TÜRKİYE'DE GAZETECİLİK EĞİTİMİ: AKADEMİ, ÖĞRENCİ VE SEKTÖR BEKLENTİLERİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA

Yıl 2021, Cilt: 6 Sayı: 2, 409 - 429, 30.11.2021

Fadimana Tanacı , Şükrü Balcı

https://doi.org/10.47107/inifedergi.882983

Cited By: 1

Öz

İletişim alanında eğitim verilen ilk bölümler gazetecilik, radyo televizyon ve sinema ile halkla ilişkiler ve tanıtım olarak yer almaktadır. Zamanla iletişim fakültesi sayısı artış göstererek sıralanan bölümlere yenileri eklenmiş ve bir çeşitlilik yaşanmıştır. Bu durum iletişim eğitimine yönelik yürütülen tartışma ve çalışmaları artırmıştır. Gazetecilik eğitiminin esas alındığı bu çalışmada konuyla ilgili yapılan temel tartışmalardan yola çıkılarak akademi, öğrenci ve sektör beklentilerinin ortaya çıkarılması amaçlanmaktadır. Bu amaçla öğrenci, akademisyen ve sektör temsilcilerinden saha araştırması yöntemi kullanılarak farklı tekniklerle veriler toplanmıştır. Anket tekniğinin uygulanmasında Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Gazetecilik Bölümü öğrencileri evren olarak belirlenerek, rastlantısal örneklem tercih edilmiş ve 300 katılımcı ile yüz yüze görüşme yapılmıştır. Akademisyen ve sektör temsilcilerinin beklentilerini tespit etmede mülakat tekniği ile veri toplanmıştır. Yapılandırılmış mülakat tekniği esas alınarak taraflara 8 soru yöneltilmiştir. Her 2 grup için de amaçlı örneklem kullanılmıştır. Gazetecilik bölümlerinde ders veren akademisyenleri temsilen 12 farklı üniversiteden 13 akademisyenle görüşme yapılmıştır. Örneklem seçiminde, devlet üniversiteleri dışındaki üniversitelerde de görev yapan akademisyenlerin bulunmasına dikkat edilmiştir. Sektör temsilcilerinin evrenini Konya yazılı yerel basın çalışanları oluşturmuştur. Örneklem seçiminde sektör temsilcilerinin farklı birimlerde görev yapıyor olmaları göz önünde bulundurulmuştur. 7 farklı yerel gazetede faaliyet gösteren 10 sektör temsilcisinden veri toplanmıştır. Çalışmada ulaşılan sonuçlara göre öğrencilerin gazetecilik eğitiminden en önemli beklentileri; iyi bir gazeteci olmayı, bilgili ve kültürlü insan olmayı ve toplumdaki insanlardan farklı olmayı sağlamasıdır. Akademisyen ve sektör temsilcilerinin çalışmada irdelenen konular hakkında genel olarak benzer düşüncelere sahip oldukları görülmüş ve en önemli beklentilerinin iyi bir gazeteci yetiştirmek olduğu sonucu elde edilmiştir. Gazetecilik eğitiminden temel beklentilerin ilgili taraflar için aynı olduğu sonucu elde edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

İletişim Eğitimi, Gazetecilik Eğitimi, İletişim Akademisyenleri, Basın Sektörü

Kaynakça

• Abadan-Unat, N. (1972). Batı Avrupa ve Türkiye’de basın yayın öğretimi. Ankara: Sevinç Matbaası.
• Altun, A. (1995). Türkiye’de gazetecilik ve gazeteciler. Ankara: Çağdaş Gazeteciler Derneği Yayınları.
• Arık, M. B. (2007). Türkiye’de gazetecilik eğitimi: Tespitler ve açmazlar. Bilal Arık ve Mustafa Şeker (Ed.) Bir sorun olarak gazetecilik (s. 11-35). Konya: Tablet Yayınları.
• Arık, M. B. ve Bayram, F. (2011). İletişim eğitimi ve iletişim akademisyenleri: Veriler ışığında genel bir değerlendirme. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 15, 81-98.
• Ataizi, M. ve Sever, N. S. (2017). Aldıkları eğitimle ilgili üniversite öğrencilerinin algı, görüş ve değerlendirmeleri. Selçuk İletişim, 9(4), 129-140.
• Balcı, Ş. ve Gülnar, B. (2012). Journalism education in Turkey: A survey about students’ expectations. International Journal of Multidisciplinary Thought, 2(2), 25-41.
• Dağtaş, E. (2003). Gazetecilik eğitiminde kuram ve uygulama ikilemi: Türkiye’deki iletişim fakülteleri üzerine bir araştırma. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 17, 143-200.
• Dağtaş, E. (2011). Üniversite sanayi işbirliği perspektifinden Türkiye’deki iletişim eğitimine ilişkin bir değerlendirme. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 15, 32-48.
• Ergeç, N. E. (2014). Uluslararası yükseköğrenim trendleri bağlamında iletişim eğitimini yeniden düşünmek. Selçuk İletişim, 8(2), 5-31.
• Gezgin, S. (2005). Türkiye’de gazetecilik eğitimi, http://www.konrad.org.tr/Medya%20tr/10suat.pdf, Erişim Tarihi: 10.03.2018.
• Gezgin, S. (2008). Gazeteciliğin Türkiye’deki serüveni. Metin Işık ve Ayhan Erdem (Ed.) Tüm yönleriyle medya ve iletişim (s. 15-35). Konya: Eğitim Kitabevi Yayınları.
• Gülsünler, M. E. (2008). Halkla ilişkiler eğitimi. Konya: Tablet Yayınları.
• Güz, N., Yanık, H. ve Yegen, C. (2017). İletişim fakülteleri eğitim sistemine yönelik yeni bir yaklaşım. International Journal of Social Sciences and Education Research, 3(5), 1546-1560.
• İnuğur, M. N. (1988). Türk basınında iz bırakanlar. İstanbul: Der Yayınları.
• Karakoç, E. ve Taydaş, O. (2014). Türkiye’deki iletişim fakültelerindeki radyo televizyon ve sinema eğitimi üzerine bir inceleme. Uluslararası Hakemli İletişim ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi, 2(3), 190-210.
• Kılıç, M. ve Arık, M. B. (2013). Yükseköğretimde teori-pratik ikilemi: İletişim öğretimi örneklemi. 1. Uluslararası Medya Çalışmaları Sempozyumu, 20-23 Kasım 2013, Antalya.
• Mora, N. (1988). Batı Avrupa ülkeleri ile karşılaştırmalı olarak Türkiye’de gazetecilik eğitimi. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
• Öztürk, S. (2011). İletişim eğitiminin hedefi: Yeni bir entelektüel yaratmak. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 15, 145-156.
• Peltekoğlu, F. B. (2001). Halkla ilişkiler nedir?. Genişletilmiş 2. Baskı, İstanbul: Beta Yayınevi.
• Şeker, M. ve Şeker, T. (2011). İletişim eğitiminde temel sorunlar ve açmazlar. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 15, 99-118.
• Terkan, B. ve Balcı, Ş. (2007). Gazetecilik eğitiminin aktörlerinden biri olan üniversite öğrencilerinin gazetecilik eğitimine ilişkin düşünce ve beklentileri üzerine bir araştırma. Bilal Arık ve Mustafa Şeker (Ed.) Bir sorun olarak gazetecilik (s. 37-69). Konya: Tablet Yayınları.
• Tokgöz, O. (2003). Türkiye’de iletişim eğitimi: Elli yıllık bir geçmişin değerlendirilmesi. Kültür ve İletişim Dergisi, 6, 9-35.
• Tokgöz, O. (2006). Türkiye’de iletişim araştırmalarında iletişim eğitiminin rolü ve önemi. Küresel İletişim Dergisi, 1, 1-12.
• Tokgöz, O. (2014). Türkiye’de iletişim araştırmaları içinde 1970’li yıllarda Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesinde yapılan iletişim konusundaki doktora tezlerinin rolü ve konumu. İlef Dergisi, 1(1), 115-142.
• Topuz, H. (1973). 100 soruda Türk basın tarihi. İstanbul: Gerçek Yayınevi.
• Topuz, H. (2014). II. Mahmut’tan holdinglere Türk basın tarihi. 5. Baskı, İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Uzun, R. (2007). İstihdam sorunu bağlamında Türkiye’de iletişim eğitimi ve öğrenci yerleştirme. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 25, 117-134.
• Uzun, R. (2011). Türkiye’de gazetecilik eğitimi: Değişimler ve eğilimler. Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 15, 119-132.
• Ünlü, S., Atabek, N. ve Taşçı, D. (2002). Türkiye’deki iletişim fakültelerinde öğretim elemanı profili. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 13, 333-352.
• Yaşın, C. (2015). Türkiye’de gazetecilik eğitiminin bilginin gelişimi temelinde çözümlenmesi. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 41, 39-63.
• Yıldırım, B. (2009). Gazetecilik eğitimi: Değişim ihtiyacı ve dönüşümler. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara.
• Yıldırım, B. (2010). Gazeteciliğin dönüşümü: Yöndeşen ortam ve yöndeşik gazetecilik. Selçuk İletişim, 6(2), 230-253.
• Yıldırım, B. (2012). Dünyada ve Türkiye’de gazetecilik eğitimi: Kısa bir kurumsallaşma tarihi. Ömer Özer (Ed.) Haberin doğası: Gazetecilikte idealler ve sorunlar (s. 413-464). Konya: Literatürk Yayınevi.
• Yıldız, Ö. E. (2003). Türkiye’de gazetecilik eğitimi. Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
• Yükseköğretim Kurulu, https://istatistik.yok.gov.tr, Erişim Tarihi: 16.02.2021.