BİRLİKTE YAŞAMANIN İMKÂNI OLARAK DEMOKRASİ

Yıl 2017, Cilt: 6 Sayı: 1, 29 - 39, 01.06.2017

Mehmet Kocaoğlu

Öz

Demokrasi, diğer
yönetim biçimleriyle karşılaştırıldığında farklı hayat tarzlarına sahip
insanların birlikte yaşamasını sağlamak noktasında daha başarılı bir yönetim
biçimdir. İnsan haklarının ve özgürlüklerinin garanti altında olması ve çatışan
değerlere sahip insanların etkileşimini içeren müzakereci süreç demokrasilerde
farklı hayat tarzlarına sahip insanların birlikte yaşamasını mümkün kılar. Bu
çalışmada ilk olarak demokrasinin barışçıl bir şekilde birlikte yaşamayı
sağlayan bir teoriye ve pratiğe dönüştüğü izah edilmektedir. İkinci olarak
kamusal akla dayanan müzakereci demokrasinin toplumda farklılıklarla birlikte
yaşamayı sağlamak ile ilgili temel varsayımlarına ve limitlerine ışık
tutulmaktadır. Son olarak müzakereci demokrasinin boğucu bir uyum vurgusundan
ziyade farklılıkları, çoğulculuğu, diyalogu ve tartışmayı önemseyen pozisyonunu
koruyarak farklı hayat tarzlarına sahip insanların birlikte yaşamasını
sağlayabileceği savunulmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Demokrasi, Kamusal Akıl, Birlikte Yaşama

Kaynakça

• BİLGİN, Mehmet F. (2007), “Çevirmenin Sunuşu”, Siyasal Liberalizm içinde, çev. Mehmet Fevzi Bilgin, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul, ss.VIIII-XXIII.
• BOHMAN, James (1995), “Public Reason and Cultural Pluralism: Political Liberalism and the Problem of Moral Conflict”, Political Theory, Vol.23, No.2, ss.253-279.
• BUCHANAN, Allen (2007), Justice, Legitimacy, and Self Determination, Oxford University Press, Oxford.
• CANGIZBAY, Kadir (2002), Çok-Hukukluluk, Laiklik ve Laikrasi, Liberte Yayınları, Ankara.
• COHEN, Joshua (2003), “For A Democratic Society”, The Cambridge Companion to Rawls, eds. Samuel Freeman, Cambridge Univesity Press, Cambridge:New York, ss. 86-138.
• DAHL, Robert A. (1996), Demokrasi ve Eleştirileri, Çev. Levent Köker, Yetkin Yayınları, Ankara.
• DAHL, Robert A. (2001), Demokrasi Üstüne, Çev. Betül Kadıoğlu, Phoenix Yayınevi, Ankara.
• ESTLUND, David (1998), “The Insularity of the Reasonable: Why Political Lİberalism Must Admit the Truth”, Ethics, vol.108,No.2, ss.252-275.
• GRAY, John (2003), Liberalizmin İki Yüzü, Çev. Koray Değirmenci, Dost Kitabevi, Ankara.
• GUTMANN, Amy (2003), “Rawls on The Relationship Between Liberalism and Democracy”, The Cambridge Companion to Rawls, Ed.
• Samuel Freeman, Cambridge Univesity Press, Cambridge:New York, ss.168-199.
• HABERMAS, Jürgen (2001), İletişimsel Eylem Kuramı, Çev. Mustafa Tüzel, Kabalcı Yayınevi, İstanbul.
• HABERMAS, Jürgen (2005), ‘Öteki’ Olmak, ‘Öteki’yle Yaşamak, Çev. İlknur Aka, Yapı Kredi Yayınları, 3. Baskı, İstanbul.
• HABERMAS, Jürgen (2009a), “ ‘Makul’ ‘Doğru’ya Karşı veya Dünya Görüşlerinin Ahlakiliği”, Rawls-Habermas Tartışması Neden Demokrasi? Nasıl İstikrar, Sunan ve Der. Murat Özbank, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul, s.137-171.
• HABERMAS, Jürgen (2009b), “ Aklın Kamusal ve Aleni Kullanımı Yoluyla Uzlaşma: John Rawls’un Siyasal Liberalizmi Üzerine Düşünceler”, Rawls-Habermas Tartışması Neden Demokrasi? Nasıl İstikrar, Sunan ve Der. Murat Özbank, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul, s.43-74.
• HABERMAS, Jürgen (2009c), Doğalcılık ve Din Arasında Felsefi Denemeler, Çev. Ali Nalbant, Yapı Kredi Yayınlar, İstanbul.
• HUSSAIN, Waheed (2012), “Nurturing the Sense of Justice: The Rawlsian Argument for Democratic corporatism”, Property Owning Democracy: Rawls and Beyond, Eds.: Martin O’Neill ve Thad Williamson, Blackwell, West Sussex, s.180-200.
• KANT, Immanuel (1984), Seçilmiş Yazılar, Çev. Nejat Bozkurt, Remzi Kitabevi, İstanbul.
• KANT, Immanuel (1999), Pratik Aklın Eleştirisi, Türkiye Felsefe Kurumu, 3.Baskı, Ankara.
• KOCAOĞLU, Mehmet (2015), John Rawls: Adalet Teorisi ve Temel Kavramları, 2. Baskı, İmaj Yayınları, Ankara.