Ortaokullarda İşlenen Beden Eğitimi ve Spor Derslerinin, Sportmenlik Davranışlarına Katkısının Bazı Değişkenler Açısından İncelenmesi

Yıl 2015, , 557 - 566, 15.09.2015

Serkan Hacıcaferoğlu , Mehmet Selçuk Burhanettin Hacıcaferoğlu Özgür Karataş

https://doi.org/10.14486/IJSCS431

Öz

Bu çalışma; Ortaokullarda işlenen beden eğitimi ve spor derslerinin sportmenlik davranışlarına olan katkısını bazı değişkenler açısından belirleyebilmek amacıyla yapılmıştır. Genel tarama modeli kullanılarak yapılan araştırmanın evrenini, Malatya ili Battalgazi ilçesinde, devlete bağlı ortaokullarda okuyan öğrenciler oluştururken, araştırmanın örneklemini; evrenden tesadüfü yöntemle seçilmiş, “Atatürk, Barbaros, Türk Telekom, Türkiye’m ve Vakıfbank” ortaokullarında okuyan 670 öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak “Beden Eğitimi Dersi Sportmenlik Davranışı Ölçeği (BEDSDÖ)” kullanılmıştır. Araştırmadan elde edilen verilerin analizi SPSS 20 paket programı yardımıyla yapılmış ve hesaplamalarda aritmetik ortalama, t- testi ve tekyönlü varyans analizi (ANOVA) testi kullanılmıştır. Araştırma sonucunda öğrencilerin ölçeğe verdikleri yanıtlardan hareketle, ölçeğin genel aritmetik ortalamasının beklenenden düşük olduğu, cinsiyet ve babanın eğitim düzeyi demografik değişkenlerine bağlı olarak öğrencilerin beden eğitimi ve spor derslerinin sportmenlik davranışlarına olan katkısı hakkındaki görüşlerinin birbirine denk olduğu, ancak sınıf düzeyine bağlı olarak öğrenciler arasında anlamlı farklılıklar olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Sportsmanship, Secondary School, Sportsmanship Behaviour, Students

Ortaokullarda İşlenen Beden Eğitimi ve Spor Derslerinin, Sportmenlik Davranışlarına Katkısının Bazı Değişkenler Açısından İncelenmesi

Öz

Bu çalışma; Ortaokullarda işlenen beden eğitimi ve spor derslerinin sportmenlik davranışlarına olan katkısını bazı değişkenler açısından belirleyebilmek amacıyla yapılmıştır. Genel tarama modeli kullanılarak yapılan araştırmanın evrenini, Malatya ili Battalgazi ilçesinde, devlete bağlı ortaokullarda okuyan öğrenciler oluştururken, araştırmanın örneklemini; evrenden tesadüfü yöntemle seçilmiş, “Atatürk, Barbaros, Türk Telekom, Türkiye’m ve Vakıfbank” ortaokullarında okuyan 670 öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak “Beden Eğitimi Dersi Sportmenlik Davranışı Ölçeği (BEDSDÖ)” kullanılmıştır. Araştırmadan elde edilen verilerin analizi SPSS 20 paket programı yardımıyla yapılmış ve hesaplamalarda aritmetik ortalama, t- testi ve tekyönlü varyans analizi (ANOVA) testi kullanılmıştır. Araştırma sonucunda öğrencilerin ölçeğe verdikleri yanıtlardan hareketle, ölçeğin genel aritmetik ortalamasının beklenenden düşük olduğu, cinsiyet ve babanın eğitim düzeyi demografik değişkenlerine bağlı olarak öğrencilerin beden eğitimi ve spor derslerinin sportmenlik davranışlarına olan katkısı hakkındaki görüşlerinin birbirine denk olduğu, ancak sınıf düzeyine bağlı olarak öğrenciler arasında anlamlı farklılıklar olduğu sonucuna ulaşılmıştır

Anahtar Kelimeler

Sportmenlik, Ortaokul, Sportmenlik Davranışları, Öğrenciler

Kaynakça

• Akandere M, Baştuğ G, Güler DE (2009). Orta öğretim kurumlarında spora katılımın çocuğun ahlaki gelişimine etkisi. Niğde Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 3(1): 59–68.
• Arlı M, Nazik MH (2001). Bilimsel araştırmaya giriş. Ankara: Gazi Kitabevi.
• Arseven A (2001). Alan araştırma yöntemi. Ankara: Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.
• Aydın G (1988). Çocuğun kişilik gelişiminde öğretmenin rolü. Çağdaş Eğitim Dergisi, Ankara: Rehber Yayınevi, 129: 15.
• Çağrıcı M (1981). Ahlakımız. İstanbul: Ertu Matbaası.
• Drewe BS (2000). The logical connection between moral education and physical education. Journal of Curriculum Studies, 32(4): 561–573.
• Gökçe A (1991). Sporda erdemlik: Fair play. türk-alman kültür diyalogunda spor ahlakı ve spor felsefesine yeni yaklaşımlar. İstanbul: Maya Matbaacılık ve Yayıncılık.
• Güngör E (2000). Ahlak psikolojisi ve sosyal ahlak. İstanbul: Ötüken Yayıncılık.
• Gürpınar B (2009). Basketbol ve futbol hakemlerinin karşılaştıkları sportmenlik dışı davranışlar ve bu davranışların çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Yayımlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
• Hesapçıoğlu M (1994). Öğretim ilke ve yöntemleri. İstanbul: Beta Basım Yayın.
• Karasar N (2010). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Kaya M (1993). Bazı kişisel değişkenlere göre üniversite öğrencilerinin ahlaki yargıları. Yayımlanmamış doktora tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Samsun.
• Koç Y (2013). Beden eğitimi dersi sportmenlik davranışı ölçeği (BEDSDÖ): Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 15(1): 96–114.
• Konter E (2006). Spor psikolojisi el kitabı. Ankara: Nobel Yayınevi.
• Malatya İl Milli Eğitim Müdürlüğü (2014). Battalgazi Milli Eğitim İlçe Müdürlüğü, İstatistik Bölümü, Malatya.
• Orhun A (1992). Fair play okul sporunda bir eğitim ilkesidir. Spor Bilimleri II. Ulusal Kongre Bildirileri, 20–22 Kasım 1992, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
• Pehlivan Z (2004). Fair play kavramının geliştirilmesinde okul sporunun yeri ve önemi. SPORMETRE Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 2(2): 49–53.
• Sarıgöz O (2014). Öğretim teknolojilerinin kullanımına yönelik öğretmen görüşlerinin değerlendirilmesi. Uluslararası Beşeri ve Hakemli Akademik Bilimler Dergisi, 5(10): 100–116.
• Sarıgöz O, Cengiz M Ş, Koca M (2015). Öğretmen adaylarının kuantum öğrenme modeli hakkındaki düşüncelerinin değerlendirilmesi. Uluslararası Beşeri ve Hakemli Akademik Bilimler Dergisi, 12: 1–11.
• Sarıgöz O, Dönger A, Cengiz M Ş (2015). Öğretmenlerin çevre eğitimi ve çevre sorunları hakkındaki görüşlerinin değerlendirilmesi. Uluslararası Beşeri ve Hakemli Akademik Bilimler Dergisi, 14: 1–18.
• Selçuk Z (1995). Eğitim psikolojisi. Ankara: Pegem Yayınları.
• Senemoğlu N (1997). Gelişim öğrenme ve öğretim. Ankara: Ertem Yayıncılık.
• Şebin K, Tozoğlu E, Yılmaz S, Bostan Ö, Demirel N (2007). Spor yapan üniversite öğrencilerinin fair play’e ilişkin görüşleri. Atatürk Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 9(2) 30 Mart 2015 tarihinde http://e-dergi.atauni.edu.tr/ataunibesyo/article/view/1025000977 adresinden erişildi.
• Tanrıverdi H (2012). Spor ahlakı ve şiddet. The Journal of Academic Social Science Studies, 5(8): 1071–1093.
• Tel M (2014). Türk toplum yaşantısında fair play. International Journal Of Science Culture and Sport, special Issue 1: 694–704.
• Yıldıran İ (2002). Fair play kapsamı, Türkiye’deki görünümü ve geliştirme perspektifleri. 7. Uluslararası Spor Bilimleri Kongresi, 27–29 Ekim 2002, Antalya.