Devlet ve Siyaset Bağlamında Siyasal İletişim Aktörü Olarak Baskı Grupları ve Lobicilik

Yıl 2023, , 333 - 357, 02.10.2023

Baki Sorgun , İsmailcan Doğan

https://doi.org/10.59534/jcss.1315904

Cited By: 2

Öz

Demokrasi, vatandaşların yasal hak ve özgürlüklerini ifade etmektedir. Bazen meşruiyet yeterli olmayabilir ve demokrasi artık kamuoyunun gelişimini temsil etmeyebilir ve meşruiyetle ilgili sorunlar ortaya çıkabilir. Ayrıca demokrasi, toplumun büyük bir bölümünün yönetim işlerine katılması ve kararların nasıl alınacağını belirlemesi anlamına da gelmektedir. Bu devletler ve insanlar için arzu edilen bir durumdur. Ancak yasa koyucular karar alırken bazı konularda çok az bilgiye sahip olabilmektedir. Bu durum ilgili kişi veya vatandaşlara zarar verebilir. Bu durumda baskı grubu ve lobiler belirli konularda kanunların çıkarılmasında yöneticilere bilgi ve tavsiye vererek eksiklikleri giderebilirler. Lobicilik, şirketler ve kuruluşlar tarafından yasa koyucuların kararlarını etkilemek için kullanılan önemli bir siyasi iletişim yöntemidir. Bu çalışma kapsamında siyasal iletişim aktörleri olarak baskı grupları ve lobiciliğin etik değeri, tanımı, amacı, tarihçesi, türleri ve yöntemleri devlet ve siyaset bağlamında kavramsal olarak değerlendirilmektedir.

Anahtar Kelimeler

Devlet, Siyaset, Siyasal iletişim, Baskı Grupları, Lobicilik

In the Context of State and Politics Pressure Groups and Lobbying as a Political Communication Actor

Öz

Democracy refers to the legal rights and freedoms of citizens. Sometimes legitimacy may not be enough and democracy may no longer represent the development of public opinion and problems with legitimacy may arise. Democracy also means that a large part of the society participates in management affairs and determines how decisions are made. This is desirable for states and people. However, legislators may have little information on some issues when making decisions. This situation may harm the person or citizens concerned. In this case, pressure groups and lobbies can correct the deficiencies by providing information and advice to the administrators in the enactment of laws on certain issues. Lobbying is an important method of political communication used by companies and organizations to influence the decisions of legislators. Within the scope of this study, the ethical value, definition, purpose, history, types and methods of pressure groups and lobbying as political communication actors are conceptually evaluated in the context of state and politics.

Anahtar Kelimeler

State, Politics, Political Communication, Pressure Groups, Lobbying

Kaynakça

• Abadan, N. (1959). Devlet İdaresinde Menfaat Gruplarının Rolü. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 14(01).
• Akal, C. B. (2000). Devlet Kuramı. Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
• Akdağ, M. (2020). Medya Siyaset Etkileşimi Bağlamında Türkiye’de Siyasetin Medya Alanındaki Düzenlemeleri Üzerine Bir İnceleme. Erciyes İletişim Dergisi, 7(2), 1173-1197.
• Akdağ, M. (2020). Mesajların İletilmesinde Siyasal İletişim Araçları, Aktörleri ve Politikaları. M. Akgül, M. Başarır, M. Akgül, & M. Başarır içinde, Siyasal İletişim Yazıları (s. 185-206). Konya: Palet Yayınları.
• Akdağ, M., & Tanyeri, E. (2011). Halkla İlişkiler Etkinliği Olarak Lobiciliğin Yeni Boyutu: E-Lobicilik. M. Işık, & M. Akdağ içinde, Dünden Bugüne Halkla İlişkiler (s. 189-202). Konya: Eğitim Kitabevi.
• Arı, T. ( 2009). Amerika'da siyasal yapı, lobiler ve dış politika. Bursa: MKM Yayıncılık.
• Aslan, S. (2009). Siyasal İktidarı Etkileme Yöntemlerinden Biri Olarak Lobicilik. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi(23), 113-122.
• Atabek, Ü. (1999). Akademik İlgi Alanı Olarak Siyasal İletişim. İletişim Dergisi, 3, 7-11.
• Aziz, A. (2011). Siyasette Etkili İletişim Teknikleri. İstanbul: Başlık Yayın Grubu.
• Aziz, A. (2013). Siyasal İletişim. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• Baritci, Z. (2020, Ocak). Siyasal İletişim Alanında Yazılan Doktora Tezlerine Dair Bir İnceleme. Aksaray İletişim Dergisi, 2(1), 82-95.
• Başarır, M. (2016). Politik Konuşmalardaki İkna ve Üslup Faktörlerinin Seçmenlerin Sosyo Demografik Özellikleri ile Siyasi Tercihlerine Göre Karşılaştırılması . Uluslararası Sosyal ve Eğitim Bilimleri Dergisi, 3(6), 87-105.
• Başarır, M. (2019). Siyasal İletişim Sürecindeki Metaforik Üsluba İlişkin Betimleyici Bir Çalışma. Erciyes İletişim Dergisi, 6(1), 625-640.
• Başgil, A. F. (1946). Devlet Nedir. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, 981-990. 08 20, 2020 tarihinde İstanbul Üniversitesi: https://cdn.istanbul.edu.tr/file/1CD58DF90A/2BC0EF10A70F46B5BC691F11DF0D5C18?doi= adresinden alındı
• Bayramoğlu, N. (1987). Avrupa Topluluğu, Ülkeleri ve Türkiye’nin Tanıtımı. Eskişehir.
• Bektaş, A. (1996). Kamuoyu, İletişim ve Demokrasi. İstanbul: Bağlam Yayıncılık.
• Bostancı, N. (1998). Siyaset, Medya ve Ötesi. Ankara: Vadi Yayınları.
• Bostancı, N. (2014). Editörün Notu. İ&D İletişim ve Diplomasi, 2(3), 1-3.
• Candan, K., & Bilgin, M. (211). Sivil İtaatsizlik. Yasama Dergisi(19), 57-94.
• Canöz, K. (2003). Tutum Oluşturma Etkinliği Olarak Lobicilik. Selçuk İletişim, 2(4), 21-29.
• Canöz, K. (2007). Halkla ilişkiler uygulaması olarak lobicilik: Ankara Ticaret Odası (ATO) örneği, Yayımlanmış doktora tezi. Konya: Selçuk Üniversitesi.
• Çakı, C. (2018). Propaganda. M. Karaca, & C. Çakı içinde, İletişim ve Propaganda (s. 13-40). Konya: Eğitim Yayınevi.
• Çicek, A. C. (2018). Siyasal Sürecin Kültürel ve Toplumsal Boyutları: Siyasal Kültür, Siyasal Toplumsallaşma, Kamuoyu. Ş. Nişancı içinde, Siyaset Bilimi (s. 252-271). Erzurum: Atatürk Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayınları.
• Daver, B. (1969). Siyaset Bilimine Giriş. Ankara: Docan yayınları.
• Demir, M. (2018). Siyasal İletişim: Kavramsal Bir Derleme. Uluslararası Sanat Kültür ve İletişim Dergisi, 1(1), 79-104.
• Devran, Y., & Özcan, Ö. F. (2020). Siyasal İletişimde ‘’Araç’’ Öncelliğinden ‘’Mikro Hedefe’’ Uzanan Yaklaşımlar: Yapay Zeka Teknolojisinin Mikro Hedef Kitlenin Belirlenmesinde ve İletişiminde Kullanımı. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1977-1992.
• Divanoğlu, S. U. (2017). Siyasal iletişim sürecinin belirleyicileri. The Journal of Academic Social Science Studies(62), 399-415.
• Durkheim, E. (2006). Sosyoloji Dersleri. (A. Berktay, Çev.) İstanbul: İletişim Yayınlan.
• Erkan, R., & Bağlı, M. (2013). Diyarbakır'da Seçmen Davranışı ve Seçmen Davranışının Oluşmasında Yerel Medyanın Rolü. Selçuk İletişim, 3(4), 181-196.
• Eroğul, C. (1991). Devlet Yönetimine Katılma Hakkı. Ankara: İmge Kitapevi.
• Farabî. (1990). İhsa'ül - Ulum (İlimlerin Sayımı). (A. Ateş, Çev.) İstanbul: Milli Eğitim Yayınları.
• Foucault, M. (2015). Biyopolitikanın Doğuşu Collige De France Dersleri (1978-1979). (A. Tayla, Çev.) İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları .
• Haldun, İ. (1997). Mukaddime I (Cilt I). (Z. K. Ugan, Çev.) İstanbul: Milli Eğitim Yayınları.
• Heywood, A. (2017). Siyaset. (B. B. Özipek, B. Seçilmişoğlu, A. Yayla, & Y. Başdemir, Çev.) Ankara: Adres Yayınları.
• Işık, M., Ertürk, Ö., & Şeşen, E. (2018). Anayasa Değişikliği Referandumu Örneğinde İletişim Fakültesi Öğrencilerinin Oy Verme Kararlarında Seçim Mecralarının Etkisi. Türkiye İletişim Araştırmaları Dergisi(31), 21-40.
• Kapani, M. (2007). Politika Bilimine Giriş. İstanbul: Bilgi Yayınevi.
• Karpat, K. H. (2010). Türk Demokrasi Tarihi. İstanbul: Timaş Yayınları.
• Kılıçaslan, E. Ç. (2008). Siyasal İletişim İdeoloji ve Medya İlişkisi. İstanbul: Kriter Yayınevi.
• Kışlalı, A. T. (1987). Siyaset Bilimi. Ankara: Ankara Üniversitesi Basın-Yayın Yüksekokulu Yayınları.
• Kışlalı, A. T. (1995). Siyasal Sistemler Siyasal Uzlaşma ve Çatışma. Ankara: İmge Kitabevi.
• Olguner, F. (1994). Eflatun. 10 13, 2020 tarihinde TDV İslâm Ansiklopedisi: https://islamansiklopedisi.org.tr/eflatun adresinden alındı
• Özkan, A. (2007). Siyasal iletişim Stratejileri. İstanbul: Tasam Yayınları.
• Peltekoğlu, F. B. (2016). Halkla İlişkiler Nedir? İstanbul: Beta Basım Yayım .
• Şahan, S. (2019, Aralık). Siyasal iletişimin yeni doğası ve liderlik. Millî Kültür Araştırmaları Dergisi (MİKAD), 3(2), 22-35.
• Şenel, A. (1995). Siyasal düşünceler Tarihi. Ankara: Bilim ve Sanat Yayınlan.
• Talas, M. (2019). Küreselleşme, Siyasal Gruplar, Siyasal Kültür- Siyasal İletişim ve Türkiye. İstanbul: Iksad yayıncılık.
• Tan, A., & Baydaş, A. (2017). Seçmen Özelliklerinin Oy Verme Davranışı Üzerindeki Etkileri. Iğdır Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi(13), 592-622.
• Taşmurat, T. (2019). Siyasal iletişim süreci ve siyasal mesaj stratejileri. Uluslararası Toplum ve Kültür Çalışmaları Dergisi(2), 64-79.
• TDK. (2020, 8 10). TDK. 8 10, 2020 tarihinde TDK: https://sozluk.gov.tr/ adresinden alındı
• Tokgöz, O. (1978). Siyasal Toplumsallaşmada Kitle Haberleşme Araçlarının Rolü ve Önemi. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 33(3), 79-82.
• Tunca, E. A., & Koldaş, N. A. (2019). İletişim Perspektifinden Siyasal İletişim ve Seçim Kampanyaları. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 8(4), 2785-2809.
• Weber, M. (2004). Sosyoloji Yazıları. (T. Parla, Çev.) İstanbul: İletişim Yayınları.