Öz
Bu çalışma, Emevî döneminin önde gelen şairlerinden biri olan ve özellikle aşk şiirleriyle büyük bir üne kavuşmuş Cemil bin Ma‘mer’i, ya da daha yaygın bilinen adıyla Cemil ve Büseyna’yı ele almaktadır. Araştırma, şairin Kitabü’l-Eğani adlı eserde yer alan şiirlerine eşlik eden hikâyelerin eleştirel bir değerlendirmesini yapmayı hedeflemektedir. Bu değerlendirme, hikâyelerin gerçekliğini sorgulamak, hangi noktada inandırıcı olduklarını ve hangi noktada hayal ürünü ya da abartılı bir niteliğe büründüklerini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Cemil’in şiirlerinden bir kısmı okunduğunda, bu şiirlerin arka planını açıklayan bir hikâyenin genellikle onlara eşlik ettiği görülmektedir. Bu çalışma, Cemil’in şiirlerini ve onlara eşlik eden hikâyeleri, doğruluk ve inandırıcılık açısından detaylı bir şekilde incelemektedir.
Araştırma, Cemil’in şiirlerine eşlik eden anlatıların bir kısmının doğal ve mantıklı bir çerçevede sunulduğunu ve okuyucunun bu tür hikâyeleri rahatlıkla kabul edebileceğini göstermektedir. Ancak bu hikâyelerin büyük bir kısmı, sadelikten uzak, fazlasıyla abartılıdır ve akılcı bir zihin tarafından kolayca reddedilebilir niteliktedir. Bu durum, Cemil’in şiirleri etrafında şekillenen anlatıların, zamanla hayal gücünün etkisiyle süslendiğini ve bu hikâyelerin gerçeklikten koparak birer efsaneye dönüştüğünü işaret etmektedir.
Cemil’in şiirlerine eşlik eden hikâyeler, okuyucunun ya da dinleyicinin bu şiirleri daha iyi anlayabilmesi için bağlam sunmayı amaçlar. Ancak eleştirel bir bakış açısıyla incelendiğinde, bu hikâyelerin çoğunlukla inandırıcı bir nitelik taşımadığı ve gerçeklik algısını zayıflatan aşırı abartılar içerdiği görülmektedir. Bu durum, Udhri aşk şairlerinin biyografilerinin zaman içinde dramatik ve hayali unsurlarla süslenerek gerçeklerden uzaklaştırıldığını ortaya koymaktadır.
Araştırma sırasında, anlatıcıların bu hikâyeleri oluştururken çoğu zaman aceleci davrandıkları ve dinleyiciyi ikna edecek kadar tutarlı bir yapı sunamadıkları anlaşılmıştır. Bir şiir duyduklarında, bu şiire uygun bir hikâye oluşturma çabasıyla hızla harekete geçtikleri görülmüştür. Şiirin doğası gereği zaten abartılar içerdiği bilinirken, bu hikâyelerin anlatıcılar tarafından gereğinden fazla süslendiği ve inandırıcılığını kaybettiği açıktır. Nitekim, şiirin “en tatlısı, en yalan olanıdır” şeklinde ifade edilen doğası, bu durumun temel nedenlerinden biri olarak gösterilebilir. Ancak anlatıcılar çoğu zaman olayları tersine çevirerek, şiiri bir olayın sonucu gibi değil, olayın şiire uydurulduğu bir kurgu olarak sunmuşlardır. Bu da anlatılan hikâyelerin inandırıcılığını zayıflatmış ve dinleyicilerde şüphe uyandırmıştır.
Cemil’in şiirlerindeki yoğun duygusal ifadeler ve dramatik anlatım, bu şiirlere eşlik eden hikâyelerin gerçeklikten uzak, hayali unsurlarla süslendiğine işaret etmektedir. Şiirler genellikle büyük bir duygu yoğunluğu taşırken, onlara eşlik eden hikâyelerin de aynı yoğunluğu koruyabilmek adına abartıya başvurduğu anlaşılmaktadır. Bu durum, hikâyelerin gerçeklikten kopmasına ve tarihsel bir gerçeklikten ziyade dinleyiciyi eğlendirme amacı taşıyan masallara dönüşmesine neden olmuştur. Cemil’in şiirleri üzerine yapılan eleştiriler, bu durumun sadece bir örnek olmadığını, dönemin genel bir eğilimi olduğunu göstermektedir. Bu nedenle, Cemil gibi Udhri şairlerin hayat hikâyelerinin eleştirel bir süzgeçten geçirilerek değerlendirilmesi gereklidir.
Sonuç olarak, bu araştırma, Cemil’in şiirleri ve etrafında oluşturulan hikâyelerin mantıklı bir bağlam içerisinde değerlendirilmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Şairin edebi kimliğini, bu hikâyelerdeki abartılı ve gerçek dışı unsurlardan ayırmak, onun eserlerinin daha doğru bir şekilde anlaşılmasını sağlayacaktır. Bu, aynı zamanda Cemil’in yaşadığı dönemin kültürel ve edebi bağlamını anlamada da daha sağlıklı bir yol sunacaktır.
Araştırma, Cemil ve Büseyna hakkında Kitabü’l-Eğani’de yer alan anlatıların büyük bir kısmının, Cemil’in yaşadığı toplumun düşünce yapısı, mantık ve inanç sistemine uygun olmadığını ortaya koymaktadır. Bu anlatılar, dinleyiciyi eğlendirme amacı taşıyan kurgular hâline gelmiş, bu nedenle de gerçeklikten kopmuştur. Dolayısıyla, bu hikâyeler yalan ve abartılarla gölgelenmiş, bu da hikâyelerin güvenilirliğini büyük ölçüde azaltmıştır.
Bu çalışmanın temel amacı, Cemil’in şiirlerine eşlik eden bu hikâyelerin doğruluk derecesini sorgulamak ve okuyuculara bu hikâyeleri daha eleştirel bir gözle değerlendirme fırsatı sunmaktır. Araştırma, bu hikâyelerin bir kısmının mantıklı olduğunu, ancak büyük bir kısmının gerçeklikten uzak ve güvenilirlikten yoksun olduğunu ortaya koymuştur. Bu değerlendirme süreci, şairin varlığını ve Büseyna’ya olan sevgisini hiçbir şekilde inkâr etmeden, bu hikâyelerin eleştirel bir perspektiften incelenmesi gerektiğini vurgulamaktadır.
Anahtar Kelimeler
Arap Dili ve Belâgatı Platonik Aşk Şiiri Cemil Büseyne el-Eğânî Rivayet
Kaynakça
- Âmidî, Ebü’l-Kasım Hasan b. Bişr el-. el-Mu’telef ve’l-muhtelef fî esmâi’ş-şu‘arâ ve kunâhum ve esmâihim ve ba‘di şi‘rihim. tlk. Fritz Krenkow. Beyrut: Dâru’l-Cebel, 1411/1991.
- Bağdâdî, Abdulkadir el-. Hizânetü’l-edeb. thk. Abdusselam Harun. Kahire: Bulak, 1299/1882.
- Bekrî, Ebû Ubeyde. Simtu’l-Leâlî fî Şehi Emâli’l-Kâlî. thk. Abdulaziz el-Meymenî. Kahire: 1936.
- Cemhî, İbn Sellâm. Tabakâtu Fuhûli’ş-Şu‘arâ. şrh. Mahmud Muhammed Şakir. Mısır, Dâru’l-Meârif, t.y.
- Cemil Büseyne. Dîvânu Cemîl Ş‘iru’l-Hubbi’l-‘Uzrî. thk. Hüseyin Nassâr. Kahire: Dâru Mısr li’t-Tibâa‘, t.y.
- Cevârî, Ahmed Abdu’s-Settâr el-. el-Hubbu’l-uzrî, neşetuhû ve tetavvuruhû .Mısır: el-Muessesetu’l-Arabiyye li’d-dirâsât ve’n-neşr, 2006.
- Dayf, Şevkî. el-‘Asrû’l-İslâmî. Kahire: Dâru’l-Meârif, 7. Basım, t.y.
- Dayf, Şevkî. el-Hubbu’l-uzrî ʿinde’l-ʿArab. ed-Dâru’l-Mısriyye’l-Lübnâniyye, 1999.
- Hüseyin, Taha. Hadîsu’l-erbi‘â. Kahire: Müesseset Hendâvî li’t-ta‘lîm ve’s-sekâfe, 2012.
- Isfahânî, Ebü’l-Ferec el-. el-Eğânî. thk. İhsan Abbas vd. Beyrut: Dâr Sâdır, 3. Basım, 1429/2008.
- İbn Hallikân, Ebü’l-Abbâs Şemsüddîn. Vefeyâtü’l-a‘yân. thk. İhsan Abbas. Beyrut: Dâr Sâdır, 1973.
- İbn Kuteybe, Ebû Muhammed Abdullâh. eş-Şi‘r ve’ş-şu‘arâ. thk. Ahmed Muhammed Şakir. Mısır: Dâru’l-Meârif, t.y.
- Kıtt, Abdulkadir. Fi’ş-şi‘ri’l-İslâmî ve’l-Ümevî. Beyrut: Dâru’n-nahda’l-‘Arabiyye, 1975.
- Merzübânî, Ebû Ubeydillâh Muhammed b. İmrân. el-Muvaşşah fî me’hazi’l-‘ulemâ ‘ale’ş-şu‘arâ. thk. Muhammed Hüseyin Şemsettin. Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-‘ilmiyye, 1415/1995.
- Tetâvî, Abdullah. Eşkâlu’s-Sırâ‘ fi’l-kasîdeti’l-‘Arabiyye. Kahire: The Anglo Egyptian Bookshop, 1992.
Öz
This study examines Jamil bin Ma‘mer, also known as Jamil and Buthayna, one of the prominent poets of the Umayyad period who gained significant fame, particularly for his love poetry. The research aims to critically evaluate the stories accompanying his poems as presented in the work Kitab al-Aghani. This evaluation seeks to question the authenticity of these stories, identifying the points where they appear credible and where they turn into exaggerated or fictional narratives. It is observed that some of Jamil’s poems are often accompanied by stories explaining their background. This study delves into the accuracy and credibility of these stories and poems through a detailed analysis.
The research reveals that while some of the narratives accompanying Jamil’s poems are presented in a natural and logical framework that readers can readily accept, the majority of these stories are far from simplicity, overly exaggerated, and can easily be dismissed by a rational mind. This situation indicates that the narratives surrounding Jamil’s poems were embellished over time by imaginative elements, distancing them from reality and transforming them into legends.
The stories accompanying Jamil’s poems aim to provide context for readers or listeners to better understand these poems. However, a critical analysis shows that most of these stories lack convincing qualities and are filled with excessive exaggerations that undermine their credibility. This suggests that the biographies of Udhri poets like Jamil were adorned with dramatic and fictional elements over time, drifting significantly away from historical truths.
During the research, it became evident that narrators often hastily created these stories, failing to provide a coherent structure convincing enough for the audience. When they heard a poem, they quickly sought to craft a story that matched it. While poetry is inherently known to contain exaggerations, it is clear that these narratives were excessively embellished by the narrators, further diminishing their credibility. Indeed, the saying "the sweetest poetry is the most deceitful" can be seen as a core reason for this. However, narrators frequently reversed the process, presenting the poem not as a result of an event but as an inspiration for crafting an event-like tale. This reversal weakened the credibility of the narrated stories and sowed doubt among listeners.
The intense emotional expressions and dramatic style in Jamil’s poetry point to the embellishment of the accompanying narratives with unrealistic and imaginative elements. While the poems often carry a profound emotional intensity, it is evident that the accompanying stories resorted to exaggeration to maintain the same level of intensity. This led the narratives to detach from reality, transforming them from historical facts into tales aimed at entertaining audiences. Criticisms of Jamil’s poetry demonstrate that this was not merely an isolated case but a general trend of the time. Therefore, the life stories of Udhri poets like Jamil need to be critically examined and evaluated.
In conclusion, this research emphasizes the need to evaluate Jamil’s poems and the narratives surrounding them within a logical context. Separating the poet’s literary identity from the exaggerated and unrealistic elements in these narratives will facilitate a more accurate understanding of his works. This will also provide a healthier perspective on the cultural and literary context of the era in which Jamil lived.
The study reveals that most of the stories about Jamil and Buthayna in Kitab al-Aghani are inconsistent with the thoughts, logic, and belief systems of the society in which Jamil lived. These narratives have become fabrications aimed at entertaining audiences, thereby detaching from reality. Consequently, these stories are overshadowed by lies and exaggerations, greatly diminishing their credibility.
The primary aim of this study is to question the degree of truth in the stories accompanying Jemil’s poems and to provide readers with the opportunity to evaluate these stories more critically. The research demonstrates that while some of these stories are logical, the majority are far from reality and lack credibility. This process of evaluation underscores the necessity of critically examining these narratives without denying the existence of the poet or his love for Buthayna.
Anahtar Kelimeler
Arabic Language and Rhetoric Udhri Poetry Jamil Buthayna Kitab al-Aghani Narratives
Kaynakça
- Âmidî, Ebü’l-Kasım Hasan b. Bişr el-. el-Mu’telef ve’l-muhtelef fî esmâi’ş-şu‘arâ ve kunâhum ve esmâihim ve ba‘di şi‘rihim. tlk. Fritz Krenkow. Beyrut: Dâru’l-Cebel, 1411/1991.
- Bağdâdî, Abdulkadir el-. Hizânetü’l-edeb. thk. Abdusselam Harun. Kahire: Bulak, 1299/1882.
- Bekrî, Ebû Ubeyde. Simtu’l-Leâlî fî Şehi Emâli’l-Kâlî. thk. Abdulaziz el-Meymenî. Kahire: 1936.
- Cemhî, İbn Sellâm. Tabakâtu Fuhûli’ş-Şu‘arâ. şrh. Mahmud Muhammed Şakir. Mısır, Dâru’l-Meârif, t.y.
- Cemil Büseyne. Dîvânu Cemîl Ş‘iru’l-Hubbi’l-‘Uzrî. thk. Hüseyin Nassâr. Kahire: Dâru Mısr li’t-Tibâa‘, t.y.
- Cevârî, Ahmed Abdu’s-Settâr el-. el-Hubbu’l-uzrî, neşetuhû ve tetavvuruhû .Mısır: el-Muessesetu’l-Arabiyye li’d-dirâsât ve’n-neşr, 2006.
- Dayf, Şevkî. el-‘Asrû’l-İslâmî. Kahire: Dâru’l-Meârif, 7. Basım, t.y.
- Dayf, Şevkî. el-Hubbu’l-uzrî ʿinde’l-ʿArab. ed-Dâru’l-Mısriyye’l-Lübnâniyye, 1999.
- Hüseyin, Taha. Hadîsu’l-erbi‘â. Kahire: Müesseset Hendâvî li’t-ta‘lîm ve’s-sekâfe, 2012.
- Isfahânî, Ebü’l-Ferec el-. el-Eğânî. thk. İhsan Abbas vd. Beyrut: Dâr Sâdır, 3. Basım, 1429/2008.
- İbn Hallikân, Ebü’l-Abbâs Şemsüddîn. Vefeyâtü’l-a‘yân. thk. İhsan Abbas. Beyrut: Dâr Sâdır, 1973.
- İbn Kuteybe, Ebû Muhammed Abdullâh. eş-Şi‘r ve’ş-şu‘arâ. thk. Ahmed Muhammed Şakir. Mısır: Dâru’l-Meârif, t.y.
- Kıtt, Abdulkadir. Fi’ş-şi‘ri’l-İslâmî ve’l-Ümevî. Beyrut: Dâru’n-nahda’l-‘Arabiyye, 1975.
- Merzübânî, Ebû Ubeydillâh Muhammed b. İmrân. el-Muvaşşah fî me’hazi’l-‘ulemâ ‘ale’ş-şu‘arâ. thk. Muhammed Hüseyin Şemsettin. Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-‘ilmiyye, 1415/1995.
- Tetâvî, Abdullah. Eşkâlu’s-Sırâ‘ fi’l-kasîdeti’l-‘Arabiyye. Kahire: The Anglo Egyptian Bookshop, 1992.
Öz
تتناول هذه الدراسة عَلَماً من أعلام الشعر الأمويِّ، وهو الشَّاعرُ العذريُّ المعروف جميل بنُ مَعْمَر أو ما يُعرف بجميل بُثينة، أحد أبرز شعراء الحب العذري في العصر الأموي، وتختصُّ هذه الدراسةُ بقراءة أخباره التي وردت في كتاب الأغاني قراءةً نقديَّةً نميز من خلالها الغثَّ من السَّمين، والخبيثَ من الطَّيِّب، فلا تكاد تقرأ له قطعةً شعريَّة إلا وتكون مشفوعة بخبر يحكي قصَّة هذه الأبيات. وبناءً على ذلك، يُجري البحث تقييمًا لبنية الرِّوايات المصاحبة لأشعار جميل ومدى موثوقيتها.
بعض هذه الرِّوايات يندرج تحت مسمَّى القصص الطبيعيَّ المعقول الذي يطمئنُّ إليه المتلقِّي، في حين أنَّ كثيراً منها لايمكن أن يُصدَّق أو أن يركن إليه هذا المتلقِّي؛ إذ فيها من البساطة والسذاجة ما لايخفى على ذي عقل، ويبدو أنَّ هذه الرِّوايات قد شابتها الأكاذيب والمبالغات حتَّى لنظنّ –في كثير من الأحيان- أنَّنا نقرأ أسطورةً لا خبراً لشاعر عذريٍّ.
عند دراسة أشعار جميل، يظهر بوضوح أنَّ هذه الأشعار غالبًا ما تكون مصحوبةً بروايات تحكي خلفيتها وجذورها التي نشأت عنها. تهدف هذه الرِّوايات إلى تمكين القارئ من فهم سياق الشِّعر بشكل أفضل. ومع ذلك، يكشف التَّحليل النَّقدي لطبيعة هذه الرِّوايات أنَّ بعضها يُقدَّم بطريقة طبيعية ومنطقية، يتقبَّلها العقل والمنطق، بينما يتَّسم الجزء الأكبر منها بالمبالغة والغلوِّ، ويبتعد عن الإقناع، وتشير هذه الملاحظة إلى أن السِّير الذَّاتيَّة لشعراء الحبِّ العذريِّ تمَّ تزيينها على مرِّ الزَّمن بعناصر أسطورية مبالغ فيها إلى حدٍّ كبير.
وقد تبيَّن لنا من خلال هذه الدِّراسة أنَّ هؤلاء الرُّواة لم يُحكموا نسج هذه القصص نسجاً مُحكماً على الوجه الذي يمكن أن يتقبَّله المستمع، وكأنني بهم ما إن يسمعوا قطعةً شعريَّةً للشاعر حتى يتراكضوا لنسج قصَّة تحاكي هذا الشعر، ولا يخفى علينا ما في الشعر من مبالغات، وقد قيل: أعذبُ الشعر أكذبُه، من هذا المنطلق فإنَّنا كثيراً ما كنَّا نرى أنَّ هؤلاء الرُّواة يبالغون في إضفاء الكثير من الأحداث التي لا تمتُّ إلى الواقع بصلة، فضلاً عن أنَّهم كانوا يقومون بعمليَّة معكوسة، بمعنى أنَّ الحدث يأتي أولاً فيُلهم الشاعرَ ليأتي الشعر كنتيجة مكللة لهذا الحدث، غير أنَّ الرُّواة –فيما نظنَّ- قد قلبوا الصورة رأساً على عقب، إذ راحوا يتسارعون إلى محاكاة الشعر فيبالغون بنسج قصص تناسب هذا الشعر من وجهة نظرهم، وقد أدى هذا التَّسرع إلى خلق روايات ذات طابع مبالغ فيه، مما أضعف مصداقية هذه القصص عند المتلقِّي. وبالنَّظر إلى الكثافة العاطفيَّة المبالغ فيها والتعبير الدرامي الموجود في الأشعار، يتَّضح أنَّ الرِّوايات المصاحبة لها قد زُيّنت بعناصر خياليَّة لا تتصل بالواقع.
في الختام، يؤكِّد البحث على ضرورة تقييم أشعار جميل بثينة والرِّوايات المحيطة بها في سياق عقلانيٍّ منطقيّ، إذ إنَّ فصل الهويَّة الأدبيَّة للشَّاعر عن الطَّبيعة المبالغ فيها لهذه الرِّوايات سيساهم في فهم أفضل لأعماله، ويوفِّر منظورًا أكثر دقَّة حول الإطار الأدبيّ والثقافيّ للعصر الذي عاش فيه.
وقد خلص البحث إلى أنَّ جلَّ الرِّوايات التي وردت عن جميل بثينة في الأغاني خارجة عن منطق وأفكار ومعتقدات تلك البيئة التي كان يعيش فيها جميل، فغدت وكأنَّها مجرَّد حكايا لإمتاع الناس الذين يسمعونها، لذلك شابها الكذب، والمبالغة.
أمَّا الغاية من هذا البحث؛ فهو إظهار مدى صدق هذه الرِّوايات من عدمه، وهذا ما تبيَّن لنا من خلال دراستنا لهذه الرِّوايات، إذ ظهر لنا أنَّ بعضها يستقيم مع المنطق، على أنَّ أغلبها قد خرج عن ذلك، فشككنا به، ولم نتقبله.
ونحن إذ ننحو هذا المنحى في قراءة الرِّوايات المتعلِّقة بجميل وعلاقته بمحبوبته بثينة، فإنَّا لا ننكر بشكل من الأشكال وجود هذا الشَّاعر، كما أنَّنا لا ننكر علاقته ببُثينة وحبّه لها، بل نسعى إلى قراءة تلك الرِّوايات في ضوء مقاربة تحليلية جديدة، تضيء أبعاداً مختلفة لتلك العلاقة وتجلياتها في سياقها التَّاريخيِّ والأدبيِّ.
Anahtar Kelimeler
اللغة العربية والبلاغة الشعر العذري جميل بُثينة الأغاني الرِّوايات
Kaynakça
- Âmidî, Ebü’l-Kasım Hasan b. Bişr el-. el-Mu’telef ve’l-muhtelef fî esmâi’ş-şu‘arâ ve kunâhum ve esmâihim ve ba‘di şi‘rihim. tlk. Fritz Krenkow. Beyrut: Dâru’l-Cebel, 1411/1991.
- Bağdâdî, Abdulkadir el-. Hizânetü’l-edeb. thk. Abdusselam Harun. Kahire: Bulak, 1299/1882.
- Bekrî, Ebû Ubeyde. Simtu’l-Leâlî fî Şehi Emâli’l-Kâlî. thk. Abdulaziz el-Meymenî. Kahire: 1936.
- Cemhî, İbn Sellâm. Tabakâtu Fuhûli’ş-Şu‘arâ. şrh. Mahmud Muhammed Şakir. Mısır, Dâru’l-Meârif, t.y.
- Cemil Büseyne. Dîvânu Cemîl Ş‘iru’l-Hubbi’l-‘Uzrî. thk. Hüseyin Nassâr. Kahire: Dâru Mısr li’t-Tibâa‘, t.y.
- Cevârî, Ahmed Abdu’s-Settâr el-. el-Hubbu’l-uzrî, neşetuhû ve tetavvuruhû .Mısır: el-Muessesetu’l-Arabiyye li’d-dirâsât ve’n-neşr, 2006.
- Dayf, Şevkî. el-‘Asrû’l-İslâmî. Kahire: Dâru’l-Meârif, 7. Basım, t.y.
- Dayf, Şevkî. el-Hubbu’l-uzrî ʿinde’l-ʿArab. ed-Dâru’l-Mısriyye’l-Lübnâniyye, 1999.
- Hüseyin, Taha. Hadîsu’l-erbi‘â. Kahire: Müesseset Hendâvî li’t-ta‘lîm ve’s-sekâfe, 2012.
- Isfahânî, Ebü’l-Ferec el-. el-Eğânî. thk. İhsan Abbas vd. Beyrut: Dâr Sâdır, 3. Basım, 1429/2008.
- İbn Hallikân, Ebü’l-Abbâs Şemsüddîn. Vefeyâtü’l-a‘yân. thk. İhsan Abbas. Beyrut: Dâr Sâdır, 1973.
- İbn Kuteybe, Ebû Muhammed Abdullâh. eş-Şi‘r ve’ş-şu‘arâ. thk. Ahmed Muhammed Şakir. Mısır: Dâru’l-Meârif, t.y.
- Kıtt, Abdulkadir. Fi’ş-şi‘ri’l-İslâmî ve’l-Ümevî. Beyrut: Dâru’n-nahda’l-‘Arabiyye, 1975.
- Merzübânî, Ebû Ubeydillâh Muhammed b. İmrân. el-Muvaşşah fî me’hazi’l-‘ulemâ ‘ale’ş-şu‘arâ. thk. Muhammed Hüseyin Şemsettin. Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-‘ilmiyye, 1415/1995.
- Tetâvî, Abdullah. Eşkâlu’s-Sırâ‘ fi’l-kasîdeti’l-‘Arabiyye. Kahire: The Anglo Egyptian Bookshop, 1992.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Arapça |
|---|---|
| Konular | Arap Dili ve Belagatı |
| Bölüm | ARAŞTIRMA MAKALELERİ |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2025 |
| Gönderilme Tarihi | 15 Ocak 2025 |
| Kabul Tarihi | 4 Haziran 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 12 Sayı: 1 |
