Öz
Mendil; günlük hayatta sıkça ihtiyaç duyulan doğumdan ölüme yaşamın her evresinde kullanılan ve zaman zaman sembolik dil özelliği gösteren bir nesnedir. Başta el, yüz ve burun silmeye, teri kurulamaya, çeşitli eşyaları taşımaya ve üzerine yiyecek sermeye yaramaktadır. Mendil, erkek takımlarında veya yöresel kadın kıyafetlerinde tamamlayıcı bir ürün olarak kullanılır. Yeni doğan bebeklere, sünnet olan çocuklara, askere gidecek delikanlılara, taziyeye gelen misafirlere, yeni evlenen çiftlere ve bayramlaşmaya gelenlere mendil hediye edilir. Türk kültüründe mendile yüklenen mana oldukça fazladır. Doğum, evlilik ve ölüm âdetleri çerçevesinde mendilin haber verme, bildirme, iletişimi sağlama, kısmeti açma ve hediyelik başta olmak üzere çok sayıda işlevinden söz edilebilir. Mendil bazen insanın hâl dili olur ve mendil işleyen kişiler, yüreğindekilerini işledikleri mendile dökerler. Sevenler sevdiklerini, evlenme istekleri veya ayrılık taleplerini mendille ifade ederler. Ayrıca mendile ilmek ilmek işlenen her işleme; acı, aşk, özlem ve mutluluk bildirir. Hastalıklarına şifa bulmak isteyenler; türbelere, yatırlara ve şifalı gördükleri ağaçlara mendil bağlarlar. Evlenmek isteyip de evlenemeyen kızlar, belirli zamanlarda ve yerlerde mendil sallarlar. Uğur ve uğursuzlukla ilgili inanışlarda, bolluk ve bereketi artırmada ve Hıdırellez’le ilgili uygulamalarda mendilden faydalanılır. Mendil türkülerde, manilerde, efsanelerde, bilmecelerde ve masallarda farklı şekillerde yer alır. Meddahların en önemli aksesuarlarından olan mendil, bazı çocuk oyunlarında ve geleneksel Türk tiyatrosunda da kullanılan bir araçtır. Bu çalışmada gerek insan hayatında gerekse Türk kültüründe önemli bir yeri olan mendilin işlevlerinden söz edilmiştir. Mendilin kullanım alanlarını belirleyebilmek için çeşitli çalışmalardan yararlanılmış elde edilen bilgiler işlevsel halk bilimi kuramı bağlamında değerlendirilmiştir.
Handkerchief is an object which is frequently needed in daily life, used in every stage of life from birth to death and shows a symbolic language property from time to time. It is primarily used in wiping the hands, face and nose, drying off the sweat and carrying a variety of things. It is also used as a dining board. Handkerchief is used as a complementary product in men’s suits or women’s local dresses. It is offered as a present for newborn babies, boys who have undergone a circumcision, young men who are to do military service, guests who pay a visit to condole, newly wed couples and those who pay a visit for exchanging bairam greetings. The Turkish culture attributes a lot of meanings to handkerchief. Within the frame of customs such as birth, marriage and death, it is possible to say that a handkerchief has many functions like giving information, reporting, providing communication, having luck and giving as present. Sometimes the handkerchief becomes the health language of a person. Those who embroider a handkerchief reflect what is in their heart on it. Lovers express their love, desire to get married or intention to part through the handkerchief. In addition, every piece of embroidery processed on the handkerchief expresses sorrow, love, longing and happiness. Those who seek to find a cure to their illnesses tie a handkerchief to tombs, mausoleums and trees they believe to be healing. Girls who desire to get married and cannot wave a handkerchief in specific times and in specific places. Handkerchief is used in beliefs related to good luck and bad luck, enhancement of milk and honey and practices related to Hidirellez. Handkerchief is mentioned in a variety of ways in folk songs, Turkish poems, myths, puzzles and fairy tales. Handkerchief which is one of the most important accessories of public storytellers is also used in specific children’s games and traditional Turkish theatre. The present study discussed the functions of handkerchief which has a noteworthy place in both human life and the Turkish culture. In order to determine the usage areas of handkerchief, the study used a variety of research and evaluated the data acquired within the context of the functional folk science theory.
Anahtar Kelimeler
Mendil İşlevsel Halk Bilimi Kuramı Türk Kültürü Sembolik Dil Mana.
Kaynakça
- Akman, A. (2002). Artvin’in bazı yerlerinde evlenme gelenekleri üzerine bir inceleme. Türk Halk Kültürü Araştırmaları, 1-41, Ankara: Halk Kültürlerini Araştırma ve Geliştirme Genel Müdürlüğü Yayınları.
- Akyol, N. S. (2006). Adana (merkez) halk kültüründe halk inançları bayramlar ve törenler. Adana: Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Albayrak, E. (2006). Erciş’te eski Türk inançlarının izleri. Niğde: Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Altun Işıl. (2008). Kocaeli/Suadiye Çepni halk kültürü. İstanbul: Doğu Kütüphanesi Yayınları.
- Artun, E. (2005). Türk halk bilimi. Adana: Kitabevi Yayınları.
- Artun, E. (2006). Adana halk kültürü. Adana: Ulusoy Matbaacılık.
- Asker, N. (2020). Göroğlu destanının mitolojik karakterleri üzerine bir değerlendirme. Uluslararası Türk Lehçe Araştırmaları Dergisi (Türklad), 4 (1), 42-49.
- Atalay, B. (1992). Divânü lügati’t-Türk tercümesi I. Ankara: TDK Yayınları.
- Ateş, C. (2010). Şereflikoçhisar monografisi. Niğde: Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Aydınoğlu, B. (2005). Tire merkezinde halk inanışları. Manisa: Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Ayverdi, İ. (2020). Misalli büyük Türkçe sözlük. İstanbul: Kubbealtı Neşriyat.
- Balaban, T. (2006). Sandıklı halk inanışları ve uygulamaları. Afyonkarahisar: Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Öz
Anahtar Kelimeler
Mendil İşlevsel Halk Bilimi Kuramı Türk Kültürü Sembolik Dil Mana.
Kaynakça
- Akman, A. (2002). Artvin’in bazı yerlerinde evlenme gelenekleri üzerine bir inceleme. Türk Halk Kültürü Araştırmaları, 1-41, Ankara: Halk Kültürlerini Araştırma ve Geliştirme Genel Müdürlüğü Yayınları.
- Akyol, N. S. (2006). Adana (merkez) halk kültüründe halk inançları bayramlar ve törenler. Adana: Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Albayrak, E. (2006). Erciş’te eski Türk inançlarının izleri. Niğde: Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Altun Işıl. (2008). Kocaeli/Suadiye Çepni halk kültürü. İstanbul: Doğu Kütüphanesi Yayınları.
- Artun, E. (2005). Türk halk bilimi. Adana: Kitabevi Yayınları.
- Artun, E. (2006). Adana halk kültürü. Adana: Ulusoy Matbaacılık.
- Asker, N. (2020). Göroğlu destanının mitolojik karakterleri üzerine bir değerlendirme. Uluslararası Türk Lehçe Araştırmaları Dergisi (Türklad), 4 (1), 42-49.
- Atalay, B. (1992). Divânü lügati’t-Türk tercümesi I. Ankara: TDK Yayınları.
- Ateş, C. (2010). Şereflikoçhisar monografisi. Niğde: Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Aydınoğlu, B. (2005). Tire merkezinde halk inanışları. Manisa: Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Ayverdi, İ. (2020). Misalli büyük Türkçe sözlük. İstanbul: Kubbealtı Neşriyat.
- Balaban, T. (2006). Sandıklı halk inanışları ve uygulamaları. Afyonkarahisar: Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Türk Halk Bilimi |
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 16 Mart 2023 |
| Gönderilme Tarihi | 23 Aralık 2022 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2023 Cilt: 16 Sayı: 41 |
