Relationship Between Sense of Belonging and Ecotourism Perceptions: Case of Amasya

Yıl 2023, Cilt: 12 Sayı: 1, 341 - 352, 25.01.2023

Ahmet Gökhan Kılıç , Kansu Gençer

https://doi.org/10.33206/mjss.1167798

Öz

Sense of belonging is an emotional bond that occurs between individuals and their country, hometown, religion, culture and workplace. Ecotourism, on the other hand, is travel to relatively unspoiled natural areas that are sensitive to the environment, offer benefits to the local people, and include education. In the study, the relationship between the sense of belonging and ecotourism perception of the local people living in Amasya was examined. In this direction, it is aimed to determine the effect of the sense of belonging of the local people on the perception of ecotourism. The data obtained by the questionnaire technique from 440 people living in Amasya were subjected to correlation and regression analyzes for the hypotheses determined within the scope of the study. As a result of the analysis, a moderate relationship was determined between the sense of belonging and the economic perception, environmental perception and socio-cultural perception dimension of ecotourism. In addition, it has been determined that the sense of belonging has a statistically significant effect on these three dimensions.

Anahtar Kelimeler

Sense of Belonging, Ecotourism, Ecotourism Perception, Local People

Aidiyet Duygusu ile Ekoturizm Algısı İlişkisi: Amasya Örneği

Öz

Aidiyet duygusu, bireyler ve ülkeleri, memleketleri, dinleri, kültürleri ve iş yerleri arasında meydana gelen duygusal bir bağdır. Ekoturizm ise çevreye karşı duyarlı, yerel halka faydalar sunan, içerisinde eğitimi de barındıran, nispeten bozulmamış doğal alanlara yapılan seyahatlerdir. Çalışmada, Amasya’da yaşamını sürdüren yerel halkın aidiyet duygusu ve ekoturizm algısı arasındaki ilişki incelenmiştir. Bu doğrultuda, yerel halkın sahip olduğu aidiyet duygusunun ekoturizm algısı üzerinde etkisinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Amasya ilinde yaşayan 440 kişiden anket tekniği ile elde edilen veriler çalışma kapsamında belirlenen hipotezlere yönelik korelasyon ve regresyon analizlerine tabi tutulmuştur. Yapılan analizler neticesinde aidiyet duygusu ile ekoturizmin ekonomik algı, çevresel algı ve sosyo-kültürel algı boyutu arasında orta düzeyde bir ilişki belirlenmiştir. Ayrıca, aidiyet duygusunun bu üç boyut üzerinde istatistiksel olarak anlamlı bir etkisinin olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Aidiyet Duygusu, Amasya, Ekoturizm, Ekoturizm Algısı, Yerel Halk

Kaynakça

• Alptekin, D. (2011). Toplumsal aidiyet ve gençlik: Üniversite gençliğinin aidiyeti üzerine sosyolojik bir araştırma (Doktora Tezi). Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
• Altanlar, A. (2021). Yere bağlılığın turizm stratejileri üzerindeki etkisi: Amasya örneği. Kent Akademisi, 14(1), 199-213.
• Amasya Valiliği. (2021, 20 Nisan). Erişim Adresi: http://www.amasya.gov.tr/nufus
• Antonsich, M. (2010). Searching for belonging–an analytical framework. GeographyCompass, 4(6), 644-659.
• Avcıkurt, C. (2020). Turizm sosyolojisi: Genel ve yapısal yaklaşım (6. Baskı). Ankara: Detay Yayıncılık.
• Ayazlar, G. ve Ayazlar, R. A. (2016). Yerel halkın turizmin etkilerine yönelik tutumunda aidiyet duygusu ve yaşam tatmininin rolü. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 20(4), 1451-1470.
• Ayberk, C. (2019). Uluslararası öğrenci hareketliliği: İstanbul’daki uluslararası öğrencilerin yer bağlılığı, deneyimleri ve hareketin sonuçları (Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Aytaç, Ö. (2007). Kent mekânlarının sosyo-kültürel coğrafyası. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 17(2), 199-226.
• Bayesen, D., Özkök, F. ve Sünnetçioğlu, S. (2020). Covid-19 pandemisi sonrası turistlerin ekoturizm hakkındaki görüşlerinin değerlendirilmesi. Journal of Recreation and Tourism Research, 7(4), 528-550.
• Bezirgan, M. (2014). Destinasyon imajı, algılanan değer, aidiyet ve davranışsal niyetler arasındaki ilişkilerin belirlenmesi: Bir araştırma (Doktora Tezi). Balıkesir Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Balıkesir.
• Blamey, R. K. (1997). Ecotourism: The search for an operational definition. Journal of Sustainable Tourism, 5(2), 109-130.
• Brocato, E. D. (2006). Place attachment: An ınvestigation of environments and outcomes in service context (Doktora Tezi). Arlington: The University of Texas.
• Buzlukçu, C. (2020). Yerel halkın yer kimliği, topluluğa bağlılığı, sürdürülebilir turizm tutumu, turizmin gelişimini destekleme tutumu ve yaşam memnuniyeti ilişkisi (Doktora Tezi). Balıkesir Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Balıkesir.
• Ceballos-Lascurain, H. (1987). The future of ecotourism. Mexico Journal, January, 13-14.
• Choi, H. C. ve Murray, I. (2010). Resident attitudes toward sustainable community tourism. Journal of Sustainable Tourism, 18(4), 575-594.
• Coşkun, R., Altunışık, R. ve Yıldırım E. (2019). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri SPSS uygulamalı (10. Baskı). Sakarya: Sakarya Yayıncılık.
• Çevirgen, A. (2003). Sürdürülebilir turizm kapsamında ekoturizm ve edremit yöresi için bir model önerisi (Doktora Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
• Durmuş, B., Yurtkoru, E. S. ve Çinko, M. (2018). Sosyal bilimlerde SPSS’le veri analizi (7. Baskı). İstanbul: Beta Yayıncılık.
• Düzgün, E. (2021). Pandemi sonrası yeni turist tercihi: Glamping turizmi. Ordu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilimler Araştırmaları Dergisi, 11(1), 145-158.
• Gündüz, B. ve Dönmez, Y. (2018). Üniversite çalışanlarının ekoturizm algısı. Bartın Orman Fakültesi Dergisi, 20(2), 152-162.
• Gürsoy, D. ve Rutherford, D. G. (2004). Host attitudes toward tourism: An improved structural model. Annals of Tourism Research, 31(3), 495-516.
• Gürsoy, D., Jurowski, C. ve Uysal, M. (2002). Resident attitudes: A structural modeling approach. Annals of Tourism Research, 29(1), 79-105.
• İslamoğlu, H. ve Alnıaçık, Ü. (2019). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri (6. Baskı). İstanbul: Beta Yayıncılık.
• Jurowski, C., Uysal, M. ve Williams, D. R. (1997). A theoretical analysis of host community resident reactions to tourism. Journal of Travel Research, 36(2), 3-11.
• Kartal, G. (2021). Trabzon’daki yerel halkın ekoturizme yönelik tutum ve algılarına ilişkin bir çalışma (Yüksek Lisans tezi). Giresun Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Giresun.
• Kavak, M. (2015). Edremit körfezi kuzey kıyılarında yerel halkın ekoturizme yönelik bilinç algısı ve tutumları (Yüksek Lisans Tezi). Onsekiz Mart Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Çanakkale.
• Kaypak, Ş. (2010). Ekolojik turizmin sürdürülebilirliği. Uluslararası Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 2(2), 93-114.
• Kılıç, D. D., Güler, D., Babacan, A. ve Kılıç, M. (2019). Amasya’nın ekoturizm potansiyelinin belirlenmesi üzerine bır araştırma. Sinop Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 3(2), 77-106.
• Mansuroğlu, S. (2006). Turizm gelişmelerine yerel halkın yaklaşımlarının belirlenmesi: Akseki/Antalya örneği. Akdeniz Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 19(1), 35-46.
• McCool, S. F. ve Martin, S. R. (1994). Community attachment and attitudes toward tourism development. Journal of Travel Research, 32(3), 29-34.
• Meyer, J. P. ve Herscovitch, L. (2001). Commitment in the workplace: Toward a general model. Human Resource Management Review, 11(3), 299-326.
• Mosammam, H. M., Sarrafi, M., Nia, J. T. ve Heidari, S. (2016). Typology of the ecotourism development approach and an evaluation from the sustainability view: The case of Mazandaran Province, Iran. Tourism Management Perspectives, 18, 168-178.
• Nicholas, L. N., Thapa, B. ve Ko, Y. J. (2009). Resıdents’perspectıves of a world heritage site: The pitons management area, St. Lucia. Annals of Tourism Research, 36(3), 390-412.
• Özer, G. K., Çahantimur, A. ve Kırlı, S. (2020). Aidiyet duygusu kentlerin algılanmasında etkili etkenlerden birisi midir? Bir pilot çalışma. Anadolu Psikiyatri Dergisi, 21(3), 285-291.
• Özkan, E. ve Kubaş, A. (2012). Yıldız dağlarında kırsal kalkınmada ekoturizm fırsatları. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 14(22), 149-153.
• Ross, S. ve Wall, G. (1999). Ecotourism: Towards congruence between theory and practice. Tourism Management, 20(1), 123-132.
• Tellefsen, T. ve Thomas, G. P. (2005). The antecedents and consequences of organizational and personal commitment in business service relationships. Industrial Marketing Management, 34(1), 23- 37.
• Turpcu, E. ve Paslı, N. Ç. (2019). Ekoturizmin etkileri ve destinasyon aidiyeti arasındaki ilişkinin analizi: Giresun ili örneği. Journal of Recreation and Tourism Research, 6(4), 412-424.
• Um, S. ve Crompton, J. L. (1987). Measuring Resident's attachment levels in a host community. Journal of Travel Research, 26(1), 27-29.
• Yaşar, İ. (2020). Pandemi (covid 19 salgını) sürecinin bireylerin tatile çıkma eğilimlerine etkisi. Turizm Çalışmaları Dergisi, 2(2), 1-14.
• Yaşaroğlu, C. (2017). Mekânsal bağlılık ölçeği: Türkçe’ye uyarlama çalışması. Journal of Human Sciences, 14(3), 2810-2817.
• Yılmaz, H. (2008). Turizm çeşitlendirmesi kapsamında ekoturizmin ürünü olarak tatil çiftlikleri: Türkiye’deki tatil çiftliklerine yönelik swot analizi (Doktora Tezi). Afyon Kocatepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Afyonkarahisar.
• Yılmazdoğan, O. C. (2017). Destinasyon aidiyeti ve öncüllerinin destinasyon sadakati üzerindeki etkisi (Doktora Tezi). Osmangazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eskişehir.
• Zenker, S. ve Kock, F. (2020). The coronavirus pandemic–a critical discussion of a tourism research agenda. Tourism Management, 81, 104164.
• Zere, S. (2020). Yerel halkın ekoturizm algısı: Giresun ili örneği (Yüksek Lisans Tezi). Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.