Retorikte Alan Temelli Dönüş ve Katılımcı Eleştirel Retorik

Yıl 2018, Cilt: 5 Sayı: 1 - İletişim Felsefesi, 57 - 78, 15.06.2018

Çiğdem Yasemin Ünlü

https://doi.org/10.17572/mj2018.1.5778

Cited By: 1

Öz

Retorik teorisi, doğduğu Antik Yunan’da ikna teknikleri, güzel ve doğru konuşma yetisi gibi pedagojik ve işlevsel bir anlama sahip olmuştur. Antik Yunan’daki bu anlamıyla beraber uzun yıllar aynı yaklaşımla ele alınan retorik teorisi Klasik Retorik geleneği olarak bilinmektedir. 20. yüzyılda sosyal bilimlerde anti-pozitivizmin gelişmesi ve dil üzerine odaklanan çalışmaların artmasıyla beraber retorik teorisinin anlamı ve alanı dönüşmeye başlamıştır. Yeni Retorik olarak adlandırılmaya başlanan bu yönelimde retorik araştırmacıları retoriğin anlamını ikna tekniklerinden özdeşleşmeye kaydırmıştır. Retoriğin üretildiği anı ve bağlamı dikkate almanın gerekliliğine vurgu yapan yeni retorik geleneği ile birlikte retorik analizleri çok çeşitli alanlara yayılmıştır. Bu makalede, yeni retorik alanında nitel araştırma yöntemlerinin kullanılmasıyla, retoriği doğal ortamında incelemeyi mümkün kılan katılımcı eleştirel retorik yaklaşımının teorileştirilme aşamaları ve temel özellikleri anlatılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

yeni retorik, nitel araştırma yöntemleri, retoriksel alan çalışmaları, güncel retorik, katılımcı eleştirel retorik

Field-Based Turn in Rhetoric and Participatory Critical Rhetoric

Öz

Rhetoric theory had pedagogical and functional meanings such as persuasion techniques and elocution in Ancient Greece, where it was born. Also known as the Classical Rhetorical Tradition, rhetoric theory continued to be influential for a long time adopting the same approach in Ancient Greece. In the 20th century, the development of anti-positivism in social sciences and the increase in the number of language studies led to certain transformations in rhetoric theory in terms of both its meaning and field-related issues. This new trend then referred to as the New Rhetoric has generated researchers who transformed the meaning of rhetoric from persuasion techniques to identification. The New Rhetoric Tradition, which emphasizes the necessity to take into consideration the moment and the context in which rhetoric is produced, has caused rhetoric analyses to spread to wider fields. This study addresses the theorization phases and basic characteristics of participatory critical rhetoric approach which enables the examination of rhetoric in its natural environment through the use of qualitative research methods in the field of New Rhetoric.

Anahtar Kelimeler

new rhetoric, qualitative research methods, rhetorical field methods, contemporary rhetoric, participatory critical rhetoric

Kaynakça

• Benson, T. W. (1981). Another shooting in cowtown. Quarterly Journal of Speech, November 1981, 347-406.
• Bitzer, L. F. (1981). Polical rhetoric. Dan Nimmo ve Keith R. Sanders (Ed.), içinde, Handbook of political communication (s. 225-248). Beverly Hills, Calif.: Sage Publications.
• Bitzer, L. F. (1999). The rhetorical situation. John L. Lucaites, Celeste M. Condit ve Sally Caudill (Ed.), içinde, Contemporary rhetorical theory a reader (s. 217-225). New York: The Guilford Press.
• Bizzell, P. ve Herzberg, B. (1990). The rhetorical tradition: Readings from classical times to the present. Boston: Bedford Books of St. Martin's.
• Blair, C. (1995). Symbolic action and discourse: The convergent/divergent views of Kenneth Burke and Michel Foucault. Bernard L. Brock (Ed.), içinde, Kenneth Burke and contemporary European thought rhetoric in transition. (s. 119- 165). Tuscaloosa: University of Alabama Press.
• Blair, C. Jappeson, M. S. ve Pucci, E. (1991). Public memorializing in postmodernity: The Vietnam Veterans Memorial as prototype. Quarterly Journal of Speech, 77, 263-288.
• Bormann, E. G. (1973). The Eagleton Affair: A fantasy theme analysis. Quarterly Journal of Speech, 59 (2), 143-159.
• Bormann, E. G. (2001). Rhetorical vision. Encyclopedia of rhetoric (s. 697-701). Thomas O. Sloane (Ed). New York: Oxford University Press.
• Bourdieu, P. (2005). Pratik nedenler. Eylem kuramı üzerine (H. Uğur Tanrıöver, Çev.). İstanbul: Hil Yayınları.
• Burke, K. (1966). Language as symbolic action: Essays on life, literature, and method. Berkeley, Los Angeles, London: University of California Press.
• Burke, K. (1969a). Grammar of motives. Berkeley, Los Angeles, London: University of California Press.
• Burke, K. (1969b). Rhetoric of motives. Berkeley, Los Angeles: University of California Press.
• Campbell, K. K. (2001). Feminist rhetoric. Thomas O. Sloane (Ed.), içinde, Encyclopedia of rhetoric (s. 301-309). New York: Oxford University Press.
• Campbell, K. K. (2001). Modern rhetoric. Thomas O. Sloane (Ed.), içinde, Encyclopedia of rhetoric (s. 498-509), New York: Oxford University Press.
• Chouliaraki, L. ve Fairclough, N. (1999). Discourse in late modernity: Rethinking critical discourse analysis. Edinburgh, Scotland: Edinburgh University Press.
• Cragan, J. F. ve Shields, D. C. (1977). Foreign policy communication dramas: How mediated rhetoric played in Peoria in campaign'76. Quarterly Journal of Speech, 63(3), 274-289.
• Çebi, M. S. (2008). Sembolik/retoriksel eylem olarak dilin anlam inşasındaki aracılık işlevi. Selçuk İletişim, 5 (2), 183-198.
• de Certeau, M. (2009). Gündelik hayatın keşfi 1: Eylem, uygulama ve üretim sanatları (L. Arslan Özcan, Çev.). Ankara: Dost Kitabevi.
• Derrida, J. (2002). Writing and difference (A. Bass, Çev.). London, New York: Routledge.
• Dickinson, G., Ott, B. L. ve Aoki, E. (2005). Memory and myth at the Buffalo Bill Museum. Western Journal of Communication, 69 (2), 85-108.
• Endres, D., Sprain, L. ve Peterson, T. R. (2009). Social movement to address climate change local steps for global action. New York: Cambria Press.
• Fairclough, N. (2001). Critical discourse analysis as a method in social scientific research. Ruth Wodak ve Michael Meyer (Ed.), içinde, Methods of critical discourse analysis (s. 121–138). London: Sage Publications.
• Foss, S. K., Foss, K. A. ve Trapp, R. (2002). Contemporary perspectives on rhetoric. Long Grove, Il.: Waveland Press.
• Foss, S. K. ve Griffin, C. (1995). Beyond persuasion: A proposal for an invitational rhetoric. Communication Monographs, 62(1), 2-18
• Foucault, M. (2006). Kelimeler ve şeyler (M. A. Kılıçbay, Çev.). Ankara: İmge Kitabevi.
• Foucault, M. (2014). Bilginin arkeolojisi (V. Urhan, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Gaonkar, D. P. (2002). İnsan bilimlerinde retoriğe dönüş üzerine düşünceler. Hüsamettin Arslan, (Der. ve Çev.), içinde, Retorik, hermeneutik ve sosyal bilimler insan bilimlerinde retoriğe dönüş (s. 191-217). İstanbul: Paradigma Yayınları.
• Garlough, C. (2012). Grassroots political communication in India: Women's movements, vernacular rhetoric and street play performance. Holli A. Semetko ve Margaret Scammell (Ed.), içinde, The SAGE Handbook of political communication (s. 484-492). London: Sage.
• Gill, A. M. ve Whedbee, K. (1997). Rhetoric. Teun A. van Dijk (Ed.), içinde, Discourse as structure and process. Discourse studies: Multidisciplinary introduction vol. 1 (s. 157-184). Thousand Oaks, Calif.: Sage Publications.
• Hasian, M. ve Wood, R. (2010). Critical museology, (Post)colonial communication, and the gradual mastering of traumatic pasts at the Royal Museum for Central Africa (RMCA). Western Journal of Communication, 74 (2), 128–149.
• Heath, R. L. (2001). Identification. Thomas O. Sloane (Ed.), içinde, Encyclopedia of rhetoric (s. 375-377). New York: Oxford University Press.
• Herrick, J. A. (2000). The history and theory of rhetoric: An introduction. Boston: Allyn&Bacon.
• Hess, A. (2011). Critical rhetorical ethnography: Rethinking the place and process of rhetoric. Communication Studies, 62 (2), 127-152.
• Hill, L. L. (2000). Stephen E. Toulmin (1922- ). Michael G. Moran ve Michelle Ballif (Ed.), içinde, Twentieth-century rhetorics and rhetoricians: critical studies and sources (s. 331-336). Westport, CT: Greenwood.
• Hoy, D. (1997). Jacques Derrida. Quentin Skinner (Der.), içinde, Çağdaş temel kuramlar (A. Demirhan, Çev.) (s. 57-89). Ankara: Vadi Yayınları.
• Karaaslan-Şanlı, H. (2010). Milli şef dönemi Maarif Vekili Hasan-Ali Yücel'in politik konuşmalarında ulusal kimliğin inşası ve yurttaş terbiyesi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi.
• Karaaslan-Şanlı, H. (2012). Karaaslan-Şanlı, H. (2012). Hasan Ali Yücel konuşmaları ulusal kimlik inşası ve politik retorik. Ankara: Ankara Üniversitesi Yayınevi.
• Katriel, T. (1987). Rhetoric in flames: Fire inscriptions in Israeli Youth Movement Ceremonials. Quarterly Journal of Speech, 73, 444-459.
• Katriel, T. (1993). Our future is where our past is: Studying heritage museums as ideological and performative arenas. Communication Monographs, 60, 69-75.
• Maigret, E. (2012). Medya ve iletişim sosyolojisi (H. Yücel, Çev.). İstanbul: İletişim Yayınları.
• McCormick, S. (2003). Earning one’s inheritance: Rhetorical criticism, everyday talk, and the analysis of public discourse. Quarterly Journal of Speech, 89 (2), 109-131.
• McGee, M. C. (1975). In search of the people: A rhetorical alternative. Quarterly Journal of Speech, 61 (3), 235-249.
• McKerrow, R. E. ve John, J. St. (2009). Critical rhetoric and continual critique. Jim A. Kuypers (Ed.), içinde, Rhetorical criticism: Perspectives in action (s. 321-340). Lanham, MD: Lexington Books.
• Middleton, M. K., Senda-Cook, S. ve Endres, D. (2011). Articulating rhetorical Field methods: Challenges and tensions. Western Journal of Communication, 75 (4), 386–406.
• Middleton, M., Hess, A., Endres, D., Senda-Cook, S. (2015). Participatory critical rhetoric. Theoretical and methodological foundations for studying rhetoric in situ. London: Lexington Books.
• Özdemir, İ. (2005). İletişim özgürlüğü retoriği: 1980 sonrası Türkiye Büyük Millet Meclisi tartışmalarında iletişim özgürlüğü. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
• Özdemir-Taştan, İ. (2012). Devrimci Yol’un retoriği̇: Devrimci̇ Yol dergisinde bir kurtuluş ve gelecek tasavvuru olarak devrim. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora tezi.
• Perelman, C. (1986-1987). Hukuksal uslamlama ve hukuk mantığı (T. Ballıgil, Çev.). İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası. 1-4(52), 701-724.
• Perelman, C. ve Olbretchs-Tyteca, L. (1971). The new rhetoric. A treatise on argumentation (J. Wilkinson ve P. Weaver, Çev.). Notre Dame, Ind.: University of Notre Dame Press.
• Pezzulo, P. C. (2003). Resisting ‘National Breast Cancer Awareness Month’: The rhetoric of counterpublics and their cultural performances. Quarterly Journal of Speech, 89 (4), 345-365.
• Rufo, K. (2003). Rhetoric and power: Rethinking and relinking. Argumentation and Advocacy, 40, 65–84.
• Simons, H. W. (2004). The rhetorical legacy of Kenneth Burke. Walter Jost ve Wendy Olmsted (Ed.), içinde, A companion to rhetoric and rhetorical criticism (s. 152-167). Oxford: Blackwell Publishing.
• Simonson, P. (2010). The streets of Laredo: Mercurian rhetoric and the Obama campaign. Western Journal of Communication, 74 (1), 94–126.
• Sprain, L., Norton, T. ve Milstein, T. (2009). Step it up and image politics in the Pacific Northwest. Danielle Endres, Leah Sprain ve Tarla Rai Peterson (Ed.). Social movement to address climate change local steps for global action (s. 281-308). New York: Cambria Press.
• Toulmin, S. E. (2003). The uses of argument. New York: Cambridge University Press.
• Uzun, E. (2008). Demokrasi retoriği: VIII. Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın konuşmalarında demokrasi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
• Ünlü, Ç. Y. (2016). 2014 Cumhurbaşkanlığı seçiminde retoriksel stratejiler. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi.
• Warnock, T. (2000). Kenneth Duva Burke (1897-1993). Michael G. Moran ve Michelle Ballif (Ed.), içinde, Twentieth-century rhetorics and rhetoricians: Critical studies and sources (s. 75-89). Westport, CT: Greenwood.