Uyuşmazlığın Politikası: Kamusal Alan ve Kalabalıklar

Yıl 2017, Cilt: 41 Sayı: 4, 55 - 73, 28.12.2017

Zeliha Dişçi

Öz

 Kamusal alan kavramı literatürde oldukça fazla tartışılan bir kavramdır. Bu tartışmalarda genellikle onun politik niteliği vurgulanmakta, adeta kamusal alan ve politika özdeşleştirilmektedir. Bu çalışma, kamusal alanın politika için ontolojik bir koşul olup olmadığı sorusunu yanıtlamayı amaçlamaktadır. Sorunun yanıtlanması için öncelikle Antik Yunan’dan beri kendisini belirgin kılan polis-oikos, kamusal-özel olan gibi ikiliklere değinilerek kamusal alan kavramının içeriği doldurulmaya çalışılacaktır. Bu ikiliklerin, politikayı nasıl kamusal alana tahsis etmeye imkân verdikleri gösterilecektir. Ardından kamusal alanın politik nitelik kazanmasında önemli olan “açıklık”, “eleştirellik” gibi sıfatlar üzerinde durulacaktır. Onlardan hareketle kamusal alandaki failler ile onların toplumsal konumları değerlendirilecektir. Söz konusu failler, toplumun belirli bir parçası olmalarına rağmen toplumun tamamını temsil etmektedirler. Oysa modern dönemde çeşitli sebeplerle kentlerde yükselen kalabalıklar ne kamusal alanın parçası olarak ne de politik fail olarak görülmüşlerdir. Bu durumda politikanın anlamı, politikanın önceden belirlenmiş yer ve failler ile özdeşleştirilip özdeşleştirilemeyeceği önem kazanmaktadır. İşte bu nedenle çalışmanın son bölümünde“politikanın anlamı” üzerinde durulacaktır. Kendine has kavram setiyle politikayı tanımlayan çağdaş Fransız düşünür Jacques Rancière’in fikirleri bu kapsamda değerlendirilecektir.

Anahtar Kelimeler

Kamusal alan, açıklık, kalabalıklar, Jacques Rancière, politika.

Kaynakça

• Arendt H (2011). İnsanlık Durumu. çev. B S Şener, İstanbul: İletişim.
• Badiou A (2005). Felsefe İçin Manifesto. Çev. H Hünler ve N Tutal, İzmir: Aralık.
• Baker U (2011). Beyin Ekran. İstanbul: Birikim.
• Berktay F (2010). Politikanın Çağrısı. İstanbul: Birgi Üniversitesi.
• Berktay F (2012). Dünyayı Bugünden Sevmek: Hannah Arendt’in Politika Anlayışı. İstanbul: Metis.
• Chambers S A. (2010). Police and Oligarchy. İçinde: J P Derantym (der), Jacques Rancière: Key Concepts, Durham: Acumen Publishing.
• Elgür E V ve Aydın A (2011). Hannah Arendt’in Kamusal Alan Kavrayışı ile Tartışmaya Çağrı. İçinde Y Bürkev vd. (der), Kuramsal ve Tarihsel Boyutlarıyla Hak Mücadeleleri I, Ankara: Nota Bene, 273-296.
• Foucault M (2007). Security, Territory, Population. Michel Senellart (der), Çev. Graham Burchell, New York: Picador.
• Habermas J (2012). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü. Çev. M Sancar ve T Bora, İstanbul: İletişim.
• Özbek M (2004). Giriş: Kamusal Alanın Sınırları. İçinde M Özbek (der) Kamusal Alan, İstanbul: Hill.
• Panagia D (2010). Partagedu Sensible: the Distribution of the Sensible. İçinde: J P Derantym (der), Jacques Rancière: Key Concepts, Durham: Acumen Publishing, 95-103.
• Rancière J (2003). Politics and Aeshetics. Angelaki Journal of the Theoretical Humanities, 8(2), 191-211.
• Rancière J (2005). Uyuşmazlık: Politika ve Felsefe. Çev. H Hünler, İzmir: Aralık.
• Rancière J (2007). Siyasalın Kıyısında. Çev. A U Kılıç, İstanbul: Metis.
• Rancière J (2008). Görüntülerin Yazgısı. Çev. A U Kılıç, İstanbul: Versus.
• Rancière J (2010). The Use of Distinctions. İçinde S Corcoran (der), Dissensus: on Politics and Aesthetics, Çev. S Corcoran, New York: Continuum.
• Rancière J (2011). The Thinking of Dissensus: Politics and Aesthetics. İçinde P Bowman ve S Richard (der), Reading Rancière, New York: Continuum.
• Rancière J (2012). Estetiğin Huzursuzluğu. Çev. A U Kılıç, İstanbul: İletişim.
• Sennet R (1996). Kamusal İnsanın Çöküşü. Çev. S Durak ve A Yılmaz, İstanbul: Ayrıntı.
• Tanke J J (2011). Jacques Rancière: An Introduction. New York: Continuum.
• Zabcı F (2011). Kamu Yararı Üzerine. İçinde Y Bürkev vd. (der), Kuramsal ve Tarihsel Boyutlarıyla Hak Mücadeleleri I, Ankara: Nota Bene, 253-272.