Due to a severe famine in 1803, Timur Paşa, the governor of Diyarbakır, demanded either food supply or his reappointment to another city by a petition including a poem on the famine of 1757. Timur Paşa’s tendency to keep himself away from the famine was considered a lack of human agency by Ottoman historians. However, as this article argues, local officers were active agents in expressing the impact of famines to the center and preserving the memory of famines. To illustrate, this article employs Diyarbakırlı Lebib’s poem included in the petition and its circulation through the petition as a case study. For conceptualizing Timur Paşa’s petition and Lebib’s poem as an illustration of their agency, this paper uses concepts of memory studies informed by literary theory. Utilizing a theoretical toolkit provided by memory studies, this paper argues that to keep a record of the social and ecological impact of famines and preserve their memory, poets employed and formed narrative structures that framed traumatic environmental experiences. These structures of famine narratives in Divan poetry formed the kahtiyye genre. The formation process of kahtiyye as a genre was not independent, but intertextual, as the case study illustrates.
Famine kahtiyye agency Ottoman Empire Divan literature genre formation cultural memory
1803 yılında yaşanan şiddetli kıtlık nedeniyle, Diyarbakır Valisi Timur Paşa, 1757 kıtlığını konu alan bir şiirin yer aldığı bir dilekçe ile gıda yardımı yerine getirilmezse başka bir şehre atanmasını talep etti. Osmanlı tarihçilerine göre bu, ekolojik bir kriz karşısında insan failliğinin söz konusu olmadığına işaretti. Ancak bu makalenin de iddia ettiği gibi devlet görevlileri, kıtlığın etkilerinin merkeze bildirilmesinde ve kıtlığın hafızasının korunmasında aktif aktörlerdi. Timur Paşa'nın dilekçesini ve Lebib'in şiirini bir faillik olarak kavramsallaştırmak için bu makale, edebiyat teorisi ve bellek çalışmalarının kavramlarını kullanmaktadır. Bellek çalışmalarının sağladığı teorik çerçeve sayesinde bu makale, kıtlığın sosyal ve ekolojik etkisinin hafızasını kaydetmek ve sonraki nesillere aktarmak için şairlerin travmatik ekolojik deneyimleri anlatı yapıları aracılığıyla düzenleyerek anlatılabilir kıldığını ileri sürmektedir. Divan şiirindeki kıtlık anlatıları bu yapıları içeren kahtiyye türünü oluşturmuştur. Kahtiyye'nin bir tür olarak oluşum süreci, vaka çalışmasının da gösterdiği gibi bağımsız değil, metinlerarası bir süreçtir.
Kıtlık kahtiyye Osmanlı İmparatorluğu Divan edebiyatı tür oluşumu kültürel bellek
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Konular | Edebi Çalışmalar (Diğer), Klasik Türk Edebiyatı |
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 30 Nisan 2024 |
| Gönderilme Tarihi | 27 Ocak 2024 |
| Kabul Tarihi | 16 Mart 2024 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Sayı: 6 |
Yazarlar, yayımlanmak üzere Nesir: Edebiyat Araştırmaları Dergisi’ne gönderdikleri eserlerin tüm yayın haklarını saklı tutmakla birlikte, eserlerini Creative Commons Atıf 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY 4.0) kapsamında paylaşmayı kabul ederler. Bu lisans uyarınca, başkaları eseri uygun atıf yapmak koşuluyla paylaşabilir, çoğaltabilir, dağıtabilir ve yeniden kullanabilir. Ancak yazarların adı, çalışmanın başlığı ve derginin adı her kullanımda açıkça belirtilmelidir. Nesir, yazarların telif haklarını ellerinde tutmalarına izin verir; yalnızca eserin ilk yayım hakkına sahiptir.