This article examines how Margaret Atwood’s Lady Oracle and Elif Shafak’s The Gaze mobilize grotesque femininity to destabilize the mimetic ideals of beauty, coherence, and narrative unity. Both novels center on protagonists whose excessive bodies and fractured identities render them unreadable within dominant aesthetic frameworks, thereby raising critical questions about who may be represented, desired, or made visible. Drawing on feminist theory—particularly Julia Kristeva’s notion of abjection, Luce Irigaray’s critique of phallocentric discourse, and Mikhail Bakhtin’s theory of the grotesque—the study develops the concept of abject mimesis: a feminist representational strategy in which distortion and excess expose the exclusions that sustain mimetic norms. In Lady Oracle, Joan’s grotesque embodiment and parodic use of popular genres disrupt the logic of coherence and closure. In The Gaze, the unnamed obese narrator and the novel’s structure reveal the violence embedded in visual regimes. Taken together, these texts reconfigure mimesis not as faithful imitation but as rupture, where bodily and narrative excess become sites of feminist resistance. By pairing Atwood’s postmodern irony with Shafak’s mythopoetic layering, the article advances a theory of abject mimesis as a feminist poetics of grotesque excess, contributing to debates in feminist aesthetics, genre studies, and the politics of representation.
Abject mimesis feminist aesthetics grotesque femininity representation the gaze
This study was conducted without any financial support.
In this study, artificial intelligence-supported tools were used to a limited extent within the acceptable boundaries defined in Nesir: Journal of Literary Studies’ Artificial Intelligence Use Policy; all content has been reviewed and approved in its final form by the author.
Bu makale, Margaret Atwood’un Lady Oracle ve Elif Şafak’ın The Gaze (Mahrem) romanlarının, güzellik, tutarlılık ve anlatı birliği gibi mimesis ideallerini istikrarsızlaştırmak için grotesk kadınlık kavramını nasıl işlevselleştirdiğini incelemektedir. Her iki roman da aşırı bedensellikleri ve parçalanmış kimlikleri nedeniyle egemen estetik çerçeveler içinde “okunamaz” hale gelen kadın kahramanlara odaklanır; böylece kimin temsil edilebileceği, arzu nesnesi olabileceği ya da görünür kılınabileceği gibi soruları gündeme taşır. Julia Kristeva’nın “iğrençlik” (abjection) kavramı, Luce Irigaray’ın fallosantrik söylem eleştirisi ve Mikhail Bakhtin’in grotesk kuramından yararlanarak, çalışma “iğrenç mimesis” (abject mimesis) adını verdiği bir feminist temsil stratejisi geliştirir. Bu stratejide, biçimsel bozulma ve aşırılık, taklit normlarını sürdüren dışlamaları görünür kılar. Lady Oracle’da Joan’un grotesk bedeni ve popüler türleri parodi yoluyla kullanışı, anlatıdaki tutarlılık ve kapanış mantığını bozar. The Gaze’de ise isimsiz şişman anlatıcı ve romanın yapısı, görsel rejimlere içkin şiddeti açığa çıkarır. Birlikte ele alındığında bu iki metin, mimesisi sadık bir taklit değil, bir yarılma olarak yeniden kurgular: bedensel ve anlatısal aşırılıklar, feminist direnişin alanlarına dönüşür. Atwood’un postmodern ironisini Şafak’ın mitopoetik katmanlaşmasıyla yan yana getiren makale, grotesk aşırılığın feminist bir poetikası olarak “iğrenç mimesis” kavramını geliştirir ve feminist estetik, tür kuramı ve temsil politikaları tartışmalarına katkıda bulunur.
İğrenç mimesis feminist estetik grotesk kadınlık temsil bakış
| Birincil Dil | İngilizce | 
|---|---|
| Konular | Edebi Teori, Karşılaştırmalı ve Ulusötesi Edebiyat, Edebi Çalışmalar (Diğer) | 
| Bölüm | Araştırma Makalesi | 
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 23 Ekim 2025 | 
| Gönderilme Tarihi | 31 Temmuz 2025 | 
| Kabul Tarihi | 23 Eylül 2025 | 
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Sayı: 9 | 
Yazarlar, yayımlanmak üzere Nesir: Edebiyat Araştırmaları Dergisi’ne gönderdikleri eserlerin tüm yayın haklarını saklı tutmakla birlikte, eserlerini Creative Commons Atıf 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY 4.0) kapsamında paylaşmayı kabul ederler. Bu lisans uyarınca, başkaları eseri uygun atıf yapmak koşuluyla paylaşabilir, çoğaltabilir, dağıtabilir ve yeniden kullanabilir. Ancak yazarların adı, çalışmanın başlığı ve derginin adı her kullanımda açıkça belirtilmelidir. Nesir, yazarların telif haklarını ellerinde tutmalarına izin verir; yalnızca eserin ilk yayım hakkına sahiptir.