İYİ YÖNETİŞİM İLKLERİNDEN KATILIMIN UYGULANMASI HUSUSUNDA TEORİK BİR DEĞERLENDİRME

Yıl 2018, Cilt: 8 Sayı: 1, 180 - 197, 29.06.2018

Emrah Firidin Abdullah Uzun

https://doi.org/10.30783/nevsosbilen.377035

Cited By: 2

Öz

Dünya üzerinde vatandaşların devletle olan
ilişkilerinde yöneten yönetilen anlamındaki klasik anlayışın dışında, özellikle
küreselleşme ve uluslararası kuruluşların da etkisiyle, değişimin yaşandığı ya
da en azından bu değişimin talep edildiği söylenebilir. Devletin yapmayı
planladığı yatırımlar, maliyetin azaltılıp kalitenin artırılması gibi
nedenlerle daha çok özel sektör eliyle gerçekleştirilmeye çalışılmaktadır. Diğer
taraftan yapılan yatırımların toplum tarafından benimsenmesi ve bununla beraber
yine topluma en faydalı şekilde yapılması gerektiği yönünde vatandaşların
yöneticilerden beklentileri olabilmektedir. İyi yönetişim ilkelerinden katılımın
amacı ise vatandaşların kendilerini ilgilendiren konularda fikirlerini
yöneticilere iletebilecekleri bir yöntem/süreç oluşturulmasıdır. Oluşturulacak
bu yöntem/süreç sayesinde, sivil toplum kuruluşlarının süreçte etkili olmasıyla
beraber, toplumun yapılacak faaliyetten hoşnut olması ve yapılan faaliyette
kalitenin artırılması sağlanabilir. Dolayısıyla bu çalışmada, bir iyi yönetişim
ilkesi olarak katılımın karar alma süreçlerinin neden çok aktörlü bir süreç
olması gerektiği üzerinde durulacaktır.

Anahtar Kelimeler

İyi Yönetişim, Katılım, Sivil Toplum Kuruluşları, Devlet, özel sektör

Kaynakça

• Arnstein, S. R. (1969), A Ladder of Citizen Participation, JAIP, Vol. 35 (4), 216-244.
• Ataay, F. (2006), Türkiye’de Yönetişim ve Sivil Toplum Tartışmaları Üzerine Bir Değerlendirme, Memleket; Siyaset, Yönetim, 1, 121-141.
• Bayhan, V. (2002), Demokrasi ve Sivil Toplum Örgütlerinin Engelleri: Patronaj ve Nepotizm, Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 26 (1), 1-13.
• Bort, E. (2003), Scotland: On The Road to E-Democrasy?, UPGRADE European Journal fort he Informatics Professionals, 4 (2), 21-25.
• Bozkurt, Ö., Seriye, S. ve Ergun, T. (1998), Kamu Yönetim Sözlüğü, TODAİE Yayınları.
• Bryce, J. (1921), Modern Democracies, The McMillan Company, Vol. II, London, England, Retrieved 5 Novemder 2014 From https://archive.org/details/modern democraci14brycgoog.
• Crompton, J. L., Lamp, C. W. ve Schul, P. (1981), The attitude of Public Agencies toward Public Participation as Perceived by Their Senior Admistrators, Leisure Science, 4 (1),
• Çelikyay, H ve Turgut, S. Y. (2011),Avrupa Birliği Perspektifinde İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin Yönetişim Dinamikler, Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 13 (3). 25-56.
• Çukurçayır, M. A ve Sipahi, E. B. (2000), Yönetişim Yaklaşımı ve Kamu Yönetiminde Kalite, Sayıştay Dergisi, 12 (50-51), 35-66.
• Doornbos, M. (2001), Good Governance: The Rise of Decline of a Policy Metaphor, The Journal of Development Studies, 37 (6), 93-108.
• Eliçin, Y. (2011), Avrupa Birliğinde Yönetişim, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 10 (38), 44-60.
• Emini, Filiz Tufan (2013), Sivil Toplum Kuruluşlarının Politika Belirleme Sürecindeki Rolü: TÜSİAD Örneği, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 36. Flynn, B. (2000), Poscad From the Edge of Integration? The Role of Committes in EU Environmental Policy-Making, Thoman Christiansen ve Emil Krıhcner (Ed), Comittee Governance in European Union, Manchester University Press. 79-97.
• Genç, F. N. (2012), Yönetişim, Yönetime Katılma ve Farklı Katılım Türleri, Fatma Neval Genç (Ed.), Yönetişim ve Yönetim Ekseninde Kamu Yönetimi (s. 47-86), Bursa: Ekin Basım Yayın Dağıtım.
• Grindle, M. S. (2004), Good Enough Governance: Reduction and Reform in Developing Countries, Governance: An International Journal of Policy, Administration and Institutions, 17 (4), 525-543.
• Grindle, M. S. (2007), Good Enough Governance Revisited, Development Policy review, 25 (5), 553-574.
• Gündoğan, E. (2013), Yönetişim: Kavram, Kuram ve Boyutlar, M. Akif Çukurçayır ve H. Tuğba Eroğlu (Ed.), Yönetişim, (s.15-56), Konya: Çizgi Kitabevi.
• Güzelsarı, S. (2003), Neoliberal Politikalar ve Yönetişim Modeli, Amme İdaresi Dergisi, 36 (2), 17-34.
• Kaypak, Ş. (2012), Devletten Yerel Yönetime Değişim Sürecinde Sivil Toplumun Yeni Yüzü, Bitlis Eren Üniversitesi Siyasal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1 (1), 34-57.
• Koçel, T. (2003), İşletme Yöneticiliği, 9. Baskı, İstanbul: Beta Yayınları.
• Kooiman, J. (1999), Social Political Governance, Public Management: An International Journal and Theory, Public Management Review 1, 67-92.
• Lockwood, Michael (2010), Good gevernance for Terrestrial Areas: A Framework, Principles and Performence outcomes, Journal of Environmental Management, 91 (3), 754-766.
• Mahmutoğlu, A. (2010), Etik ve Ahlak: Benzerlikler-Farklılıklar, Türk İdare Dergisi, 468, 224-249.
• Maliye Bakanlığı (2011), İyi Yönetişim, http://www.maliye.gov.tr/S ayfalar/iyi-Yonetisim.aspx, Adresinden 21 Nisan 2015 tarihinde edinilmiştir.
• OECD (2001), Citizens as Partners: Information, Consultation and Public Participation in Policy Making, 21 January 2017 From http://internationalbudget.org/wp-content/uploads/ Citizens-as-Partners-OECD-Handbook.pdf.
• Okçu, M. (2007), Yönetişim Tartışmalarına Katkı: Avrupa Birliği için Yönetişim Ne Anlama Geliyor?, Süleyman Demirel Üniversitesi İİBF Dergisi, 12 (3), 299-312.
• Oliveira, J. A., Doll, C. N. H., Balaban, O., Jiang, P., Dreysus, M., Suwa, A., Peneranda, M. R. ve Dirgahayani, P. (2013), Green Economy and Governance in Cities: Assesing Good Governance in Key Urban Economic Provesses, Journal of Cleaner Production, 58, 138-152.
• Ökmen, M., Baştan, S. ve Yılmaz, A. (2004), Kamu Yönetiminde Yeni Yaklaşımlar ve Bir Yönetişim Faktörü Olarak Yerel Yönetimler, Mustafa Ökmen ve Abdullah Yılmaz (Ed.), Kurumdan Uygulamaya Kamu Yönetimi, (s. 23-80), Ankara: Gazi Kitabevi.
• Özer Kızılsümer, D. (2009), Çok Taraflı Çevre Sözleşmeleri, 2. baskı, İstanbul: USAK Yayınları.
• Peker, Z. (2013), Yenilenebilir Enerji Gelişmelerinin Sosyal Boyutu, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15 (4), 663-691.
• Rhodes, R. A. W. (1996), The New Governance: Governing Without Government, Political Studies,44 (4), 652-667.
• Rosenau, J. N. (1992), Governance: Order and Change in World Politics, James N. Rosenau ve Ernst Otto Czempiel (Ed.), Governance Without Government: Order and Challange in World Politics, (s. 1-29), Cambridge University Press.
• Scholte, J. A. ve Keyman, F. (2005), Küreselleşme ve Sivil Toplum, Sivil Toplum ve Demokrasi Konferans Yazıları, 10, İstanbul Bilgi Üniversitesi Sivil Toplum Kuruluşları Eğitim Araştırma Birimi, İstanbul.
• Stoker, G. (1998), Governance As Theory: Five Positions, International Social Science Journal, 50 (1), 17-28.
• Tosun, K. (1992), İşletme Yönetimi, Savaş Yayınları, Ankara.
• Weiss, T. G. (2000), Governance, Good Governance and Global Governance: Conceptual and Actual Challenges, Third World Querterly, 21 (5), 795-814.
• World Bank (1989), Sub Saharan Africa From Crisis to Sustainable Growth: A Long Term Perspective Study, Washington DC.
• Yıldırım, İ. (2004), Demokrasi, Sivil Toplum Kuruluşları ve Yönetişim, Seçkin Yayınları, Ankara.
• Yüksel, Mehmet (2000), Yönetişim (Governance) Kavramı Üzerine, Ankara Barosu Dergisi, 3, 145-161.