KENTSEL DİRENÇLİLİKTE BELEDİYE BİRLİKLERİNİN ROLÜ: TÜRKİYE BELEDİYELER BİRLİĞİ

Yıl 2024, , 854 - 883, 10.10.2024

Sevil Sezgin Hatipoğlu , Suna Ersavaş Kavanoz

https://doi.org/10.25287/ohuiibf.1439929

Öz

Kentleri farklı riskler ve tehlikeler karşısında dirençli kılmaya yönelik politikalar, imkanlar, akademik ve politik alanda sıklıkla tartışılmaktadır. Kentsel dirençliliği artırmaya yönelik plan ve politikalarda, farklı kesimlerin bir araya gelerek ortak menfaatler etrafında koordineli hareket edebilmesi, iş birliğine dayalı uygulamaların yaygınlaştırılması, daha fazla kentsel aktörün söz sahibi olması giderek önem kazanmaktadır. Bu çalışma, kentsel dirençliliği artırmada belediye birliklerinin rolünü tartışmayı amaçlamaktadır. Çalışma kapsamında, ölçüt örnekleme tekniği kullanılarak Türkiye Belediyeler Birliği (TBB) araştırma alanı olarak seçilmiştir. Niteliksel içerik analizi yöntemi veri analiz aracı olarak kullanılmıştır. Bu bağlamda TBB’nin 2010-2021 yılları arası faaliyet raporları incelenerek faaliyetler yedi kentsel dirençlilik boyutuna göre sınıflandırılmıştır. TBB’nin faaliyet raporlarında sunulan hizmetlerden yola çıkılarak bu hizmetlerin belediyelere sağlayabileceği katkılar beş farklı kategoriye ayrılmıştır. Veriler niteliksel içerik analiz yöntemi ile farklı dirençlilik boyutları bağlamında değerlendirilmiştir. Çalışma sonucunda belediye birliklerinin, iş birliği ile etkin yürüttüğü uygulamalar belediyelerin sunması gereken bazı kamu hizmetlerini birlikte yürütmek, kentsel sorunların çözümünde belediyelerin tek başlarına yeterli olamadığı durumlarda belediyelere destek olmak, ortak menfaatler etrafında ortak çözüm yolları üretmek, bilgi ve deneyim paylaşımını artırmak ve gerekli kaynaklara ulaşmada kolaylık sağlamak yönünde belediyelere sağladığı katkılarla kentsel dirençliliği artırabileceği sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Kentsel Dirençlilik, Belediye Birlikleri, Türkiye Belediyeler Birliği, Kentsel Dirençlilik Boyutları

THE ROLE OF MUNICIPAL ASSOCIATIONS IN URBAN RESILIENCE: UNION OF MUNICIPALITIES OF TÜRKİYE

Öz

Policies and opportunities to make cities resilient against different risks and dangers are frequently discussed in academic and political fields. In plans and policies to increase urban resilience, it is increasingly important for different segments to come together and act in a coordinated manner around common interests, to disseminate collaborative practices, and to have more urban actors have a say. This study aims to discuss the role of municipal associations in increasing urban resilience. Within the scope of the study, the Union of Municipalities of Turkey (TBB) was selected as the research area by using the criterion sampling technique. Qualitative content analysis method was used as a data analysis tool. In this context, TBB's activity reports between 2010 and 2021 were examined and activities were classified according to seven urban resilience dimensions. Based on the services offered in TBB's activity reports, the contributions that these services can provide to municipalities are divided into five different categories. The data were evaluated in the context of different resilience dimensions using the qualitative content analysis method. As a result of the study, the practices carried out effectively by the municipal unions in cooperation are to carry out some public services that the municipalities must offer together, to support the municipalities in cases where the municipalities alone are not sufficient in solving urban problems, to produce common solutions around common interests, to increase the sharing of knowledge and experience and to access the necessary resources. It has been concluded that it can increase urban resilience with the contributions it provides to municipalities in terms of providing convenience.

Anahtar Kelimeler

Urban Resilience, Municipal Associations, Union of Municipalities of Türkiye, Urban Resilience Dimensions

Kaynakça

• Adger, W. N. (2000). Social and ecological resilience: Are they related? Progress in Human Geography, 24(3), 347–364.
• Adger, W. N., Kelly, P. M., Winkels, A., Huy, L. G. ve Locke, C. (2002). Migration, remittances, livelihood trajectories, and social resilience. AMBIO: A Journal of the Human Environment, 31(4), 358–366.
• Akbulut, Y. (2013). Verilerin analizi. K. A. Aşkım (Ed.), Bilimsel araştırma yöntemleri içinde (s. 95–118). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
• Aligica, P. D. ve Tarko, V. (2014). Institutional resilience and economic systems: Lessons from elinor ostrom’s work. Comparative Economic Studies, 56(1), 52–76.
• Almedom, A. M. (2005). Resilience, hardiness, sense of coherence, and posttraumatic growth: All paths leading to light at the end of the tunnel. Journal of Loss and Trauma, 10(3), 253–265.
• Altay Kaya, D. (2021). Zorunlu göç ve dayanıklılık planlaması: türkiye'nin suriye zorunlu göçü deneyimi. Metu Journal Of The Faculty Of Architecture, 38(2), 115-143.
• Arıkboğa, Ü. (2020). Hizmet içi eğitim ve belediye birliklerinin rolü. Aksaray Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 12(1), 55–68.
• Atılgan, B. (2016). Yerel yönetim birliklerinin yeniden yapılandırılması üzerine bir çözümleme. (Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Attoh-Okine, N., Cooper, A. T. ve Mensah, S. A. (2009). Formulation of resilience index of urban infrastructure using belief functions. IEEE Systems Journal, 3(2), 147–153.
• Bahadur, A. ve Tanner, T. (2014). Transformational resilience thinking: Putting people, power and politics at the heart of urban climate resilience. Environment and Urbanization, 26(1), 200–214.
• Banai, R. (2020). Pandemic and the planning of resilient cities and regions. Cities, 106(2020).
• Barin Cruz, L., Delgado, N. A. ve Gond, J. (2016). Institutional resilience in extreme operating environments: The role of institutional work. Business & Society, 55(7), 970–1016.
• Baydemir, O. (2007). Türkiye’de belediye birlikleri ve belediyelerin geleceği. Fransa ve Almanya örneğinde belediye birlikleri ve Türkiye. 1. Baskı içinde (83-93), Konrad-Adenauer-Stiftung Yayını, Ankara.
• Bıçakçıoğlu, E. (2010). Belediye birlikleri ve Türk Dünyası Belediyeler Birliği. (Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Bosher, L. ve Coaffee, J. (2008). International perspectives on urban resilience. proceedings of the ınstitution of civil engineers. Urban Design and Planning, 161(4), 145-146.
• Canöz, K. (2014). Tutum oluşturma etkinliği olarak lobicilik. Selçuk İletişim Dergisi, 2(4), 21–29.
• Caughman, L. (2022). Characterization of partnerships and collaborations in us cities' urban resilience plans. RAUSP Management Journal, 57(4), 215-230.
• Coaffee J. ve Bosher L. (2008). Integrating counter-terrorist resilience into sustainability. Proc ICE, 161(2), 75– 83.
• Coaffee, J. (2013). Towards next-generation urban resilience in planning practice: From securitization to ıntegrated place making. Planning Practice & Research, 28(3), 323–339.
• Coaffee, J., Therrien, M., Chelleri, L., Henstra, D., Aldrich, D. P., Mitchell, C. L., ... Rigaud, E. (2018). Urban resilience implementation: A policy challenge and research agenda for the 21st century. Journal of Contingencies and Crisis Management, 26(3), 403–410.
• Coşkun Hepcan, Ç. (2022). Doğa temelli çözümler ve kentsel dirençlilik. Çevre, Şehir ve İklim Dergisi, 1(1), 19- 40.
• Davoudi, S. (2012). Resilience: a bridging concept or a dead end?. Planning Theory & Practice, 13(2), 299-333.
• Ernstson, H., Leeuw, S., Redman, C. L., Meffert, D., Davis, G., Alfsen, C. ...
• Elmgvist, T. (2010). Urban transitions: On urban resilience and human-dominated ecosystems. Ambio, 39(8), 531–545.
• Ersavaş Kavanoz, S. (2021). Kentsel direnç planlamasında iş birliği. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 59, 374-390.
• Folke, C. (2006). The emergence of a perspective for social-ecological systems analysis. Global Environmental Change, 16, 253–267.
• Gunderson, L. H. (2000). Ecological resilience—in theory and application. Annual Review of Ecology And Systematics, 31(1), 425–439.
• Gücenme, Ü. (1986). İşletmeler için yönetim danışmanlık hizmeti. Uludağ Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 7(2), 95–102. Erişim adresi: https://acikerisim.uludag. edu.tr/bitstream/11452/20411/1/7_2_12.pdf
• Hatunoğlu M. ve Yeşil S. (2020). Bilgi paylaşımını etkileyen faktörlerin bilgi paylaşımı üzerine etkisi: Bir alan araştırması. Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, 16(27), 424–464.
• Hill, E., Wial, H. ve Wolman, H. (2008). Exploring regional economic resilience. Institute Urban and Regional Development, 2008(4), 1–22. Erişim adresi: https://www.econstor.eu/ bitstream/10419/59420/1/592859940.pdf
• Holling, C. S. (1973). Resilience and stability of ecological systems. Annual Review of Ecology and Systematics, 4(1), 1-23.
• Innes, J. E. ve Booher, D. E. (2010). Planning with complexity: An introduction to collaborative rationality for public policy. Routledge. Erişim adresi: https://www.taylorfrancis. com/books/mono/10.4324/9780203864302/planning-complexity-judith-innes-david-booher
• Karataş, Z. (2015). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yönetmleri. Manevi Temelli Sosyal Hizmet Araştırmaları Dergisi, 1(1), 62–80.
• Kimhi, S. ve Shamai, M. (2004). Community resilience and the ımpact of stress: Adult response to ısrael's with drawal from lebanon. Journal of Community Psychology, 32(4), 439–451.
• Koçak, B. (2019). Yerel hizmetlerin sunumunda alternatif bir kurum: yerel yönetim birlikleri ve hukuki dayanakları. Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 5(10), 161-183.
• Lang, T. (2012). How do cities and regions adapt to socio-economic crisis? Towards an institutionalist approach to urban and regional resilience. Raumforschung und Raumordnung, 70(4), 285–291.
• MacKinnon, D. ve Derickson, D. C. (2013). From resilience to resourcefulness a critique of resilience policy and activism. Progress in Human Geography, 37(2), 253–270.
• Manyena, B., O’Brien, G., O’Keefe, P. ve Rose, J. (2011). Disaster resilience: A bounce back or bounce forward ability? Local Environment: The International Journal of Justice and Sustainability, 16(5), 417–424.
• Martin, R. ve Sunley, P. (2007). Complexity thinking and evolutionary economic geography. Journal of Economic Geography, 7(5), 573–601. McEvoy, D., Fünfgeld, H. ve Bosomworth, K. (2013). Resilience and climate change adaptation: The importance of framing. Plan, Pract & Res, 28(3), 280–293.
• Meerow, S., Newell, J. P. ve Stults, M. (2015). Defining urban resilience: A review. Landscape and Urban Planning, 147, 38–49.
• Özler, M. (2023). Afet riski bulunan yerlerde afete karşı dirençlilikte belediyelerin rolü. Akademik İncelemeler Dergisi, 420-442.
• Öztürk, N. K. ve Demirel, Ö. (2021). Çok paydaşlı iş birliği ve dirençli kent açısından Montreal şehri. Ekonomi ve Yönetim Araştırmaları Dergisi, 10(2), 24-44.
• Preston, V., Shields, J. ve Akbar, M. (2021). Migration and resilience in urban Canada: Why social resilience, why now? Journal of International Migration and Integration, 23, 1421–1441.
• Punch, K. F. (2005). Sosyal araştırmalara giriş: Nicel ve nitel yaklaşımlar (1. Baskı). Ankara: Siyasal Kitapevi. Saul, J. ve Landau, J. (2004). Facilitating family and community resilience in response to major disaster. F. Walsh ve M. McGoldrick (Ed.), Living beyond loss: Death in the family içinde (s. 285–309). New York: Norton.
• Shaker, R., Rybarczyk, G., Brown, C., Rapp, W. ve Alkins., S. (2019). Emphasizing Urban infrastructure resilience via scoping review and content analysis. Urban Science, 3(2), 44.
• Simmie J. ve Martin R. (2010). The economic resilience of regions: Towards an evolutionary approach. Cambridge Journal of Regions, Economy and Society, 3, 27–43.
• Söylemez, A. ve Şahin, A. (2019). Yerel yönetimlerde kurumsal kapasitenin ölçülmesi (Konya örneği). Assam Uluslararası Hakemli Dergi 13. Uluslararası Kamu Yönetimi Sempozyumu. Erişim adresi: https://dergipark.org.tr/en/pub/assam/issue/48907/571803
• Tuğaç, Ç. (2019). Kentsel dirençlilik perspektifinden yerel yönetimlerin görevleri ve sorumlulukları. İdealkent, 10(28), 984-1019.
• Tülek, B. ve Ersoy Mirici, M. (2019). Kentsel sistemlerde yeşil altyapı ve ekosistem hizmetleri. Peyzaj, 1(2), 1-11.
• Türkiye Belediyeler Birliği (TBB) (2021). 2021 Faaliyet Raporu. Erişim adresi: https://www.tbb.gov.tr
• Türkoğlu, İ. (2015). Yerel yönetimlerin mali özerkliği. Dicle Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 17-18(26-27- 28-29), 41–70. Erişim adresi: https://dergipark.org.tr/en/pub/duhfd/ issue/23027/246200
• UNISDR (2009). 2009 United nations office for disaster reduction. Terminology on disaster risk reduction. Erişim adresi: https://www.undrr.org/publication/2009-unisdr-terminology-disaster-risk-reduction
• UNISDR (2013). Making cities resilient: Summary for policymakers. A global snapshot of how local governments reduce disaster risk. Erişim adresi: www.unisdr.org/files/33059_33059finalprin- terversionexecutivesu.pdf
• Varol, N. ve Buluş Kırıkkaya, E. (2017). Afetler karşısında toplum dirençliliği. Resilience, 1(1), 1-9.
• Walker, B. ve Salt, D. (2012). Resilience thinking: Sustaining ecosystems and people in a changing World. London: Island Press.
• Wang, L., Xue, X., Wang, Z. ve Zhang, L. (2018). A unified assessment approach for urban infrastructure sustainability and resilience. Advances in Civil Engineering, 2018(Özel Sayı), 1-20.
• Vale, L. J. (2014). The politics of resilient cities: whose resilience and whose city?. Building Research & Information, 42: 2, 191-201.
• Zeren, H. E. ve Aktulun, E. (2018). Yönetişim çerçevesinde ortaklıklar ve belediyelerin kardeş kent ilişkileri: ankara büyükşehir belediyesi örneği. ASSAM Uluslararası Hakemli Dergi, 5(11), 1-14.