Türkiye’de üretken sermaye oluşumu kendi içerisinde önemli gerilimli değişimler içeriyor.  Özellikle 2001 krizinden sonra daha belirgin bir hal alan bu yapısal dönüşüm süreci, üretim yapısının emek yoğun üretimden sermaye yoğun üretime doğru geçiş göstermesiyle ilişkilidir. Geçişin sancılı olması üretim sürecinin katma değeri yüksek alanlara ya da diğer bir kavramlaştırma ile görece artı- değer üretimine geçişin zorluklarla ilişkilidir. Bu açıdan baktığımızda sürecin işleyişi aslında mutlak artı değer üretiminden görece artı değer üretimine geçilmesiyle ve emek gücünün niteliğindeki dönüşümle bağlantılı. Dönüşüme ilişkin en önemli değişken emek-gücünün sürece uygun dönüşüm geçirmesidir; yani beşeri sermaye olarak kavramsallaştıran dönüşümün gerçekleştirilmesi gerekiyor. Dolayısıyla çalışma, Türkiye’de sermaye birikiminin değişen aşamalarında emek gücünün beşeri sermaye biçimindeki dönüşümünü ve bunun katma değerli üretimle olan iç bağlantılarını kurmayı amaçlamaktadır. Söz konusu iç bağlantılar kurulurken sermaye birikiminin tarihsel bir sürekliliği olduğundan hareketle, bu sürekliliğin farklı aşamalarının sahip olduğu farklı dinamiklerin emek gücünün beşeri sermayeye dönüşümündeki etkilerine dikkat çekilecektir.

• Boratav K. ve E. Türkcan. (1993). “Sanayileşme İçin Yeni Bir Strateji Önerisi” Türkiye’de Sanayileşmenin Yeni Boyutları ve KİT’ler. İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları.