Günün Yirmi Dört Saati Devam Eden Kamu Hizmetlerinde Memurların Çalışma Süreleri

Yıl 2024, Cilt: 8 Sayı: 2, 303 - 311, 23.06.2024

Çınar Can Evren

https://doi.org/10.30586/pek.1459701

Öz

Anayasa’ya göre dinlenmek, çalışanların hakkıdır (m. 50). Yine Anayasaya göre memurların (ve diğer kamu görevlilerinin) hak ve yükümlülükleri kanunla düzenlenir (m. 128). Anayasa madde 50 ve 128 hükümlerine istinaden kanun koyucu başta 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu (DMK) olmak üzere personel mevzuatında çalışma sürelerini belirlemiştir. Bu süreler kural olarak haftalık belirlenmiş olup, 40 saattir. Memurların kanunda düzenlenen çalışma süreleri içinde görevlerinin başına bulunması ve görevlerini bizzat ifa etmeleri onların yükümlülüklerindendir. Ancak sağlık ve kolluk gibi bazı kamu hizmetleri nitelikleri gereği günün 24 saati sunulmak zorunda olan hizmetlerdir. Bu hizmetlerin yerine getirilmesinde çalışan personelin ise vardiyalı çalışması esas olduğundan, her zaman için kanunda haftalık olarak belirlenmiş bu sürelere uyulması mümkün olmamaktadır. Nitekim bunu öngören kanun koyucu DMK’nın 101. maddesinde konuyu ayrıca düzenleme gereği duymuştur. Bu hükümler (m. 99 ve 101) birlikte değerlendirildiğinde ve mahkemelerin konu hakkındaki içtihatları da gözetildiğinde, haftalık 40 saatlik çalışma süresinin asgari ya da azami süre olmadığı; bazı kamu hizmetleri için işin niteliği, personel sayısı gözetilmek suretiyle 40 saatten daha az çalışma süreleri belirlenebileceği; çalışma süresinin haftalık 40 saati geçmesi halinde ise bunun karşılığında memura ek ödeme yapılması gerektiği anlaşılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

çalışma süresi, dinlenme hakkı, memur, kamu hizmeti

WORKING HOURS OF CIVIL SERVANTS IN PUBLIC SERVICES THAT CONTINUE TWENTY-FOUR HOURS A DAY

Öz

According to the Constitution of the Republic of Turkey, it is the right of employees to rest (art. 50) and the rights and obligations of civil servants are regulated by law (art. 128). Referring to these articles, the legislator has specified the working hours in personnel legislation, especially the Civil Servants Law No. 657. Generally, these working hours are determined as 40 hours per week. One of the obligations of civil servants is to be on duty and perform duties personally within the working hours regulated in the legislation. Besides, some public services such as health and law enforcement are services that must be provided 24 hours a day due to their nature. Since it is essential for the personnel working in shifts to provide such services, it is not always possible to comply with these weekly working hours determined by law. Anticipating this, the legislator had need for regulating the issue separately in art. 101 of the Civil Servants Law No. 657. When 99 and 101. articles of Civil Servants Law No. 657 are evaluated together and the jurisprudence of the courts on the subject is taken into consideration, it is understood that the 40 hours weekly working is not the minimum or maximum duration. The conclusion that emerges from these explanations is as follows: For some public services, such as health and law enforcement, working hours of less than 40 may be determined, taking into account the nature of the work and the number of personnel. And if the working hours exceed 40 hours per week, additional payment must be made to the civil servants.

Anahtar Kelimeler

working hours, right to rest, civil servant, public service

Kaynakça

• Akgüner, T. (2014). Kamu Personel Yönetimi, İstanbul: Der Yayınları.
• Akyılmaz, B., Sezginer, M., Kaya C. (2023). Türk İdare Hukuku, Ankara: Seçkin Yayınevi.
• Atay, E.E. (2016). İdare Hukuku, Ankara: Turhan Kitabevi.
• Chapman, B. (1970). Avrupa Devlet Memurluğu, Çeviren: Cahit Tutum, İdare Mesleği, Ankara: TODİAE Yayınları.
• Çağlayan, R. (2018). İdare Hukuku Dersleri, Ankara: Adalet Kitabevi.
• ÇSGB, (2014). Avrupa Sosyal Şartı, Editör: Fazıl Aydın, Ankara: Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı Yayınları.
• Derbil, S. (1959). İdare Hukuku, Ankara: Yeni Desen Matbaası.
• Evren, Ç. C., Uçar İ. (2020). Kamu Görevlileri Hukuku, Ankara: Seçkin Yayınları.
• Giritli, İ., Akgüner, T., Bilgen P., Berk, K. (2013). İdare Hukuku, İstanbul: Der Yayınları.
• Giritli, İ. (1983). Kamu Yönetimi Teşkilatı ve Personeli, İstanbul: Filiz Kitabevi.
• Gözler, K. (2019). İdare Hukuku, Bursa: Ekin Kitabevi.
• Gözübüyük, Ş., Tan, T. (2013). İdare Hukuku, Ankara: Turhan Kitabevi.
• Gözübüyük, Ş. (2015). Yönetim Hukuku, Ankara: Turhan Kitabevi.
• Günday M. (2013). İdare Hukuku, Ankara: İmaj Yayınevi.
• Hajiyeva L. (2023). Havacılık Kazalarında Hava Trafik Kontrolör Faktörünün Analizi, Eskişehir: Yüksek Lisans Tezi.
• Kalabalık H. (2019). İdare Hukuku Dersleri, Ankara: Seçkin Kitabevi.
• Onar S. S. (1966). İdare Hukukunun Umumi Esasları, İstanbul: HAK Kitabevi.
• Sancakdar O., Önüt B. L., Doğan E. U., Turhan K. M., Seyhan S. (2019). İdare Hukuku, Ankara: Seçkin Kitabevi.
• Tutum C. (1992). Adil Ücret Hakkı ve Kamu Görevlileri, İnsan Hakları Ve Kamu Görevlileri Sempozyumu, Ankara: TODAİE Yayınları.