YENİ MEDYA ÇAĞINDA SİYASAL İLETİŞİM: SİYASİ PARTİLERİN VE SİYASİ PARTİ LİDERLERİNİN SOSYAL MEDYA PERFORMANSLARI ÜZERİNE ARAŞTIRMA

Yıl 2015, Cilt: 8 Sayı: 15, 49 - 68, 01.06.2015

Ali Arıcı

Öz

Siyasi partilerin ve siyasi parti liderlerinin günümüz yeni medya dilinin önemli temsil noktalarından olan İnterneti ve sosyal medyayı kullanım şekilleri siyasetin yeni çehresini açıklamada önemli ipuçları sunmaktadır. Bu bağlamda çalışma ile TBMM Türkiye Büyük Millet Meclisi ’de temsil edilen AKP Adalet ve Kalkınma Partisi , BDP Barış ve Demokrasi Partisi , CHP Cumhuriyet Halk Partisi ve MHP Milliyetçi Hareket Partisi ’nin ve parti liderlerinin Recep Tayyip Erdoğan, Selahattin Demirtaş, Kemal Kılıçdaroğlu ve Devlet Bahçeli resmi sanal temsilleri; İnternet ve sosyal medya hesapları içerik analizi yöntemiyle araştırılarak ilgili alanyazın ve iletişim kuramları çerçevesinde analiz edilmeye çalışılmıştır. Ortaya çıkan tablo üzerinden siyasal iletişim ve sosyal medya birliktesi Türk siyaseti gerçekliğinde okunarak sonuçlar ifade edilmiştir. Araştırma sonucunda siyasi partilerin ideolojik farklılıklarının sosyal medya kullanım pratiğine de yansıdığı; siyasi partilerin ve liderlerin değişen oran ve şekilde sosyal medyayı kullandıkları tespit edilmiştir

Anahtar Kelimeler

Yeni Medya, Sosyal Medya, Kitle İletişim Kuramları, Siyasi Parti

POLITICAL COMMUNACATIONS IN NEW MEDIA AGE: A RESEARCH ON SOCIAL MEDIA PERFORMANCE OF POLITICAL PARTIES AND POLITICAL PARTY LEADERS

Öz

Political communication has changed with social media. Political parties and political party leaders represented an important point of today's new media languages of the patterns of use of the Internet and social media to explain the new face of politics offers important clues. The relationship between theory and practice is worth investigating with regards to political communication in today's new media communication technologies, Internet and social media efforts including the diversification of social media and politics. Using a content analysis method, the study deals with new media theories and social media practices covering type of use, utilization ratio, usage policy and efforts to interact in Turkish politics. In this context, this study examines the use of social media platforms in Turkish political parties AKP, BDP, CHP and MHP and its leaders Recep Tayyip Erdoğan, Selahattin Demirtaş, Kemal Kılıçdaroğlu and Devlet Bahçeli in the GNAT Grand National Assembly of Turkey for the first quarter of 2013. With new picture that emerged this study has addressed the issue in terms of Turkish politics. Results of the study political parties and leaders have been used social media with varying rates and forms

Anahtar Kelimeler

New Media, Social Media, Mass Communication Theories, Political Party

Kaynakça

• Akar, E. (2010). Sosyal Medya Pazarlaması: Sosyal Web’de Pazarlama Stratejileri. Ankara: Efil.
• Akar, E. (2013). “Sosyal Medya Platformları”, “Sosyal Medya Platformları İle Pazarlama”. Sosyal Medya (Ed: F. Z. Özata). Eskişehir: Anadolu Üni- versitesi Açıköğretim Yayınları, ss. 52-78; 80-105.
• AKP (2012). http://www.akparti.org.tr (Erişim Tarihi: 05.11.2012).
• Anderson, P. (2007). What Is Web 2.0? Ideas, Technologies And Implications For Education. JISC Technology and Standards Watch, Şub. 2007. http://www.jisc.ac.uk/media/documents/techwatch/tsw0701b.pdf (Erişim Tarihi: 16.01.2013).
• Aziz, A. (2007). Siyasal İletişim. Ankara: Nobel.
• Babacan, M. E., Akyol, M., Topbaş, H. ve Akyol, A. Ç. (2012). Demokrasinin E- Dönüşümü. http://iys.inonu.edu.tr/webpanel/dosyalar/1427/file/m_eminbabacan.p df (Erişim Tarihi: 20.02.2013).
• BDP (2012). http://www.bdp.org.tr (Erişim Tarihi: 05.11.2012).
• Binark, M. (2007). Yeni Medya Çalışmaları. Ankara: Dipnot.
• Binark, M. ve Kılıçbay, B. (2005). İnternet, Toplum, Kültür. İstanbul: Epos.
• Castells, M. (2005). Enformasyon çağı; ekonomi, toplum, kültür (Çev: E. Kılıç). İs- tanbul: Bilgi Üniversitesi.
• CHP (2012). http://www.chp.org.tr (Erişim Tarihi: 05.11.2012).
• Çetinöz, N. (2013). Sosyal Medya. Yeni İletişim Teknolojileri (Ed: T. V. Yüzer ve M. E. Mutlu). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Yayınları, ss. 150-174.
• Daughtery, T., Eastin, M. S. ve Bright, L. (2008). Exploring Consumer Motiva- tions For Creating User-Generated Content. Journal of Interactive Ad- vertising, 8(2), 16-25.
• Devran, Y. (2011). Seçim Kampanyalarında Geleneksel Medya, İnternet ve Sosyal Medyanın Kullanımı. İstanbul: Başlık.
• Dijk, J. V. (2006). The Network Society. http://www.tlu.ee/~kpata/uusmeedia/ TheNetworkSociety.pdf (Erişim Tarihi: 15.01.2013).
• Erdoğan, İ. (2003). Pozitivist Metodoloji. Ankara: Erk.
• Genel, M. G. (2012). Siyasal İletişim Kampanyalarında Sosyal Medyanın Kulla- nımı: 12 Haziran 2011 Seçimleri “Twitter” Örneği. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication, 2(4). http://www.tojdac.org/ tojdac/VOLUME2-ISSUE4_files/tojdac_v02i405.pdf (Erişim Tarihi: 29.12.2012).
• George, C. E. ve Scerri, J. (2007). Web 2.0 and User-Generated Content: Legal Challenges In The New Frontier. Journal of Information, Law and Tech- nology, ract_id=1290715 (Erişim Tarihi: 23.01.2013).
• http://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm? abst
• Karkın, N. (2012). E-Katılım Kavramı ve Süreci: Kamu Siyasa Oluşum Sürecine Vatandaş Katkısının Olabilirliği. http://www.academia.edu/1193378/E -Katilim_Kavrami_ve_Sureci_Kamu_Siyasa_Olusum_Surecine_ tandas_Katkisinin_Olabilirligi (Erişim Tarihi: 04.01.2013). Va
• Kılıçaslan, E. Ç. (2008). Siyasal İletişim: İdeoloji ve Medya İlişkisi. İstanbul: Kriter Yayınları.
• Köker, E. (2007). Politikanın İletişimi İletişimin Politikası. Ankara: İmge Kitapevi.
• Lai, LSL. ve Turban, E. (2008). Groups Formation and Operations In The Web 2.0 Environment and Social Networks. Group Decision and Negotiation, 17(5), 387-402.
• Levy, M. (2009). Web 2.0 Implications On Knowledge Management. Journal Of Knowledge Management, 13(1). http://dator8.info/pdf/WEB2.0/6.pdf (Erişim Tarihi: 25.01.2013).
• Logan, R. K. (2010). Understanding New Media: Extending McLuhan. http://www.peterlang.com/download/extract/58328/extract_311126.pd f (Erişim Tarihi: 08.01.2013).
• MHP (2012). http://www.mhp.org.tr (Erişim Tarihi: 05.11.2012).
• Oktay, M. (2002). Politikada Halkla İlişkiler. İstanbul: Derin Yayınları.
• O’Reilly (2005). What Is Web 2.0? http://oreilly.com/web2/archive/what-is-web- 20.html (Erişim Tarihi: 19.01.2013).
• Özel, S. (2012). Yeni Medyanın Temelleri Üzerine Bir Tartışma. AJIT-e Online Academic Journal of Information Technology, 2012. http://www.ajit- e.org/?menu=pages&p=details_of_article&id=29 22.01.2013). (Erişim Tarihi
• Özgün, Y. (2012). Yeni Medya ve Siyasal İletişim. Siyasal İletişim (Ed: F. Uztuğ ve Y. Özgün). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Yayınları, ss. 172-192.
• Safko, L. ve Brake, D. K. (2009). The Social Media Bible: Tactics, Tools and Strategies For Business Success. New Jersey: John Wiley & Sons.
• Timisi, N. (2003). Yeni İletişim Teknolojileri ve Demokrasi. Ankara: Dost.
• Tokgöz, O. (2008). Siyasal İletişimi Anlamak. Ankara: İmge Kitapevi.
• Törenli, N. (2005). Yeni Medya, Yeni İletişim Ortamı. Ankara: Bilim ve Sanat.
• Uğurlu, E. G. (2013). Tarih ve Kavram Olarak Yeni İletişim Teknolojileri. Yeni