Geography Courses in the Identity Construction and Spatial Belonging Development of Turkish-origin Students Living in Germany

Yıl 2019, Cilt: 9 Sayı: 1, 63 - 81, 20.04.2019

İrem Pamuk , Cemil Öztürk , Hamza Akengin / Research Article

https://doi.org/10.33403/rigeo.573472

Öz

The aim of this study is to find out the contributions of geography courses to the spatial belonging development and identity construction of Turkish-origin students from different types of schools located in North Rhine-Westphalia (Nordrhein-Westfalen) state in Germany. In this study, one of the qualitative research designs, namely phenomenology, will be employed. Phenomenology is the most suitable methodological tool for this study, as it enables us to focus on experiences, livings, thoughts, sense, and feelings of individuals. The study group was determined in accordance with purposive sampling. The data was collected through semi-structured interviews and analyzed with the “MAXQDA 11" qualitative data analysis software and categories were formed. According to the research results, Turkish-origin students are aware of the important role that geography courses take firstly in familiarizing with Germany, the country they live in. It was revealed that geography courses provide students with the sense of spatial belonging and help them to embrace the place they live in by creating a certain perception of place. In other words, Turkish-origin students feel that they are part of Germany because they feel that they belong to the place. The fact that they see Germany as their home country is one of the indicators of interiorizing the geography. For them, Germany is their home country whereas Turkey is their motherland. As their families’ motherland concept is related to Turkey, they transmit the concept of motherland from their families to their social realities.

Anahtar Kelimeler

Spatial Belonging, Perception of Place, Geography Course, Germany, Turkish-Origin Students, Phenomenology

Kaynakça

• Akengin, H. (2007). Eğitim programlarında coğrafyanın yeri nedir? Coğrafya nasıl öğretilmelidir? A. Oktay & Ö. P. Unutkan (Eds.). İlköğretimde Alan Öğretimi (143-157). İstanbul: Morpa.
• Akengin, H. (2009). Zaman ve mekâna ilişkin becerilerin öğretimi. Mekânı Algılama. C. Öztürk (Ed.). Sosyal bilgiler öğretimi. Demokratik vatandaşlık eğitimi (1. ed.), (203-220). Ankara: Pegem Akademi.
• Aşkın, D. (2017). The children and their parents: Changing spatial belongings among migrants’ generations. Global Journal of Psychology Research: New Trends and Issues. 7(2), 90-99.
• Bahr, M. (2007). Bildung für nachhaltige Entwicklung- Ein Handlungsfeld (auch) für den Geographieunterricht?!. Praxis Geographie Heft, 9, (10- 12).
• Baş, T., Usta, Y. & Uyar, E. Ö. (2008). Derinlemesine görüşme. T. Baş & U. Akturan (Eds.). Nitel araştırma yöntemleri. NVivo 7.0 ile nitel veri analizi, (111- 117). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Bednarz, S. & Bednarz, R. (2015). Brave new world: Citizenship in a geospatially enriched environment. GI_Forum, 230- 240.
• Benjamin, W. (2001). Çocuklar, gençlik ve eğitim üzerine (M. Tüzel, Trans.). Ankara: Dost Kitabevi.
• Berg, B. L. & Lune, H. (2015). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (H. Aydın, Trans. Ed.). Konya: Eğitim Yayınevi.
• Blaβ, L. J. (1978). Modelle pädagogischer Theoriebildung. Bd.1.von Kant bis Marx. Stuttgart, Berlin, Köln, Mainz: Kohlhammer.
• Brillante, P. & Mankiw, S. (2015). A sense of place: Human geography in the early childhood classroom. Young Children, 70(3), 16-23.
• Christensen, L. B., Johnson, R. B. & Turner, L. A. (2015). Araştırma yöntemleri. Desen ve analiz (A. Aypay, Trans. Ed.). Ankara: Anı Yayıncılık.
• Çakır, M. (2015). Türkiye’de Almancı Almanya’da yabancı olan Türkler. Türk Yurdu, 338, 60-71.
• Çil, H. (2011). Yarım asır önce: 1961 İşgücü alımı anlaşması’na analitik- eleştirel bir bakış. F. Şen (Ed.). 50. yılında göç, (41-51). Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları.
• Denscombe, M. (2010). The good research guide. For small- scale social research projects (4th ed.). Maidenhead: Open University Press.
• Dietz, A. (2011). Dimensions of belonging and migrants by choice: Contemporary movements between Italy and Northern Ireland. Berlin: Waxmann.
• Freist, D., Kyora, S.& Unseld, M. (Hg.). (2019). Transkulturelle Mehrfachzugehörigkeit als kulturhistorisches Phänomen. Räume – Materialitäten – Erinnerungen. Bielefeld: transcript Verlag.
• Giroux, H. A. (2014). Eğitimde kuram ve direniş: Bir muhalefet pedagojisine doğru (S. Demiralp, Trans.). Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
• Hanhörster, H. (2014). Türkeistämmige Eigentümer in Migrantenvierteln. Soziale und räumliche Mobilität der zweiten Generation. Wiesbaden: Springer VS.
• Kant, I. (1839). Vorlesungen über physische Geographie. K. Rosenkranz & F. W. Schubert (Hrsg.). Immanuel Kant’s sämmtliche Werke. Leipzig: Leopold Voss.
• Kant, I. (1964). Schriften zur Anthropologie, Geschichtsphilosophie, Politik und Pädagogik- 2. (Kant Werke). Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
• Karaman, Z. & Mursül, D. (2018) Meskhetian (Ahiska) Turks in Turkey and their perception of spatial belonging. Open Journal of Social Sciences, 6, 88-103.
• Kochan, D. (2016). (Re)placing migrants’ mobility: A multi-method approach to integrating space and mobility in the study of migration. Migration Studies, 4(2), 215- 237.
• Kolnik, K. (2012). Coming together: Geography and citizenship education for sustainable living. Metodički obzori, 7(16), 17-24.
• Kuusisto- Arponen, A.-K. (2014). Silence, childhood displacement, and spatial- belonging. An International E-Journal for Critical Geographies, 13(3), 434- 441.
• Mai, U. (2005). Doğu Alman kentlerinde kültür şoku ve kimlik bunalımı. A. Öncü & P. Weyland (Eds.). (L. Şimşek& N. Uygun, Trans.). Mekân, kültür, iktidar. Küreselleşen kentlerde yeni kimlikler, (107-116). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Mee, K. & Wright, S. (2009). Geographies of belonging. Environment and Planning A, 41(4), 772- 779.
• Mirlotfi, M. R.& Jahantigh, H. (2018). A survey of the sense of spatial belonging to a destination country among Afghan transnational immigrants (Case study: Border villages in Sistan). Journal of Research & Rural Planning, 7(3), 1-16.
• Neuman, W. L. (2014). Social research methods: Qualitative and quantitative approaches (7. Edition). Boston: Pearson.
• Öktem, Ü. (2005). Fenomenoloji ve Edmund Husserl’de apaçıklık (Evidenz) problemi. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, 45(1), 27-55.
• Özey, R. (2010). Coğrafya’da yapılandırmacı yaklaşıma göre öğretmen- öğrenci ilişkisi. R. Özey& S. İncekara (Eds.), Coğrafya eğitiminde kavram ve değişimler (1. ed.), (1-8). Ankara: Pegem Akademi.
• Öztürk, C. & Dilek, D. (2003). Hayat bilgisi ve sosyal bilgiler öğretim programları. C. Öztürk& D. Dilek (Eds.). Hayat bilgisi ve sosyal bilgiler öğretimi (3. ed.), (47-81). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
• Öztürk, C. (2007). Küreselleşme ve bilgi çağında sosyal bilgiler öğretimi. A. Oktay& Ö. P. Unutkan (Eds.). İlköğretimde Alan Öğretimi, (101- 143). İstanbul: Morpa.
• Öztürk, C. (2009). Sosyal bilgiler: Toplumsal yaşama disiplinlerarası bir bakış. C. Öztürk (Ed.). Sosyal bilgiler öğretimi. Demokratik vatandaşlık eğitimi (1. ed.), (1-31). Ankara: Pegem Akademi.
• Pamuk, İ. (2019). Almanya’da kimlik, aidiyet ve Türkiye kökenli öğrenciler. İstanbul: Yeni İnsan Yayınevi.
• Punch, K. F. (2011). Sosyal araştırmalara giriş: Nicel ve nitel yaklaşımlar (D. Bayrak, H. B. Arslan & Z. Akyüz, Trans.). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Safran, W. (2015). Diasporaların karşılaştırılması ve yapısal çözümlemesi (M. E. Dede, Trans.). M. A. Yolcu (Ed.). Diaspora ve kimlik, (95- 133). Konya: Kömen Yayınları.
• Stoltman, J. P. (2019). Preface. Spatial citizenship education. In E. E. Shin& S. W. Bednarz (Eds.), Citizenship through geography. New York: Routhledge.
• Tanilli, S. (2007). Nasıl bir eğitim istiyoruz? (3. ed.). İstanbul: Alkım Yayınevi.
• Turut, H.& Özgür, M., E. (2018). Bir kente göçün hikâyesi: Süreçler, bütünleşme ve aidiyet. Coğrafi Bilimler Dergisi, 16(1), 153-180.
• Van Manen, M. (1984). Practicing phenomenological writing. Phenomenologv and Pedagogy, 2 (1), p. 36-69.
• Van Manen, M. (1990). Researching lived experience. Human science for an action sensitive pedagogy. New York: State University of New York Press.
• Van Manen, M. (2007). Phenomenology of practice. Phenomenology& Practice, 1, 11-30.
• Van Manen, M. (2017). But is it phenomenology? Qualitative Health Research, 27(6), 775-779.
• Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2008). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (7. ed.). Ankara: Seçkin Yayıncılık.