Kendini Toparlama Gücü ve Stresle Başa Çıkma Stratejilerinin Mutluluk Düzeyini Yordama Gücü

Yıl 2017, Sayı: 33, 18 - 33, 30.06.2017

Özgür Salih Kaya Eyüp Demir

Öz

Bu
araştırmanın amacı, üniversite öğrencilerinin kendini toparlama güçlerinin ve
stresle başa çıkma stratejilerinin onların mutluluk düzeylerinin anlamlı birer
yordayıcısı olup olmadığını belirlemektir. Araştırmanın çalışma grubunu Recep
Tayyip Erdoğan Üniversitesi’nde öğrenim gören 300 kişi oluşturmaktadır.
Araştırmanın verileri Terzi (2008) tarafından oluşturulan Risk Faktörleri
Belirleme Listesi, Sarıçam ve ark. (2012) tarafından Türkçeye uyarlanan Kendini
Toparlama Gücü Ölçeği, Türküm (2002) tarafından geliştirilen Stresle Başa Çıkma
Ölçeği ve Akın ve Satıcı (2011) tarafından Türkçeye uyarlanan Öznel Mutluluk
Ölçeği ile toplanmıştır. Veriler SPSS 23 programında analiz edilmiştir ve veri
analizinde Pearson momentler çarpımı korelasyon katsayısı,
çoklu doğrusal regresyon analizi ve bağımsız grup t testi tekniklerinden
yararlanılmıştır. Araştırmanın bulgularına bakıldığında; Öğrencilerin mutluluk
düzeyleri ile stresle başa çıkma stratejileri arasında pozitif yönde orta
düzeyde anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Yine öğrencilerin mutluluk düzeyleri
ile kendini toparlama gücü arasında pozitif yönde orta düzeyde anlamlı bir
ilişki bulunmuştur. Mutluluk düzeyleri cinsiyete göre incelendiğinde; mutluluk cinsiyete göre anlamlı bir
farklılık göstermemektedir. Son olarak kendini toparlama gücünün
ve stresle başa çıkma stratejilerinin, öğrencilerin mutluluk düzeylerini
anlamlı bir şekilde yordadığı, kendini toparlama gücü ve stresle başa çıkma
stratejilerinin modele anlamlı bir katkısı olduğu sonucuna
ulaşılmıştır.  Çalışmanın bulgularına bakıldığında öğrencilerin
stresle başa çıkma stratejileri ne kadar yüksek ise mutluluk düzeylerinin
de o kadar arttığı görülmüştür. Mutluluk düzeyleri ile pozitif bir ilişki
gösteren değişken ise kendini toparlama gücüdür.  

Anahtar Kelimeler

Mutluluk, Stresle başa çıkma, Kendini toparlama gücü

The Power of Resilience and Coping Strategies With Stress to Predict Happiness

Öz

The purpose of
this research was to determine whether resilience and stress coping strategies
of university students are significant predictors of their happiness levels.
The study group consisted of 300 university students from Recep Tayyip Erdoğan
University. As data collection tools, The List of Determining Risk Factors
developed by Terzi (2008), Resilience Scale adapted to Turkish by Sarıçam et
al. (2012), Coping with Stress Scale developed by Türküm (2002) and Subjective
Happiness Scale adapted to Turkish by Akın and Satıcı (2011) were used. In the
analysis of the data, Product-Moment Correlation Coefficient, Multiple
Linear Regression and Independent Samples t-test methods were employed through
SPSS 23 program. According to the results; there was a moderate significant
positive relationship between happiness levels of students and strategies to cope
with stress. Besides, a moderate significant positive relationship was observed
between resilience and the happiness levels of students. When the levels of
happiness were examined according to gender, there wasn’t a significant
difference between happiness and gender. In conclusion, it was found that
resilience and strategies to cope with stress were the significant predictors
of the students’ happiness levels; and resilience and strategies to cope with
stress contributed significantly to the model. Regarding to the findings of the
study, as the level of using strategies to cope with stress increased, the
higher level of happiness was seen. The variable that indicated a positive
relationship with the levels of happiness was resilience.

Anahtar Kelimeler

Happiness, coping with stress, resilience

Kaynakça

• Allen, L. R., ve Hurtes, K. (1999). Making an impact. Parks ve Recreation, 34(11).
• Adams, V. H. (1999). Predictors of african American well-being. Journal of Black Psychology, 25(1), 78-104.
• Akın, A., ve Satıcı, S. A. (2011). Öznel mutluluk ölçeği: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21, 65-77.
• Arslanian-Engoren, C., ve Scott, L. D. (2003). The lived experience of survivors of prolonged mechanical ventilation: a phenomenological study. Heart & Lung: The Journal of Acute and Critical Care, 32(5), 328-334.
• Balaban, J. (2000). Temel eğitimde öğretmenlerin stres kaynakları ve başa çıkma teknikleri. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 7(7), 188-195.
• Bartram, D., ve Gardner, D. (2008). Coping with stress. In Practice-London-British Veterinary Association, 30(4), 228.
• Carmody, J., ve Baer, R. A. (2008). Relationships between mindfulness practice and levels of mindfulness, medical and psychological symptoms and well-being in a mindfulness-based stress reduction program. Journal of Behavioral Medicine, 31(1), 23-33.
• Cihangir-Çankaya, Z. (2009). Öğretmen adaylarında temel psikolojik ihtiyaçların doyumu ve iyi olma. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 7(3), 691-711.
• Çelik-Menderes, H. (2009). Üniversite Öğrencilerinin Başarı Amaç Oryantasyonlarının Stresle Başa Çıkma Tarzları, Duygulanım Durumları ve Akademik Başarılarına göre İncelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Gazi Üniversitesi, Ankara, Türkiye.
• DeFrank, R. S., ve Ivancevich, J. M. (1998). Stress on the job: An executive update. The Academy of Management Executive, 12(3), 55-66.
• Doğan, T., Sapmaz, F., ve Çötok, N. A. (2013). Öz-eleştiri ve mutluluk. Kastamonu Eğitim Dergisi, 21(1), 391-400.
• Doğan, T. (2015). Kısa Psikolojik Sağlamlık Ölçeği’nin Türkçe uyarlaması: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. The Journal of Happiness & Well-Being, 3 (1), 93-102.
• Dunn, L. B., Iglewicz, A., ve Moutier, C. (2008). A conceptual model of medical student well-being: Promoting resilience and preventing burnout. Academic Psychiatry, 32(1), 44-53.
• Essex, E. L., Seltzer, M. M., ve Krauss, M. W. (1999). Differences in coping effectiveness and well-being among aging mothers and fathers of adults with mental retardation. American Journal on Mental Retardation, 104(6), 545-563.
• Frisch, M. B. (2000). Improving mental and physical health care through quality of life therapy and assessment. In Advances in Quality of Life Theory and Research (pp. 207-241). Springer Netherlands.
• Folkman, S. (1984). Personal control and stress and coping processes: A Theoritical analysis. Journal of Personality and Social Psychology, 45, 839-859.
• Garmezy, N. (1993). Children in poverty: Resilience despite risk. Pediatry, 56, 217-136.
• Gündoğdu R., ve Yavuzer, Y. (2012). Eğitim fakültesi öğrencilerinin öznel iyi oluş ve psikolojik ihtiyaçlarının demografik değişkenlere göre incelenmesi. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(23), 115-131.
• Hampton, N. Z., ve Marshall, A. (2000). Culture, gender, self-efficacy, and life satisfaction: A comparison between Americans and Chinese people with spinal cord injuries. Journal of Rehabilitation, 66(3), 21.
• Haring, M., Stock, W. A., ve Okun, M.A. (1984). A research synthesis of gender and social class as correlates of subjective well-being. Human Relations, 37, 645-657.
• Jordan, L. P., ve Graham, E. (2012). Resilience and well‐being among children of migrant parents in South‐East Asia. Child Development, 83(5), 1672-1688.
• Keyes, C. L., Shmotkin, D., ve Ryff, C. D. (2002). Optimizing well-being: The Empirical encounter of two traditions. Journal of Personality and Social Psychology, 82(6), 1007- 1022.
• Kumpfer, K. L. (2002). Factors and processes contributing to resilience. In Resilience and Development (pp. 179-224). Springer US.
• Lee, G. R., Seccombe, K., ve Shehan, C. L. (1991). Marital status and personal happiness: An analysis of trend data. Journal of Marriage and the Family, 839-844.
• Lee, W. L. (1999). The relationships between stress appraisal, coping behavior, and subject well-being in Chinese elderly with a diagnosis of congestive heart failure. Unpublished doctoral dissertation, University of Maryland, Baltimore.
• Leonard, T. C. (2008). Richard H. Thaler, Cass R. Sunstein, Nudge: Improving decisions about health, wealth, and happiness. Constitutional Political Economy, 19(4), 356-360.
• Luthar, S. S., ve Cicchetti, D. (2000). The construct of resilience: Implications for interventions and social policies. Development and Psychopathology, 12(04), 857-885.
• Lu, L., ve Gilmour, R. (2004). Culture and conceptions of happiness: Individual oriented and social oriented SWB. Journal of happiness studies, 5(3), 269-291.
• Lü, W., Wang, Z., Liu, Y., ve Zhang, H. (2014). Resilience as a mediator between extraversion, neuroticism and happiness, PA and NA. Personality and Individual Differences, 63, 128-133.
• Lyubomirsky, S. (2010). The how of happiness: A practical approach to getting the life youwant. London: Piatkus.
• Özbay, Y., Palancı, M., Kandemir, M., ve Çakır, O. (2012). Üniversite öğrencilerinin öznel iyi oluşlarının duygusal düzenleme, mizah, sosyal öz-yeterlik ve başa çıkma davranışları ile yordanması. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 10(2), 325-345.
• Peseschkian, N. (2012). Positive psychotherapy: Theory and practice of a new method. Springer Science & Business Media.
• Ryan, R. M., LaGuardia, J. G., ve Rawsthorne, L. J. (2005). Self-complexity and the authenticity of self-aspects: Effects on well being and resilience to stressful events. North American Journal of Psychology, 7(3), 431-448.
• Sarıçam, H., İlbay, A. B., Uysal, R., Çardak, M., ve Akın, A. (2012, May). Turkish version of the Short form of Resilience Appraisal Scale: The validity and reliability study. Paper presented at the International Counseling and Education Conference 2012 (ICEC 2012), May, 3-5, İstanbul, Turkey.
• Saygın, Y. ve Arslan, C. (2009). Üniversite öğrencilerinin sosyal destek, benlik saygısı ve öznel iyi oluş düzeylerinin incelenmesi. Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi, 28, 207-222.
• Seligman, M. E. (2004). Authentic happiness: Using the new positive psychology to realize your potential for lasting fulfillment. Simon and Schuster.
• Terzi, Ş. (2006). Kendini toparlama gücü ölçeğinin uyarlanması: Geçerlik ve güvenirlik çalışmaları. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(26), 77-86.
• Terzi, Ş. (2008). Üniversite öğrencilerinde kendini toparlama gücünün içsel koruyucu faktörlerle ilişkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 35, 297-306.
• Thomas, L. A. (2003). Clinical management of stressors perceived by patients on mechanical ventilation. AACN Advanced Critical Care, 14(1), 73-81.
• Toprak, H. (2014). Ergenlerde Mutluluk ve Yaşam Doyumunun Yordayıcısı Olarak Psikolojik Sağlamlık ve Psikolojik İhtiyaç Doyumu. Sakarya Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Sakarya, Türkiye.
• Türküm, A. S. (2002). Stresle başa çıkma ölçeğinin geliştirilmesi: Geçerlik ve güvenirlik çalışmaları. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 2(8), 19-31.
• Tümkaya, S. (2011). Humor styles and socio-demographic variables as predictor of subjective well-being of turkish university students. Egitim ve Bilim, 36(160), 158.
• UAE, (2016). https://uaecabinet.ae/en/details/cabinet-members/her-excellency-ohoud-bint-khalfan-al-roumi 17 eylül 2016’da erişildi.
• Wang, M. C., Nyutu, P. N., Tran, K. K., ve Spears, A. (2015). Finding resilience: the mediation effect of sense of community on the psychological well-being of military spouses. Journal of Mental Health Counseling, 37(2), 164.
• Watkins, P. C., Woodward, K., Stone, T., ve Kolts, R. L. (2003). Gratitude and happiness: Development of a measure of gratitude, and relationships with subjective well-being. Social Behavior and Personality: an International Journal, 31(5), 431-451.
• Wood, A. M., Joseph, S., ve Linley, P. A. (2007). Coping style as a psychological resource of grateful people. Journal of Social and Clinical Psychology, 26(9), 1076-1093.
• Wong, P. T. (2011). Positive psychology 2.0: Towards a balanced interactive model of the good life. Canadian Psychology/Psychologie Canadienne, 52(2), 69.