Açık Alan Uygulamalarının Bebeklerin Gelişimlerine Yansımaları

Yıl 2021, Cilt: 21 Sayı: 2, 151 - 163, 30.12.2021

Feryal Savcı Aysel Köksal Akyol

https://doi.org/10.53629/sakaefd.945176

Öz

Erken çocukluk dönemi, 0-8 yaş aralığı olarak değerlendirilen, yaşamın kritik evrelerinden biridir. Gelişim becerilerinde hızlı bir ilerlemenin olduğu bu süreçte, çocukların desteklenmesi ileriki yıllardaki becerinin gelişiminde etkili bir rol oynar. Doğum öncesinde önemli bir bölümü oluşmaya başlayan beyin hücrelerinin, erken çocukluk döneminin başlangıcı olarak kabul edilen, yaşamın ilk iki yılında hızla gelişmeye devam ettiği bilinmektedir. Bebeğin doğum sonrasından iki yaşına kadar karşılaşacağı görsel, işitsel ve dokunsal uyaranlar, beynin şekillenmesine ve sinaptik bağların kurulmasına yardımcı olur. Dolayısıyla yaşamının ilk yıllarında içinde yaşanılan çevre, bebeğin ihtiyaçlarına cevap veren ve duyularını destekleyici nitelikte olmalıdır. Bebeği destekleyici ortam ev içerisinde sağlanabileceği gibi açık alanlarda da oluşturulabilir. Açık alanlarda, bebekle yapılan uygulamalar, bir yandan bebeğin duyularının gelişimini desteklerken bir yandan da çevresini tanımasına olanak sağlar. Sınırsız oyun fırsatı sunan açık alanlar, bebeklerin motor becerileri tecrübe etmelerine ve özerkliklerinin desteklenmesine olanak tanır. Ayrıca bebeklere doğrudan ebeveyn liderliği olmadan kendi kendilerini destekleyebilecekleri, bedenlerinin sınırını fark edecekleri ve kendilerini tanımalarına fırsat veren oyun alanları yaratır. Gelişimin en önemli dönemlerinden birini oluşturan erken çocukluk döneminde, açık alan uygulamalarının bebeklerin gelişimi üzerindeki etkisini detaylı şekilde ele almayı amaçlayan bu derleme makalede, alanda çalışan meslek elemanlarının ve ebeveynlerin bebeklerle yapılabilecekleri açık alan uygulamalarına yer verilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Açık alan uygulamaları, bebeklik dönemi, oyun.

Reflections of Outdoor Practices on the Development of Infants

Öz

Early childhood is one of the critical stages of life, considered as the 0-8 age range. In this process of rapid progress in developmental skills, supporting children plays an effective role in the development of skills in the coming years. It is known that brain cells, which started to form a significant part before birth, continue to develop rapidly in the first two years of life, which is accepted as the beginning of early childhood. Visual, auditory and tactile stimuli that the baby will encounter after birth until the age of two help shape the brain and establish synaptic connections. Therefore, the environment in which we live should be able to respond to the baby's needs and support their senses in the first years of life. A supportive environment for the baby can be provided inside the house or can be created in open areas. In open areas, activities with the baby allow the baby to get to know his environment while supporting the development of his senses. Open spaces that offer unlimited play opportunities allow babies to experience motor skills and support their autonomy. It also creates playgrounds where babies can support themselves, recognize the limitations of their bodies, and get to know themselves without direct parent leadership. In this review article, which aims to discuss in detail the effect of outdoor activities on the development of babies in early childhood, which is one of the most important periods of development, open space activities that can be done with babies by professionals and parents working in the field are included

Anahtar Kelimeler

Outdoor activities, infancy, play

Kaynakça

• Alat, Z., Akgümüş, Ö. ve Cavalı, D. (2012). Okul öncesi eğitimde açık hava etkinliklerine yönelik öğretmen görüş ve uygulamaları. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8(3), 47-62.
• Alexander, D. S., Huber, L. R. B., Piper, , C. R. ve Tanner, A. E. (2013).The association between recreational parks, facilities and childhood obesity. Journal of Epidemiology and Community Health, 67(5), 427-31.
• Arabacı, N. ve Çıtak, Ş. (2017).Okul öncesi dönemdeki çocukların “oyun” ve “açık alan (bahçe)” etkinlikleri ı̇le ı̇lgili görüşlerinin ı̇ncelenmesi ve örnek bir bahçe düzenleme çalışması. Akdeniz Eğitim Araştırmaları Dergisi, 21, 28-43.
• Başal, H. (2005). Okul öncesi egitiminde uygulamalı çevre egitimi. Erken çocuklukta gelisim ve eğitimde yeni yaklasımlar 2 içinde (s.366-378). İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• Bento, G. ve Dias, G. (2017). The importance of outdoor play for young children’s healthy development. Porto Biomedical Journal, 2(5), 157-160.
• Bertan, M., Haznedaroğlu, D., Koln, P., Yurdakök, K. ve Doğan Güçiz, B. (2009) .Ülkemizde erken çocukluk gelişimine ilişkin yapılan çalışmaların derlenmesi (2000-2007). Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 52, 1-8.
• Civelek, P. ve Akamca, G. Ö. (2017). Açık alan etkı̇nlı̇klerı̇nı̇n okul öncesı̇ dönemdekı̇ çocukların bı̇lı̇msel süreç becerı̇lerı̇ne aı̇t kazanımlarının gelişimine etkisi. Electronic Turkish Studies, 12(18), 173-194.
• Clements, R. (2004). An investigation of the status of outdoor play. Contemporary Issues in Early Childhood, 5(1), 68-80.
• Cobb, B. (2008). The importance of taking infants and toddlers outdoors. Erişim adresi: https://www.ucy. ac.cy/nursery/documents/importance-of-taking- infants-toddlers-outdoors.pdf.
• Çelik, A. (2012). Okul öncesi eğitim kurumlarında açık alan kullanımı: Kocaeli örneği. Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 43(1), 79-88.
• Çukur, D. (2011). Okulöncesi çocukluk döneminde sağlıklı gelişimi destekleyici dış mekan tasarımı. SDÜ Orman Fakültesi Dergisi, 12, 70-76.
• Çukur, D. ve Güller Delice, E. (2011). Erken çocukluk döneminde görsel algı gelişimine uygun mekan tasarımı. Aile ve Toplum, 12(7), 25-36.
• Dewey, J. (2007). Experience and Education. New York: Simon & Schuster.
• Dinkel, D., Snyder, K., Patterson, T., Warehime, S., Kuhn, M. ve Wisneski, D. (2019). An exploration of infant and toddler unstructured outdoor play. European Early Childhood Education Research Journal,27(2),257-271.
• Dowdell, K., Gray, T. ve Malone, K. (2011). Nature and Its Influence on Children's Outdoor Play. Australian Journal of Outdoor Education, 15(2): 24-35.
• Dönmez N., Abidoğlu Ü., Dinçer Ç., Erdemir N. ve Gümüşçü Ş. (2000). Dil gelişimi etkinlikleri (3. Baskı). İstanbul: Ya-Pa Yayınları.
• Essary, J. ve LeMon, K. (2018). Seven activities for helping guardians engage with their newborns. Early Years Bulletin, 5(4), 4-10.
• Faber Taylor, A., Kuo, F. E. ve Sullivan, W. C. (2001). Coping with ADD: The surprising connection to green play settings. Environment and Behavior, 33(1), 54-77.
• Faber Taylor, A. ve Kuo, F. E. (2011). Could exposure to everyday green spaces help treat ADHD? Evidence from children’s play settings. Applied Psychology: Health and Well-being, 3(3), 281-303.
• Fan, M. ve Jin, Y. (2014). Do neighborhood parks and playgrounds reduce childhood obesity? American Journal of Agricultural Economics, 96(1), 26-42.
• Fjørtoft, I. (2004). Landscape as playscape: The effects of natural environments on children's play and motor development. Children, Youth and Environments 14(2): 21-44.
• Flouri, E., Midouhas, E. ve Joshi, H. (2014). The role of urban neighbourhood green space in children’s emotional and behavioural resilience. Journal of Environmental Psychology, 40, 179-86.
• Fox, S. E., Levitt, P. ve Nelson III, C. A. (2010). How the timing and quality of early experiences influence the development of brain architecture. Child Development, 81(1):28-40.
• Gabbard, C. (1998). Windows of opportunity for early brain and motor development. Journal of Physical Education, Recreation, and Dance, 69, 54-55.
• Kasman, N., Kaseng, S., Hanafie, H., ve Daeng, K. (2014). The effectiveness of stimulus to the language acquisition of early age child. Journal of Language Teaching and Research, 5(6), 1315–1321.
• Kim, J. H., Lee, C., Olvera, N. E. ve Ellis, C. D. (2014). The role of landscape spatial patterns on obesity in hispanic children residing in ınner-city neighborhoods. Journal of Physical Activity and Health, 11(8), 1449-57.
• Kuo, F. ve Faber-Taylor, A. (2004). A potential natural treatment for attention-deficit/hyperactivity disorder: evidence from a national study. American Journal of Public Health, 94(9): 1580-1586.
• Little, H. ve Wyver, S. (2008). Outdoor play: Does avoiding the risks reduce the benefits? Australian Journal of Early Childhood, 33(2): 33-40.
• Louv, R. (2009). Last child in the woods, saving our children from nature-deficit disorder. Chapel Hill: Algonquin Books.
• Lovasi, G. S., Jarlath, P. M., O’Neil-Dunne, J. , Lu, W. T., Sheehan, D. , Perzanowski, M. S., MacFaden, S. W., King, K. L., Matte, T., Miller, R. L., Hoepner, L. A., Perera, F. P. ve Rundle, A. (2013a). Urban Tree canopy and asthma, wheeze, rhinitis, and allergic sensitization to tree pollen in a new york city birth cohort. Environmental Health Perspectives, 121, 494-500.
• Lovasi, G. S., Schwartz-Soicher, O., Quinn, J. W., Berger, D. K. , Neckerman, K. M., Jaslow, R., Lee, K. K. ve Rundle, A. (2013b). Neighborhood safety and green space as predictors of obesity among preschool children from low-income families in New York City. Preventive Medicine, 57,189-93.
• Malaguzzi, L. (1994). Your image of the child: Where teaching begins? Child Care Information Exchange, 3, 52-61.
• Maxwell L. E., Mitchell, M.R. ve Evans, G. W. (2008). Effects of play equipment and loose parts on children’s outdoor play behavior: an observational study and design ıntervention. Children, Youth and Environments, 18(2): 36-63.
• Morrissey, A. M., Scott, C. ve Wishart, L. (2015). Infant and toddler responses to a redesign of their childcare outdoor play space. Children, Youth and Environments, 25(1), 29-55.
• Post,J., Hohmann, M. ve Epstein, A.S. (2011). Tender care and early learning: supporting ınfants and toddlers in child care settings. (2. Basım) Ypsilanti, MI:High Scope Press.
• Richardson, E. A. (2014). Do mothers living in greener neighborhoods have healthier babies? Occupational and Environmental Medicine, 71(8), 527-28.
• Rivkin, M.S. (2000). Outdoor experiences for young children. Erişim adresi: https://files.eric.ed.gov/fulltext/ED448013.pdf.
• Rook, G. (2013). Regulation of the Immune system by biodiversity from the natural environment. PNAS Proceedings of the National Academy of Sciences USA, 110(46), 18360-67.
• Salkind N.L (Ed.). (2002). Child Development. New York: Thompson.
• Siegel, D.J. (2012). Mind, brain and relationships. The Developing Mind: How Relationships and the Brain Interact to Shape Who We Are içinde (2nd ed.) (s.1-45). New York: Guilford Press.
• Tunçeli H. İ. ve Zembat, R. (2017). Erken çocukluk döneminde gelişimin değerlendirilmesi ve önemi. Eğitim Kuram ve Uygulama Araştırmaları Dergisi, 3(3): 1-12.
• Undiyaundeye, F. (2014). Outdoor play environment in early childhood for children. European Journal of Social Science Education and Research, 1(1), 14-17.
• UNICEF. (2001). Dünya Çocuklarının Durumu Raporu. Erken Çocukluk Dönemi, Ankara.
• Williams-Siegfredson, J. (2011). Understanding the danish forest school approach: early years education in practice. New York: Routledge.
• Wolch, J., Jerrett, M., Reynolds, K., McConnell, R., Chang, R., Dahmann, N., Brady, K., Gilliland, F., Su, J. G. ve Berhane, K. (2011). Childhood obesity and proximity to urban parks and recreational resources. Health and Place, 17,207-14.
• Wortham, S. (1989). Outdoor play environments for infants and toddlers. Day Care and Early Education, 16, 28-30.
• Van den Berg, A. E. ve Van den Berg, C. G. (2011). A comparison of children with adhd in a natural and built setting. Child: Care, Health, and Development, 37(3), 430-39.
• Veitch, J., Robinson, S., Ball, K. ve Salmon, J. (2006). Where do children usully play? A qualitative study of parents perceptions of influences on children’s active free-play. Health Place, 12, 383-393.
• Yılmaz, S. ve Bulut, Z. (2002). Kentsel mekanlarda çocuk oyun alanları planlama ve tasarım ı̇lkeleri. Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 33(3), 345-351.