DESIGN PROCESS AND DIGITAL STORYTELLING ON THE AXIS OF SIMILARITIES AND DIFFERENCES

Yıl 2023, , 660 - 674, 12.12.2023

İpek Yıldırım Coruk

https://doi.org/10.20488/sanattasarim.1403947

Öz

The design process, which expresses the act of designing in line with a thought and the steps that make up
the product resulting from this action, constitutes the essence of design education studio environments. The
methods and thought approaches that can be followed in this process are always among the issues questioned.
With the study, this issue is approached through digital stories. The fact that digital storytelling, which is a
lot of research in terms of its contributions in education-related fields, hasn’t yet taken place sufficiently in
the field of design education constitutes the starting point of the study. So, the study created with qualitative
research method aims to raise awareness of the space design education literature on digital storytelling. In
order to gain this awareness, the similarities and differences of the digital storytelling and design process
has analyzed. The study determined that the design process and digital storytelling intersect with aspects of
making implicit information visible, occurring in line with a problem or starting point, and including similar
process stages. However, differences exist between these two concepts. This result provides a theoretical
framework for those who want to benefit from digital storytelling.

Anahtar Kelimeler

Design process, Digital storytelling, Intersection

BENZERLİK VE FARKLILIKLAR EKSENİNDE TASARIM SÜRECİ VE DİJİTAL ÖYKÜLEME

Öz

Bir düşünce doğrultusunda tasarlama eylemini ve bu eylem sonucu ortaya çıkan ürünü meydana getiren
adımları ifade eden tasarım süreci, tasarım eğitimi stüdyo ortamlarının özünü oluşturmaktadır. Bu süreçte
takip edilebilecek yöntem ve düşünce yaklaşımları ise her zaman sorgulanan konular arasındadır. Çalışma ile
bu konuya tasarım eğitimi literatüründe yeni bir kavram olan dijital öyküleme üzerinden yaklaşılmaktadır.
Belirli bir konuya yönelik bilgi vermek amacıyla oluşturulan dijital öyküler özünde, öykü ve dijital medya
bileşenlerinden oluşan anlatılardır. Eğitimle ilgili alanlarda katkıları yönüyle çokça araştırma olan dijital
öykülemenin tasarım eğitimi alanında henüz yeterince yer etmemiş olması çalışmanın çıkış noktasını
oluşturmaktadır. Bu nedenle nitel araştırma metoduyla oluşturulan çalışmada dijital öyküleme konusunda
mekân tasarımı eğitimi literatürüne farkındalık kazandırmak amaçlanmaktadır. Bu farkındalığı kazandırmak
adına dijital öyküleme ve tasarım sürecinin benzeşen ve ayrışan yönleri analiz edilmiştir. Bahsi geçen analizler
üzerinden dijital öykülemenin tasarım sürecine nasıl entegre edilebileceği, tasarım stüdyosu ortamlarında
faydalanma biçimleri ortaya konulmuştur. Çalışma ile tasarım süreci ve dijital öykülemenin örtük bilgiyi
görünür kılma, bir problem ya da çıkış noktası doğrultusunda şekillenme ve benzer süreç aşamalarını
barındırma yönleriyle kesiştiği ancak iki kavram arasında farklılıklar da olduğu saptanmıştır. Bu sonuç,
tasarım süreci ve dijital öyküleme ilişkisini ortaya koymakta, bu sayede dijital öykülemeden faydalanmak
isteyenler için teorik çerçeve oluşturmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Tasarım süreci, Dijital öyküleme, Kesişim

Kaynakça

• Aksoy, E. (1975). Mimarlıkta Tasarım, İletim ve Denetim. İstanbul: Gün Matbaası.
• Aksoy, E. (1987). Mimarlıkta Tasarım Bilgisi. Ankara: Hatiboğlu Yayınevi.
• Aslan, Ş. (2012). Temel Tasarım Eğitiminde Duyum Sürecine Yönelik Bir Yaklaşım. Sanatta Yeterlik Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Ayvaz Tunç, Ö. (2016). Dijital Teknolojiler Bağlamında Dijital Öyküleme Yaklaşımının Güzel Sanatlar Eğitimine Entegrasyonu. Doktora Tezi. Samsun: Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Barret, H. (2019). Digital Storytelling. http://electronicportfolios.org/digistory/index.html. (Erişim tarihi: 23.11.2022)
• Bayazıt, N. (2004). Tasarlama Kuramları ve Metotları. İstanbul: Birsen Yayınevi.
• Bielefeld, B. ve El Khouli, S. (2021). Adım Adım Tasarım Fikirleri (Çev: Z. Yazıcıoğlu Halu). İstanbul: Yem Yayınevi.
• Canbay Türkyılmaz, Ç. (2010). Mimari Tasarım Eğitiminde Erken Tasarım Evresinde Bilginin Dönüşümünün İrdelenmesi ve Bir Model Önerisi. Doktora Tezi. İstanbul: Yıldız Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü.
• Ching, F. (2011). İç Mekan Tasarımı (Çev: B. Elçioğlu). İstanbul : Yem Yayınevi
• Cross, N. (2001). Design Cognition: Results from Protocol and Other Empirical Studies of Design Activity. C. Eastman, M. McCracken, & W. Newstetter (Ed.), Design Knowing and Learning: Cognition in Design Education içinde (s. 79-103). Elsevier.
• Çıralı Sarıca, H. (2019). Öğretmenlerin Dijital Hikaye Anlatımı Üzerinden Mesleki Kendini Anlayışları ve Öğretmen Adaylarınca Alımlanması. Doktora Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Çıralı Sarıca, H., ve Koçak Usluel, Y. (2016). Eğitsel Bağlamda Dijital Hikaye Anlatımı: Bir Rubrik Geliştirme Çalışması. Eğitim Teknolojisi Kuram ve Uygulama, 6(2), 65-84.
• Ertaş, Ş. (2015). Tasarım Eğitiminde Stüdyo Çalışmalarına Bir Yaklaşım: Dijital Öyküleme. EJER Congress Eğitimde İnovasyon ve Profesyonelleşme, Ankara:Anı Yayıncılık, (s. 1030-1032).
• Ertaş, Ş., ve Koç, S. (2018). İç Mimarlık Proje Dersi Sürecinde Dijital Öykünün Kullanılması. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 11(59), 528-535.
• Göçen, G. (2014). Dijital Öyküleme Yönteminin Öğrencilerin Akademik Başarı İle Öğrenme ve Ders Çalışma Stratejilerine Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Muğla: Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Garrety, C. M. (2008). Digital Storytelling: An Emerging Tool for Student and Teacher Learning. Doktora Tezi. Iowa:, Iowa State University.
• Groat, L. ve Wang, D. (2013). Architectural Research Methods. New Jersey: Wiley.
• Hussain, H., ve Shiratuddin, N. (2016). A Digital Storytelling Process Guide for Designers. Journal of Telecommunication, Electronic and Computer Engineering, 8(8), 13-17.
• İnceelli, A. (2005). Dijital Hikaye Anlatımının Bileşenleri. The Turkish Online Journal of Educational Technology, 4(3), 132-142.
• Jakes, S., ve Brennan, J. (2005). Digital Storytelling, Visual Literacy and 21st Century Skills. Retrieved January, 1-7.
• Karakoyun, F. (2014). Çevrimiçi Ortamda Oluşturulan Dijital Öyküleme Etkinliklerine İlişkin Öğretmen Adayları ve İlköğretim Öğrencilerinin Görüşlerinin İncelenmesi. Doktora Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Koçkan, P. (2012). Tasarım Araştırmaları Bağlamında Tasarımcı Düşünme ve Tasarım Süreci. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Lambert, J. (2010). Digital Storytelling Cookbook. San Francisco: Digital Diner Press.
• Lawson, B. (2004). What Designer Know? Oxford: Elsevier.
• Lawson, B. (2005). How Designers Think. Oxford: Elsevier.
• Nazidizaji, S., Filipe Tome, A. P., ve Regateiro, F. (2015). Narrative Ways of Architecture Education: A Case Study. Procedia-Social and Behavioral Sciences(197), 1640-1646.
• Pala, F. (2020). Sosyal Bilgiler Dersinde Dijital Öyküleme Destekli Grup Çalışmasının Akademik Başarı, Tutum ve Kalıcılığa Etkisi. Doktora Tezi. Erzurum: Atatürk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Rambe, P., ve Mlambo, S. (2014). Using digital storytelling to externalise personal knowledge of research processes: The case of a Knowledge Audio repository. Internet and Higher Education, 22(2014), 11-23.