SEMIOTIC ANALYSIS OF THE GREATEST SHOWMAN, AN EXAMPLE OF CONTEMPORARY MUSICAL FILM

Yıl 2024, , 1 - 22, 23.12.2024

Sibel Çelik Norman

https://doi.org/10.20488/sanattasarim.1602310

Öz

Although the number of studies on the musical film genre-an important facet of cinema history-has grown in recent years, research in the domestic literature remains limited. This study addresses this gap through a semiotic analysis of The Greatest Showman, a contemporary example of the genre. Using Charles Sanders Peirce’s triadic model of signifier, object, and interpreter, the research explores the meanings encoded in the film's signs to convey thematic messages and engage its audience. The Greatest Showman was chosen for its dual significance as a recent representative of the musical genre and as a biographical account of Phineas Taylor Barnum, a pivotal figure in the culture industry. Semiotically, the circus tent is portrayed as a space that transcends societal norms, allowing characters to embrace their true selves. Costumes symbolize individuality and transformation, while music and lyrics reveal desires, conflicts, and character development. The study concludes that The Greatest Showman effectively combines visual and musical elements to craft a compelling narrative about ambition, unity, and self-expression, solidifying its place as a noteworthy contemporary musical film.

Anahtar Kelimeler

Musical, Musical films, Semiotics, Cinematography, Film genres.

ÇAĞDAŞ MÜZİKAL FİLM ÖRNEKLERİNDEN THE GREATEST SHOWMAN’NİN GÖSTERGE BİLİMSEL ANALİZİ

Öz

Son yıllarda artış gösterse de sinema tarihinde önemli bir yere sahip olan müzikal film türüne ilişkin yerli literatürdeki araştırmaların sayıca az oluşu dikkat çekicidir. Bu doğrultuda çalışma kapsamında müzikal film türünün çağdaş örneklerinden olan The Greatest Showman filminin göstergebilimsel analizi yapılmıştır. Göstergebilimsel analiz de ise Charles Sanders Peirce’in göstergeden, nesneden ve yorumlayıcıdan oluşan üçlü gösterge modeli üzerinden film incelenmiştir. Araştırmanın temel sorusu The Greatest Showman’nin tematik mesajlarını iletmek ve izleyicisinde yankı uyandırmak için barındırdığı göstergelerin içine kodlanmış anlamların neler olduğunu açığa çıkarmak üzerine kurulmuştur. The Greatest Showman’nin hem türün son dönemdeki temsilcilerinden birisi olması hem de
kültür endüstrisi tarihinin önemli figürlerinden olan Phineas Taylor Barnum’un hayatından kesitlere yer vermesi nedeniyle biyografi özelliğine sahip olması, inceleme için filmin başlıca tercih edilme nedenleridir. Göstergebilimsel olarak sirk çadırı, karakterlerin gerçek benliklerini kucaklamak için toplumsal normları aşan bir alan olarak gösterilmiştir. Kostümler bireyselliğin ve dönüşümün göstergesi olarak işlev kazanırken müzik ve şarkı sözleri karakterlerin arzularını, çatışmalarını ve ilerleyişlerini açığa çıkarmaktadır. The Greatest Showman’nin hırs, birlik ve kendini ifade etme üzerine etkileyici bir hikâye yaratmak için görsel ve müzikal unsurları başarılı şekilde bir araya getiren son dönem çağdaş müzikal türündeki filmlerden birisi olduğu sonucuna varılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Müzikal, Müzikal filmler, Göstergebilim, Sinematografi, Film türleri

Kaynakça

• Abisel, N. (1995). Popüler Sinema ve Türler. İstanbul: Alan.
• Aktulum, K. (1999). Metinlerarası İlişkiler. İstanbul: Öteki.
• Alço, P. (2013). Sinema ve Müzik: Kısa Tarihsel Bir Bakış. İdil Dergisi, 2(7), 135-149.
• Altman, R. (1992). Sound Theory, Sound Practice. New York: Routledge.
• Atabek, G. & Atabek, Ü. (2007). Medya Metinlerini Çözümlemek: İçerik, Göstergebilim ve Söylem Çözümleme Yöntemleri. Ankara: Siyasal.
• Babington, B. (2000). Launder and Gilliat. Manchester: Manchester University Press.
• Barnwell, J. (2011). Film Yapımının Temelleri (Çev: Gülengül Altıntaş). İstanbul: Literatür.
• Bektaş, E. (2021). Sinema, İdeoloji ve Müzikal Tür İlişkisi Bağlamında 42. Cadde Filmi Üzerine Bir İnceleme. Türk Medya Akademisi Dergisi, 1(1), 44-62.
• Block, G. (2009). Enchanted Evenings: The Broadway Musical from ‘Show Boat’ to Sondheim and Lloyd Webber. New York: Oxford University Press.
• Bolsu, P. (2022). Karşı Sinema Örneği Olarak 1970’li Yılların Müzikal Filmleri. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Başkent Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Doğaner, S.Y. (2022). Melez Bir Anlatım Olarak Karanlıkta Dans. Turkish Online Journal of Design Art & Communication, 12(3), 833-845.
• Dönmez, Y.E. & İmik, Ü. (2022). Şarkılı Filmler: Yeşilçam. İnönü Üniversitesi Kültür ve Sanat Dergisi, 8(1), 101-107.
• Edgar-Hunt, R., Marland J. & Rawle, S. (2012). Film Dili (Çev: Senem Aytaç). İstanbul: Literatür.
• Fiske, J. (2003). İletişim Çalışmalarına Giriş (Çev: S. İrvan). Ankara: Bilim ve Sanat.
• Fitriani, R., Natsir, M., & Lubis, I.S. (2019). The Moral Development of the Main Character Sebastian Wilder Portrayed in La La Land Movie (2016). Jurnal Ilmu Budaya, 3(1), 92–98.
• Henrichs, A. (1994). “Why Should I Dance?”: Choral Self-Referentiality in Greek Tragedy. Arion: A Journal of Humanities and the Classics, 3(1), 56–111.
• Iyer, U. (2017). Dance Musicalization: Proposing a Choreomusicological Approach to Hindi film Song and Dance Sequences. South Asian Popular Culture, 15(2–3), 123-138.
• Leff, L.J. (1999). “Come on Home with Me”: “42nd Street” and the Gay Male World of the 1930s. Cinema Journal, 39(1), 3–22.
• Mardewi, T., Sofyan, E., Indriyani, F., & Dewi, N. (2022). The Leadership of Phineas Taylor Barnum in the Greatest Showman Movie. Interaction: Jurnal Pendidikan Bahasa, 9(2), 351-361.
• Nowell-Smith, G. (2003). Dünya Sinema Tarihi (Çev: Ahmet Fethi). İstanbul: Kabancı.
• Okumuş, F. (2017). La La Land Filminin Metinlerarası Evrende Göğe Yükselişi. Journal of Selcuk Communication, 10(1), 320-334.
• Öztürk, S. & Yılmaz Güntay, G. (2017). Bir İletişim Formu Olarak Dansın Film Anlatısına Etkisi: “Chicago Örneği”. e-Gifder, 5(2), 1045-1072.
• Pandia, B.S. & Wira, C. (2023). Moral Value Changes in the Musical Movie of “The Greatest Showman”. English Kinds, 2(1), 89-101.
• Parsa, S. & Parsa, A.F. (2002). Göstergebilim Çözümlemeleri. İzmir: Ege Üniversitesi.
• Perry, C.D. (1958). Classical Myth in Grand Opera. The Classical Journal, 53(5), 207– 213.
• Pramaggiore, M. & Wallis, T. (2008). Film: A Critical Introduction (2nd ed.). Hong Kong: Pearson.
• Sachs, C. (2012). The History of Musical Instruments. New York: Dover.
• Sağkan, A. (2010). Türk Sinemasında Yapılan Müzikal Filmlerde, Müzikal Parçalar ve Olay Örgüsü Arasındaki İlişki. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Savran, D. (2012). “You’ve got that thing”: Cole Porter, Stephen Sondheim, and the Erotics of the List Song. Theatre Journal, 64(4), 533–548.
• Solomon, M. (1989). The History of Motion Pictures: From Silent to Sound. New York: Castle Books.
• Tankel, J.D. (1978). The Impact of The Jazz Singer on the Conversion to Sound. Journal of the University Film Association, 30(1), 21–25.
• Taranç, R. & Tomak, M. (2020). Sinemada Göstergebilimsel Analiz Üzerine Müzikal Film Örnekleri: Tommy (1975) ve Rocketman (2019) Filmleri. Pearson Journal of Social Sciences & Humanities, 5(5), 58-84.
• Uğur, A. (2019). Sinema ve Dans Arasındaki İlişki: Müzikal Filmlerinde Hareket İmge. SineFilozofi, 189-199.
• Yakin, H.S.M. & Totu, A. (2014). The Semiotic Perspectives of Peirce and Saussure: A Brief Comparative Study. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 155, 4-8.
• Yang, M. (2008). Moulin Rouge! and the Undoing of Opera. Cambridge Opera Journal, 20(3), 269–282.
• Yılmaz, B. (2009). Türk Sinemasında Müzikal Filmlerin Halk Hikâye Motifleri Bakımından İncelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Yılmaz Güntay, G. (2017). Müzikal Filmlerin Dans Sekanslarında Bedenin ve Sinematografik Yapının Anlatıyı İnşası. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.