THE UNCERTAIN SPACE OF THE ART WORLD: PERSONAL EXHIBITION CRITERIA

Yıl 2024, , 172 - 192, 23.12.2024

İsmail Eyüpoğlu , Ömür Göktepeliler , Ferhunde Küçükşen Öner , Esra Yıldırım

https://doi.org/10.20488/sanattasarim.1602420

Öz

Solo exhibitions are important events where artists have the opportunity to present their works and interact with audiences. These exhibitions mark the culmination of the artist’s creative process, signaling the moment when their works are ready to meet the public. Beyond this, an exhibition serves as a prestigious activity through which the artist communicates with their audience. However, there are various ambiguities both in our country and globally regarding the definition and criteria of solo exhibitions. Issues such as the criteria for defining an exhibition as a solo exhibition and how to establish a concrete framework for these exhibitions are central to this ambiguity. The aim of this research is to address these uncertainties and create a concrete framework for solo exhibitions, fostering a discussion and reflection on the essential characteristics that solo exhibitions should possess. This qualitative research was conducted using a case study model. Data were collected through
an interview form prepared with expert opinions and obtained through face-to-face interviews with a total of 44 individuals at the “ARTANKARA 9th International Contemporary Art Fair” held in 2023. The interviewees included 21 artists, 11 academic artists, 8 gallery owners, 2 curators, and 2 collectors. The data were analyzed using content analysis and presented through tables. The findings of the research indicate that the majority of artists, academic artists, gallery owners, curators, and collectors agree that the decision-making authority in the process of organizing a solo exhibition lies with the artist themselves.

Anahtar Kelimeler

Solo exhibition, Plastic arts, Painting, Sculpture.

SANAT ORTAMININ BELİRSİZ ALANI: KİŞİSEL SERGİ KRİTERLERİ

Öz

Kişisel sergiler, sanatçıların eserlerini seyircilerle buluşturup etkileşim kurma fırsatı elde ettiği önemli etkinliklerdir. Bu sergiler, sanatçının üretimlerinin doyum noktasına ulaştığı ve artık kitlelerle buluşma anını müjdeleyen bir serüvenin sonudur. Sergi bütün bunların ötesinde sanatçının izlerçevre ile iletişim kurduğu itibarlı bir faaliyet olarak yerini almıştır. Bununla birlikte, kişisel sergilerin tanımı ve kriterleri konusunda ülkemizde ve dünyada çeşitli belirsizlikler bulunmaktadır. Hangi kriterlere göre bir serginin kişisel sergi olarak tanımlandığı, bu sergilerin somut çerçevesinin nasıl oluşturulacağı gibi durumlar bu belirsizliğin başat konularıdır. Bu bağlamda araştırmanın amacı, bu belirsizlikleri çıkış noktası yaparak kişisel sergiler konusunda somut bir çerçeve oluşturmak ve kişisel sergilerin taşıması gereken özellikler üzerine bir tartışma ve düşünme ortamı yaratmaktır. Araştırma, durum çalışması modeli kullanılarak gerçekleştirilen nitel bir araştırmadır. Veriler, uzman görüşleriyle hazırlanan görüşme formu aracılığıyla toplanmış olup 2023 yılında gerçekleştirilen “ARTANKARA 9. Uluslararası Çağdaş Sanat Fuarı’nda 21’i sanatçı, 11’i akademisyen sanatçı, 8’i galeri sahibi, 2’si küratör ve 2’si koleksiyoner olmak üzere toplam 44 kişiyle yüz yüze yapılan görüşmeler yoluyla elde edilmiştir. Elde edilen veriler içerik analizi yöntemiyle çözümlenmiş ve tablolar aracılığıyla sunulmuştur. Araştırmada elde edilen bulgular
neticesinde; sanatçı, akademisyen sanatçı, galeri sahipleri, küratörler ve koleksiyonerlerin çoğunluğunun kişisel sergi açma sürecinde karar merciinin sanatçının kendisinin olduğu görüşünde birleştiği görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Kişisel sergi, Plastik sanatlar, Resim, Heykel

Kaynakça

• Bal, M. (2007). Exhibition as Film. In Sharon Macdonald and Paul Basu (Eds.), Exhibition Experiments, London: Wiley Blackwell, pp. 71–93.
• Barthes, R. (1972). Mythologies. Translated by Annette Lavers. New York: The Noonday Press.
• Becker, H. S. (2008). Art worlds: updated and expanded. University of California Press.
• Braden, L. E. (2021). Networks created within exhibition: The curators’ effect on historical recognition. American Behavioral Scientist, 65(1), 25-43.
• Braden, L. E. A., ve Teekens, T. (2020). Historic networks and commemoration: Connections created through museum exhibitions. Poetics, 81, 101446.
• Cezar, M. (1995). Sanatta Batıya Açılış ve Osman Hamdi. İş Bankası Yayınları.
• Creswell, J.W. (2013). Nitel araştırma yöntemleri. (M. Bütün, S.B. Beşir, Çev. Ed.). Siyasal Kitapevi.
• Çolak, B. (2011). Ondokuzuncu yüzyıldan günümüze Türkiye’de değişen sergileme kavramı, sergi etkinlikleri ve sergi mekânları. Sanat Dergisi, 19, 1-8.
• Ergen Ayan, B. (2013). Sanat yapıtı sergileme ve sunum çeşitlerine örnekler eşliğinde bir bakış. Akdeniz Sanat Dergisi, 6(11), 137.
• Etro, F., Marchesi, S., ve Stepanova, E. (2020). Liberalizing art. Evidence on the impressionists at the end of the Paris salon. European Journal of Political Economy, 62, 101857.
• Graham, B. (2013). Exhibition histories and new media behaviours. Journal of Curatorial Studies, 2(2), 242-262. Güler, A., Halıcıoğlu, M.B., ve Taşğın, S. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma. Seçkin Yayıncılık.
• Hauptman, W. (1985). Juries, protests, and counter-exhibitions before 1850. The Art Bulletin, 67(1), 95-109.
• Jue, J. (2017). The extent of engagement in art making and exhibition by art therapy practitioners and students. The Arts in Psychotherapy, 55, 32-39. Mainardi, P. (1991). Courbet’s exhibitionism. Gazette des beaux-arts, 118(1475), 253- 266.
• Meijers, D. J. (1996). The museum and the ‘ahistorical’ exhibition. The latest gimmick by the arbiters of taste, or an important cultural phenomenon? In R. Greenberg, B. W. Ferguson ve S. Nairne (Eds.), Thinking about exhibitions (pp. 5-14). Routledge.
• Osborne, P. (2019). The exhibition-form and the space-time of the artwork: a retroactive ontology. A conversation with Peter Osborne. In Garcia, Tristan and Normand, Vincent (Eds.), Theater, garden, bestiary: a materialist history of exhibitions. Berlin, Germany: Sternberg Press and ECAL/University of Art and Design Lausanne. pp. 269-277.
• Patton, M.Q. (2014). Nitel araştırma ve değerlendirme yöntemleri. (M. Bütün, S.B. Demir, Çev. Ed.). Pegem Akademi Yayıncılık.
• Ribas, J. (2015). Notes towards a history of the solo exhibition. Afterall: A Journal of Art, Context and Enquiry, (38), 4-15.
• Richter, D. (2023). Curating: Politics of Display,Politics of Site, Politics of Transfer and Translation, Politics of Knowledge Production A Fragmented and Situated Theory of Curating. OnCurating.
• Simmel, G. (2015). On art exhibitions. Theory, Culture & Society, 32(1), 87-92.
• Tansuğ, S. (1991). Çağdaş Türk Sanatı. Remzi Kitabevi.
• Taylor, N. A. (2022). Hunter-gatherer or the other ethnographer? The artist in the age of historical reproduction. Journal of Material Culture, 27(1), 10-29.
• Wohl, H. (2021). Bound by creativity: How contemporary art is created and judged. University of Chicago Press.
• İnternet Kaynakları
• http 1. https://sozluk.gov.tr/ (Erişim Tarihi: 14.12.2023)
• http 2. https://sites.google.com/a/plu.edu/paris-salon-exhibitions-1667-1880/salon-de-1869, (Erişim Tarihi: 24.11.2023)
• http 3. https://www.e-skop.com/skopbulten/beyaz-kupun-ardindan/2443, (Erişim Tarihi: 13.12.2023)
• http 4. https://wannart.com/icerik/32758-beyaz-kup, (Erişim Tarihi: 10.12.2023)
• http 5. https://perapalace.com/ressam-seker-ahmet-pasa-ve-perada-ilk-sergisi/ (Erişim Tarihi: 05.12.2023)
• http 6. https://www.uak.gov.tr/Sayfalar/Haberler/2023/8/docentlik-basvuru-sartlarinin-degisik ligine-iliskin-duyuru.aspx (Erişim Tarihi: 13.12.2023)