İYI VATANDAŞ VE İYI İNSAN KAVRAMLARININ NELIĞI

Yıl 2024, Cilt: 16 Sayı: 2, 833 - 846

Vehip Birlik

https://doi.org/10.26791/sarkiat.1602396

Öz

Bu makalenin amacı, Aristoteles'in iyi vatandaş ve iyi insan kavramlarını tanımlamak ve bu tanımların günümüzdeki anlamlarını ortaya koymaktır. Aristoteles'e göre iyi vatandaşlar, yalnızca yasalarla uymakla kalmaz, aynı zamanda yönetime katılmalıdır. Günümüzde sosyal medya gibi yeni platformlar, kişilerin vatandaşlık eylemlerini dönüştürmüştür. Gençlerin sosyal hareketlerdeki katılımı ve çevrimiçi kampanyalarda aktif olması, Aristoteles’in doğrudan katılım teorisinin modern bir yansıması olarak değerlendirilmektedir. Aristoteles’in düşünceleri, vatandaşlık ve erdem kavramlarının zaman içindeki evrimi ile değerlendirilmelidir. Platon, Rousseau, Habermas ve Rawls gibi filozoflar, vatandaşlık ve erdem konularında farklı bakış açıları sunarak bu kavramların önemini vurgulamışlardır. Makale, iyi vatandaş ve iyi insan ayrımını, Aristoteles'in eğitim kavramı üzerinden ele alır. Aristoteles, erdemli bir bireyin toplumsal sorumluluklarını yerine getirmesi gerektiğini savunur ve eğitim ile iyi vatandaşlığın sağlanması arasında bir ilişki kurar. Eğitim, bireylerin ahlaki ve sosyal gelişiminde kritik bir rol oynar. Filozof, iyi bir vatandaşın, devletin işleyişine katılan, erdemli bir yaşam süren bireyler olduğunu vurgular. İyi vatandaşlarla kötü vatandaşlar arasındaki ayrım, erdem anlayışına dayandırılır. Ayrıca, vatandaşlığın toplumsal sorunlara karşı duyarlılığı ve katılımı gerektiği ifade edilirken, modern çağda küreselleşmenin etkisi de ele alınmaktadır. Sonuç olarak, makale Aristoteles’in iyi vatandaş ve iyi insan kavramlarının günümüz koşullarındaki yansımalarını, vatandaşlık eğitiminin önemini, toplumsal sorumluluğu ve bireylerin aktif katılımının gerekliliğini vurgulamaktadır. Aristoteles’in felsefi düşünceleri, bireylerin ve toplumların sürdürülebilir kalkınma, sosyal adalet ve demokratik değerlerin korunmasında büyük bir öneme sahiptir.

Anahtar Kelimeler

Ahlak, Erdem, İyi, Kötü, Felsefe, Politika

The Nature of the Concepts of Good Citizen and Good Human

Öz

The purpose of this article is to define Aristotle's concepts of good citizen and good human and to elucidate the meanings of these definitions in the contemporary context. According to Aristotle, good citizens not only comply with the laws but also actively participate in governance. Today, new platforms such as social media have transformed individuals' civic actions. The participation of youth in social movements and their active involvement in online campaigns are regarded as modern reflections of Aristotle’s theory of direct participation. Aristotle's thoughts should be evaluated in light of the evolution of the concepts of citizenship and virtue over time. Philosophers like Plato, Rousseau, Habermas, and Rawls have offered different perspectives on citizenship and virtue, emphasizing the significance of these concepts. The article addresses the distinction between good citizen and good human through Aristotle's notion of education. Aristotle argues that a virtuous individual must fulfill their social responsibilities and establishes a connection between education and the attainment of good citizenship. Education plays a critical role in the moral and social development of individuals. The philosopher emphasizes that a good citizen is someone who participates in the functioning of the state and leads a virtuous life. The distinction between good and bad citizens is grounded in the understanding of virtue. Furthermore, it is expressed that citizenship requires sensitivity to social issues and active participation, particularly in the context of the effects of globalization in the modern era. In conclusion, the article underscores the reflections of Aristotle’s concepts of good citizen and good human in contemporary conditions, the importance of citizenship education, social responsibility, and the necessity of individuals’ active participation. Aristotle's philosophical thoughts hold great significance in the sustenance of sustainable development, social justice, and the preservation of democratic values by individuals and societies.

Anahtar Kelimeler

Morality, Virtue, Good, Bad, Philosophy

Kaynakça

• Anthony, Taylor. Plato the Man and his Work. Methuen and Co. LTD. London, 1952.
• Aristotle. Politics. Translated by Benjamin Jowett. Oxford: Clarendon Press, 1885.
• Arslan, Ahmet. İlkçağ Felsefe Tarihi, C. 3: Aristoteles. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları, 2016.
• Benjamin, Jowett. Introduction to Aristotle’s Politics. Clarendon Press, 1885.
• Carnes Lord. Aristotle, in History of Political Philosophy, Edited by Leo Strauss & Joseph Cropsey. The University of Chicago Press, U.S.A, 1987.
• David, Keyt. “Aristotle’s Political Philosophy,” in Aristotle’s Philosophical Perspectives. Edited by Mary Louise Gill & Pierre Pellegrini. Blackwell Publishing, Australia, 2006.
• David Ross. Aristoteles. çev. Ahmet Arslan. İstanbul: Kabalcı Yayınları, 2011.
• Eduard, Zeller. Outlines of The History of Greek Philosophy. The International Library of Philosophy. Published by Routledge, 1931.
• Ernest, Barker. Greek Political Theory; Plato and His Predecessors. Methuen Publishers Press, 1925.
• Ernest, Barker. The Political Thought of Plato and Aristotle. Published by Russell & Russell, U.S.A, 1959.
• Fred Dycus Miller. “Aristotle: Ethics and Politics,” in The Blackwell Guide to Ancient Philosophy. Edited by Shields. U.S.A, 2006.
• Gosse, Bothwell. The Civilization of the Ancient Egyptians. Published by T. C. & E. C. Jack 67 Long Acre, London, W.C. And at Edinburg, 1915.
• Gregory, Nagy. Homer the Preclassic. University of California Press, London, 2012.
• Hasan Hakan, Özer. Aristoteles’te Erdem ve Adalet Üzerinde. Muğla Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Felsefe Yüksek Lisans Tezi, Muğla, 2007.
• Kingsley Bryce Smellie. Aristotle. Edited by Maurice Cranston, çev. Nejat Muallimoğlu. İstanbul: Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi, 1995.
• Ksenophon. “Sparta Anayasası,” in Sparta’da Mükemmel Toplum Lykurgos Yasaları. çev. Sadık Usta. İstanbul: Kaynak Yayınları, 2005.
• Ian, Jenkins. Yazılı Kaynaklar ve Arkeolojik Buluntular Işığında Antik Devirde Çocuk Eğitimi. çev. Hasan Malay. İstanbul: Arkeoloji ve Sanat Yayınları, 1989.
• Jean-Jacques Rousseau. Toplum Sözleşmesi. çev. Alpagut Erenulu. Ankara: Öteki Yayınları, 1996.
• Jean, Roberts. “Justice and Polis,” in The Cambridge History of Greek and Roman Political Thought. Edited by Rowe & Schofield. Cambridge University Press, United Kingdom, 2000.
• John Rawls. Bir Adalet Teorisi. çev. Vedat Ahsen Coşar. Phoenix Yayınları, 2017.
• Mehmet Ali, Ağaoğulları. Kent Devletinden İmparatorluğa. Ankara: İmge Kitabevi Yayınları, 2013.
• Nazile, Kalaycı. Kamusal Alan Kavramı Üzerine Bir İnceleme: Aristoteles/Marks/Habermas. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, Ankara, 2007.
• Paul, Cartledge. Pratikte Antik Yunan Siyasi Düşüncesi. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları, 2013.
• Plato. Republic, Volume I: Books 1-5. Edited and Translated by Christopher Emlyn-Jones, William Preddy. Loeb Classical Library 237. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2013.
• Susan D. Collins. Aristotle and the Rediscovery of Citizenship. Cambridge University Press, Cambridge, 2006.
• Warren, Anderson. Ethos and Education in Greek Music: The Evidence of Poetry and Philosophy. Harvard University Press, Cambridge, 1996.
• William, Ebenstein. Siyasi Felsefenin Büyük Düşünürleri. çev. İ. Özel. İstanbul, 2009.
• Willem, Jacob, Verdenius. Homer, The Educator of the Greeks. North Holland Publishing Company, Amsterdam, 2009.
• William L. Newman. The Politics of Aristotle, vol. I: Introduction to the Politics. Cambridge University Press, London, 2010.