Sosyal Belediyecilikte Sosyal Hizmetlerin ve Sosyal Girişimci Faaliyetlerin Rolü

Yıl 2020, Cilt: 4 Sayı: 1, 55 - 61, 01.06.2020

Gülşen Şimşek , Fatih Altun

Öz

Sosyal devlet anlayışına göre ekonomik kalkınma ve sosyal refah artışı sosyal sorunların çözümünden geçmektedir. Günümüzde küreselleşmeyle birlikte sosyal sorunlar da artmış ve neo-liberalizmin bir sonucu olarak devletin sosyal refah ve ekonomi politikalarında değişiklikler olmuş, merkezi yönetim anlayışı kısmen terk edilerek yerelleşmeye ve özelleşmeye yönelim olmuştur. Bu bağlamda devlet, sosyal sorunların çözümü noktasında yerel yönetimlere, özel sektöre ve sivil toplum kuruluşlarına da sorumluluklar yükleyerek ortak bir yönetişim oluşturmaktadır. Bu sorunlarla mücadelede merkezi yönetimin uyguladığı politikaların önemi olmakla birlikte birey, toplum ve devlet ilişkisi bağlamında halka en yakın yerel yönetim birimi olan belediyelerin sunduğu hizmetler de oldukça önemlidir. Bu hizmetlerde amaç, sosyal belediyecilik anlayışının bir sonucu olarak sosyal denge, sosyal gelişme ve sosyal bütünleşmeyi sağlamaktır. Bu noktada sosyal hizmet ve sosyal girişimcilik önem kazanmaktadır. Belediyeler bu amaç için gerek kendi bünyesinde yerel politikalar üreterek sosyal hizmetler sunmakta gerekse özel sektör ve sivil toplum kuruluşları üzerinde ikna ve koordinasyon kabiliyetini kullanarak sosyal girişimciliği desteklemektedir. Bu çalışmada sosyal belediyecilik, sosyal hizmet, sosyal girişimcilik ve bu kavramların birbirleriyle olan ilişkilerine yönelik literatür üzerinden bir analiz yapılmış olup, sosyal hizmetlerin ve sosyal girişimci faaliyetlerin sosyal belediyecilik anlayışı içindeki önemini yansıtmak amaçlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Sosyal devlet, Yerel yönetimler, Sosyal belediyecilik, Sosyal Girişimcilik, Sosyal Hizmet

Kaynakça

• Akdoğan, Y. (2002, Şubat). Ulusal Soruna Yerel Çözüm: Sosyal Belediyecilik. Eminönü Bülteni. Andreotti, A., Mingione, E., & Polizzi, E. (2012). Local Welfare Systems: A Challenge For Social Cohesion. Urban Studies, 49(9), 1925-1940. Artan, T. (2011). Yerel Yönetim Yapılanmasında Sosyal Hizmetler; İstanbul Örneği. İstanbul, Türkiye. Bahar, G., Baha, A. ve Savaş, G. (2009). Yaşlılık ve Yaşlılara Sunulan Sosyal Hizmetler. Fırat Sağlık Hizmetleri Dergisi, 4 (12), 85-98. Berkün, S. (2017, Kasım). Türkiye'de Sosyal Belediyecilik Anlayışı. e-Şarkiyat İlmi Araştırmalar Dergisi, 9(2), 582-589. Bingöl, E. S., & Ömürgönülşen, U. (2018, Temmuz ). Sosyal Belediyecilik Bağlamında Türkiye’de Büyükşehir Belediyelerinin Sosyal Hizmet ve Sosyal Yardım Faaliyetleri. Çağdaş Yerel Yönetimler, 27(3). Burke, P., & Parker, B. (2007). Disadvantage and stigma: a theoretical framework for associated conditions. . London: Jessica Kingsley Publishers. Çiçek, Ş. E. (2010). Türkiye'de Belediyelerin Sosyal Hizmet ve Sosyal Yardım Politikaları: Batı Akdeniz Örneği. Isparta. Demir, Ö. (2014, Eylül). “Sivil Toplum Kuruluşları”, “Sosyal Girişimcilik”, “Kurumsal Sosyal Sorumluluk” Ve “Sosyal İşletme”. The Journal Of Academic Social Science(6), 347-356. Ersöz, H. Y. (2005) “5272 Sayılı Yasa Öncesinde Türkiye’de Belediyelerin Sosyal Politika Alanındaki Deneyimleri”, Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, Sayı: 50, ss.134-151. Genç, Y. (2009). Yerel Yönetimler ve Sosyal Hizmet Uygulamaları. Kamu'da Sosyal Politika, 60-67. Genç, Y., & Barış, İ. (2015). Sosyal Hizmetlerin Yeniden Yapılandırılmasında Yerinden Yönetimin İşlevselliği. The Journal of Academic Social Science Studies, 97, 95-117. Güleç, Y. (2014). Türkiye'de Sosyal Hizmetlerin Yeniden Yapılandırılmasında Yerel Yönetimlerin Önemi ve İşlevi Bağcılar Engelliler Sarayı Örneği. İstanbul. Jang, D.-H. (2008). Welfare Geography and the Changing World of Welfare Municipalities: Municipal social spending in Denmark and South Korea analyzed. 2008. PhD Thesis. Universität Bremen. Kesgin, B. (2008), “Yoksulluğa Yerel Müdahale “Sosyal Belediyecilik” Karşılaştırmasında Eminönü ve Beşiktaş Belediyeleri Örnekleri”, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi SBE, İstanbul. Kesgin, B. (2012). Kamu Sorumluluğunda Sosyal Hizmet. İstanbul: Açılım Kitap. Koç, O. (2010). Toplumsal Sorunlarla Mücadelede Bir Kaldıraç Olarak Sosyal İnovasyon ve Sosyal Girişimcilik Açısından Önemi. Girişimcilik ve Kalkınma Dergisi , 205-212. Koçak, O., & Kavi, E. (2014). Sosyal Politika Aktörü olarak Sosyal Girişimci Belediyecilik. HAK-İŞ Uluslararası Emek ve Toplum, 3(6), 26-49. Kotler, P. And Lee N. R. (2009), Yoksulluğa Karşı Sosyal Pazarlama, Media Cat Yayınları, İstanbul. Leadbeater C. (1997), The Rise Of The Social Entrepreneur, Demos, London. Mäntysaari, M. (2005). Realism as a foundation for social work knowledge. Qualitative Social Work, 4(1), 87-98. Mevzuat Bilgi Sistemi. (2020, 04, 20). e-Mevzuat: www.mevzuat.gov.tr adresinden alındı Oktay, E., Zeren, H., & Pekküçükşen, Ş. (2016). Belediyelerin Sosyal Girişimci Faaliyetlerinin Yerel Kalkınmaya Etkisi: Denizli Belediyesi Örneği. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi , 267-276. Özdevecioğlu, M., & Cingöz, A. (2009). Sosyal Girişimcilik ve Sosyal Girişimler: Teorik Çerçeve. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi , 81-95. Özmete, E., & Akgül Gök, F. (2015, Ekim). Sürdürülebilir Kalkınma İçin Sosyal İnovasyon ve Sosyal Hizmet İlişkisinin Değerlendirilmesi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 26(2). Pektaş, E. K. (2010). Türkiye'de Sosyal Belediyecilik Uygulamaları ve Temel Sorunlar. Akademik İncelemeler Dergisi, 5(1), 4-22. Pincus, A., & Minahan, A. (1973). Social Work Practice: Model and Method. Itasca: F.E. Peacock. Popescu, G. H. ve Gheorghe, H. (2015). “The Dynamics of Social Innovation Networks”, Psychosociological Issues in Human Resource Management, 3(2), 77-82. Sevinç, İ., & Göksoy, B. (2018). Türkiye’de Kentsel Yoksulluğa Yerel Müdahalede Sosyal Belediyeciliğin Önemi ve Sorunları. M. Mecek, B. Parlak, & E. Atasoy içinde, Kent Yönetiminde Yeni Yaklaşımlar ve Etkin Belediyecilik Uygulamaları (s. 435-447). Nobel Akademik Yayıncılık. Seyyar, A. (2011). Sosyal Politika Bilimine Giriş. Sakarya: Sakarya Yayınları. Şahinoğlu, İ. (2014) Avrupa Birliği’ne Uyum Sürecinde Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Anlayışı, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Yönetimi Anabilim Dalı, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul. Şataf, C., & Taşdelen, S. (2019). Türkiye'de Sosyal Belediyecilik Faaliyetleri Çerçevesinde Antalya Büyükşehir Belediyesi Örneği. Ekonomi Bilimleri Dergisi, 3. T.C Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı. (2020, Mayıs 01). T.C Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı: https://ailevecalisma.gov.tr/tr-tr/sss/engelli-ve-yasli-hizmetleri-genel-mudurlugu/ adresinden alındı Topçuoğlu, R. A. (2019). Avrupa'da Refah Devleti Çözünürken Uluslararası Göç ve Yeni Sağın Yükselişi . Çalışma ve Toplum , 941-973. Toprak, D., & Şataf, C. (2009). Türkiye’de Yerel Yönetimler Reformu Çerçevesinde Sosyal Belediyecilik Yaklaşımı. Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 1(1), 11-24. Wikipedia. (2, 05, 2020). Wikipedi Özgür Ansiklopedi: https://tr.wikipedia.org/wiki/Keynesyen_ekonomi adresinden alındı Yıldırım, B., & Tuncay, T. (2019). Sosyal İnovasyonun ve Sosyal Girişimciliğin Sosyal Hizmet Mesleğinin Geleceğindeki Rolü. Hacettepe Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 37(1), 169-187. Yolcuoğlu, G. (2012). Sosyal Hizmetlere Giriş, SABEV, Ankara.