Düzenlemenin Üç Hali: Refah Devletinden Düzenleyici Devlete Düzenleme Faaliyetinin Vazgeçilemezliği

Yıl 2015, Cilt: 20 Sayı: 1, 85 - 100, 01.03.2015

  Yrd.Doç.Dr.Aziz Tuncer Yrd.Doç.Dr.Özer Köseoğlu

Öz

Regulation is a function that modern state carried out since its genesis. As an extension of regulation, the state, following the II. World War, in order to rejuvenate the economy and heal the havoc of the war, became an actor including production. It had a gigantic realm of authority including public ownership and manufacture. Whereas, during the crisis of 1970’s, the interventionist regulation policies of Keynesian welfare state was perceived as a factor behind the crisis. One of the prominent proposal of new public management to overcome the crisis was neoliberal deregulation policy, necessitating to renounce Keynesian interventionist regulation applications. The proposal on deregulation had a wide range acceptance in society and administration which resulted in intensive privatization. At this point, government has retreated from the market as a direct economic actor, however, begun to form new rules to protect citizens from uncertainties of the market – that is referred as reregulation. This article, depending upon the related literature, aims to understand the current status of regulation by analyzing the concept of regulatory state with Keynesian function of regulation in the context of continuity-transformation and disengagement

Anahtar Kelimeler

-

DÜZENLEMENİN ÜÇ HALİ: REFAH DEVLETİNDEN DÜZENLEYİCİ DEVLETE DÜZENLEME FAALİYETİNİN VAZGEÇİLEMEZLİĞİ

Öz

Düzenleme faaliyeti modern devletin başlangıcından beri yürüttüğü bir faaliyettir. Ancak II. Dünya savaşından sonra ortaya çıkan büyük tahribatı düzeltmek ve ekonomiye dinamizm kazandırmak için devlet üretim de dahil olmak üzere pek çok sürece dahil olmuştur. 1970’lerin ortasında ortaya çıkan ekonomik krizin sebeplerinden biri olarak Keynesyen refah devletinin müdahaleci düzenleme faaliyeti üzerinde durulmuştur. Krizin aşılması yönünde önerilerde bulunan yeni kamu işletmeciliği Keynesyen müdahaleci düzenleme anlayışından vazgeçilmesini ve acilen neoliberal deregülasyon yaklaşımı yönünde uygulamalara geçilmesini sürekli gündemde tutmuştur. Yeni kamu işletmeciliği taraftarlarının vurguladığı deregülasyon yaygın kabul görmüş ve bunun en somut ve önemli sonucu kamu iktisadi teşebbüslerinin yaygın özelleştirilmesi olmuştur. Bu noktada yönetim ekonomik süreçlerde doğrudan aktör olmaktan çekilmiş, ancak bu süreçlerin vatandaşı piyasa belirsizliğinden koruyacak şekilde yürütülmesi için yeni kurallar oluşturmaya girişmiştir ki bu durum reregülasyon (yeni düzenleyicilik) olarak adlandırılmıştır. Bu makale, konuyla ilgili yazına dayalı olarak düzenleyici devlet kavramını, Keynesyen müdahaleci düzenleme faaliyeti ile devamlılık- dönüşüm ve kopuş bağlamında değerlendirerek mevcut durumun anlaşılmasına katkıda bulunmaya çalışmaktadır

Anahtar Kelimeler

Düzenleme, Düzenleyici Devlet, Yeni Düzenleyicilik, Refah Devleti

Kaynakça

• ALISTAIR, C. ve JONES, G. (2005). “Reshaping the State: Administrative Reform and New Public Management in France”, Governance, 18(4): 567–588.
• ARNOLD, N. S. (2009). Imposing Values An Essay on Liberalism and Regulation, Oxford University Press, Oxford.
• AYRES, I. ve BRAITHWAITE, J. (1992). Responsive Regulation: Transcending the Deregulation Debate, Oxford University Press, Oxford.
• BALDWIN R., CAVE., M. ve LODGE, M. (2012). Understanding Regulation: Theory, Strategy, and Practice, Second Edition, Oxford University Press, Oxford.
• BLACK, J., LODGE, M. ve THATCHER, M. (2005). Regulatory Innovation: A Comparative Analysis, Edward Elgar Publishing, Cheltenham.
• BUMGARNER, J. ve NEWSWANDER, C. B. (2012). “Governing Alone and with Partners: Presidential Governance in a Post-NPM Environment”, Administration & Society, 44(5): 546–570.
• CAIDEN, G. E. (1991). “What Really Is Public Maladministration?”, Public Administration Review, 51(6): 486-493.
• CHARLESWORTH, J. C. (1942). “The Regulatory Agency: Detached Tribunal or Positive Administrator?”, Annals of the American Academy of Political and Social Science, 221: 17-20.
• CLARK, D. (2002), “Neoliberalism and Public Service Reform: Canada in Comparative Perspective”, Canadian Journal of Political Science, 35(4): 771-793.
• CHRISTENSEN, T. ve LAEGREID, P. (2007). “Regulatory Agencies-The Challenges of Balancing Agency Autonomy and Political Control”, Governance, 20(3): 499- 521.
• CHRISTENSEN, T., LIE, A. ve LAEGREID, P. (2008). “Beyond New Public Management: Agencification and Regulatory Reform in Norway”, Financial Accountability&Management, 24(1): 15–30.
• CLARKE, M. (2000). Regulation: The Social Control of Business between Law and Politics, St. Martin’s Press, New York.
• DRUCKER, P. (1980). “The Deadly Sins in Public Administration”, Public Administration Review, 40: 103-106.
• DUNLEAVY, P., MARGETTS, H., BASTOW, S. ve TINKLER, J. (2005), “New Public Management is Dead—Long Live Digital-Era Governance”, Journal of Public Administration Research and Theory, 16: 467–494.
• EMEK, U. ve ACAR, M. (2004). “Düzenleyici Reformlar ve Kurumlar”, (Ed.) ACAR, M. ve ÖZGÜR, H., Çağdaş Kamu Yönetimi, Nobel Yayınları, Ankara, 91-127.
• HOOD, C., COLıN, S., JAMES, O., JONES, G. ve TRAVERS, T. (2002). “Regulation inside Government: Waste-watchers”, Quality Police, and Sleaze-Busters, Oxford University Press, Oxford.