Öz
Arap şiirinin kadim temalarından biri olan “medih”, Cahiliye’den Modern’e
tüm zamanlarda değişmez bir konu olarak şiirde yerini almıştır. Kimi zaman
bir kabile reisinin, kimi zaman da bir şehrin övüldüğü bu “medhiye”lerden
modern dönemde “Arap dili” de payını almıştır. Özellikle Mısır entelektüelleri
arasında 19. yüzyılın son çeyreğinden itibaren süregelen ve zamanla
kızışan “edebiyatta fasih-avam” tartışması Arap şiirine konu olmuştur.
Napolyon’un 1798 yılında Mısır’ı işgali sonrası Arap modernizminin ortaya
çıkışı ile halkçı ve reformist eğilimler bazı Arap aydınları arasında etkili
olmuş ve halk dili olan Avamcanın yazı dili olarak kullanılmasına dair çağrılar
yükselmeye başlamıştır. “Eski-yeni” ya da “fasih-avam” tartışmalarının
gölgesinde bazı Arap şairleri teknolojik ve kültürel gelişmeler karşısında
Arapçanın meziyetlerine ve yeniliklere uyum sağlayabilecek kapasitesine
dair şiirler söylemişlerdir. Bu makalede, Arap şiirinde her ne kadar içerik
olarak yeni bir konu olsa da aslında kadim bir tema olan “medih”in tezahürü olan bu tür şiirlerden öne çıkan üç tanesi tanıtılacaktır. Girişte tartışmalı konunun
kavramsal boyutuna dair kısaca literatür bilgisi verilecek daha sonra
Arap dilinin medhe mazhar olduğu bu şiirler ele alınacaktır.