A Research Related to the Rhetoric and Professional Practices Courses in Terms of the Qualification of Religious Communication

Yıl 2017, , 257 - 292, 01.12.2017

Şükrü Keyifli

https://doi.org/10.12738/talim.2017.2.0011

Öz

This study relates the rhetoric and professional practices courses taught at Imam Hatip High Schools with the qualification of religious communication, which students need to have them pass their course. While processing the topic, the introduction briefly focuses on Imam Hatip High Schools’ individual and social implications in the religious and political fields, as well as the relationship these schools have through advances in the fields of religious education and religious services. In continuation, it focuses on the concept of religious communication. Additionally, evaluations have been included related to the rhetoric course. In this context, analyses have been performed on the historical process of the rhetoric course’s nomenclature. The analyses that were made have focused on the approach of nomenclatures made in relation to the rhetoric course in the direction of the government’s execution of religious education and religious services. The contents and course achievements of the rhetoric course have been examined while discussing how the class has competence gained. In addition, students’ opinions related to the rhetoric course have also been included.

Anahtar Kelimeler

Rhetoric , Religious services , Religious education , Imam-Hatip High School , Informal religious education

Dinî İletişim Yeterliği Açısından Hitabet ve Mesleki Uygulamalar Dersi ile İlgili Bir Araştırma

Öz

Bu çalışma, imam-hatip liselerinde okutulmakta olan “Hitabet ve Mesleki Uygulamalar” dersinin öğrencilere kazandırması gereken dinî iletişim yeterliği ile ilgilidir. Konu işlenirken giriş bölümünde imam-hatip liselerinin bireysel, toplumsal, dinî ve siyasi alandaki etkileri, din eğitimi ve dinî hizmetler alanlarındaki gelişmelerle olan ilişkisi üzerinde durulmuştur. Sonraki bölümlerde ise dinî iletişim kavramı ve hitabet dersi ile ilgili değerlendirmelere yer verilmiş ve bu bağlamda hitabet dersinin tarihî süreçteki isimlendirilişi üzerine analizler yapılmıştır. Hitabet dersinin yeterlik kazandırma konusu ele alınırken dersin içeriği ve kazanımları incelenmiştir. Ayrıca hitabet dersi ile ilgili öğrenci görüşlerine yer verilmiştir

Anahtar Kelimeler

Hitabet, Din hizmetleri, Din eğitimiİmam-Hatip okulu, Yaygın din eğitimi

Kaynakça

• Açıkgöz, M. (2005). Etkili iletişim. Ankara: Elis Yayınları.
• Akın, A. (2011). Cumhuriyet dönemi din eğitimi. İstanbul: Ensar Yayınları.
• Aziz, A. (2013). İletişime giriş. İstanbul: Hiperlink Yayınları.
• Aşlamacı, İ. (2014). İmam-Hatip okulları. İstanbul: Değerler Eğitimi Merkezi.
• Ayhan, H. (2014). Türkiye’de din eğitimi. İstanbul: Değerler Eğitimi Merkezi.
• Baş, T. & Akturan, U. (2013). Nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Çakan, İ. L. (2005). İmam-Hatip liselerinde hitabet ve mesleki uygulama. M. Zengin (Der.), İmam-Hatip liselerinde eğitim ve öğretim içinde (s. 383–389). İstanbul: Değerler Eğitimi Merkezi.
• Cebeci, S. (1995). İmam-Hatip liselerinin öğrenci yapısı ve bunun sosyal yapı bakımından değerlendirilmesi. Harran Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 1, 110–120.
• Çetin, A. (1998). Hitabet ve irşat. Bursa: Aksa Yayıncılık.
• Çetin, A. (2008). Hitabet ve irşat. Bursa: Emin Yayınları.
• Çevik, M. (1995). İmam-Hatip liselerinde hitabet öğretimi (Yüksek lisans tezi, Uludağ Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa). https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/ adresinden edinilmiştir.
• T.C. Millî Eğitim Bakanlığı Din Öğretimi Genel Müdürlüğü. (2017). Öğretim programları. http://dogm.meb. gov.tr/www/ogretim-programlari/kategori/12 adresinden 6 Haziran 2017 tarihinde edinilmiştir.
• Emiroğlu, A. (2016). Türkiye’de din eğitimi bağlamında İmam Hatip okulları (Doktora tezi, Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya). https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/ adresinden edinilmiştir.
• Fersahoğlu, Y. (2005). Hitabet ve mesleki uygulama dersinin değerlendirilmesi. M. Zengin (Der.), İmamHatip liselerinde eğitim ve öğretim içinde (s. 402–403). İstanbul: Değerler Eğitimi Merkezi.
• Geray, H. (2014). Toplumsal araştırmalarda nitel ve nicel yöntemler giriş. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
• Kağıtçıbaşı, Ç. (1999). İnsan ve insanlar. İstanbul: Evrim.
• Karaçelik, M. (1976). Uygulamalı hitabet dersleri. İzmir: Akyol Matbaası.
• Karasar, N. (1995). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Karasar Yayıncılık.
• Kayadibi, F. (2005). İmam-Hatip liselerinde mesleki uygulamalar dersi. M. Zengin (Der.), İmam-Hatip liselerinde eğitim ve öğretim (s. 391–399). İstanbul: Değerler Eğitimi Merkezi.
• Kazancı, A. L. (1992). Peygamber efendimizin hitabeti. İstanbul: Marifet Yayıncılık.
• Koç, A. (2011). Din eğitiminde etkili iletişim. İstanbul: Rağbet Yayınları.
• Köylü, M. (2006). Dini iletişim. Ankara: Ankara Okulu.
• Küçükahmet, L. (1995). Öğretim ilke ve yöntemleri. Ankara: Gazi Üniversitesi Yayınları.
• Künüçen, H. H. (2007). Etkili iletişim. U. Demiray (Ed.), Genel iletişim içinde (s. 55–70). Eskişehir: PegemA Yayıncılık.
• Kuş, E. (2012). Nicel-nitel araştırma teknikleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Karasar, N. (1995). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: 3A Araştırma Danışmanlık Hizmetleri.
• Öcal, M. (1994). İmam-Hatip liseleri ve ilköğretim okulları. İstanbul: Ensar Neşriyat.
• Pritchard, A. (2015). Öğrenme yolları sınıfta öğrenme teorileri ve öğrenme stilleri. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Sezikli, U. (2016). Hitabet ve mesleki uygulama. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı.
• Sillaras, S. (1995). İletişim. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı.
• Varış, F. (1988). Eğitimde program geliştirme teori ve teknikleri. Ankara: A.Ü. Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayınları.
• Yılmaz, H. (2016). Dini hitabet. Sivas: Vizyon Matbaası.