Turist Rehberliği Mevzuatının Tarihsel Değişimi

Yıl 2021, , 17 - 28, 28.06.2021

Nazım Çokişler

https://doi.org/10.37847/tdtad.862927

Cited By: 5

Öz

Turist rehberliği mevzuatı; rehberlerin eğitimi, seçimi, çalışma esasları ve denetlenmesini düzenlemektedir. Türkiye’de turist rehberliği alanına özgü ilk iki düzenlemenin tarihi 1890 ve 1925 gibi erken tarihlere dek uzanmaktadır. Buna rağmen ilgili mevzuatın asıl gelişimi, Turizm ve Tanıtma Bakanlığının kuruluşunun ardından turist rehberi yetiştirme görevini üstlenmesi ve turist rehberliği kursları ve mesleği hakkında farklı tarihlerde çok sayıda düzenleme çıkarması sayesinde olmuştur. Sadece rehberlik kurslarının değil, aynı zamanda üniversite düzeyinde verilen turist rehberliği eğitiminin de yasal zeminini oluşturmasına rağmen, ilgili mevzuat şimdiye kadar bir araştırmaya konu edilmemiştir. Araştırmada 13 Kasım 2020 tarihine itibariyle yayımlanmış 31303 adet Resmi Gazete taranarak en eskisi 1971, en yenisi 2019 tarihli 1 kanun ve 27 yönetmeliğe ulaşılmış, mevzuatı oluşturan bu metinlerin tarihsel süreç içinde nasıl değiştiği sorusuna içerik analizi yöntemi ile cevap aranmıştır. Analiz sonucunda üç ana kategori altında toplanabilen on üç ara kategoriye ulaşılmış ve mevzuatın değişimi bu temalar üzerinden açıklanmıştır. Araştırma sonuçları 48 yıllık süreçteki değişimin, kursların idaresi hakkındaki küçük ve organizasyonel değişikliklerden ibaret olduğunu ortaya koymuştur. Bu sonuç 1971 tarihli ilk yönetmeliğin ortaya koyduğu esasların önemli bir değişikliğe uğramadan günümüzde de kullanılmaya devam ettiğini göstermektedir.

Anahtar Kelimeler

Turizm mevzuatı, Turist rehberliği meslek kanunu, Turist rehberliği kursları, Turist rehberliği eğitimi

Kaynakça

• Apalı, Z. ve Can, B. K. (2020). Turist Rehberliği Mevzuatı ve Gelişim Süreci. İçinde; E. Düzgün (Editör) Örnek Olaylarla Turist Rehberliği (ss. 245-264). Ankara: Detay Yayıncılık.
• Atasoy, Ö. A. (1994). Türkiye’de Tur Yöneticisi ve Turist Rehberlerinin Eğitimi, Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 11: 91-106.
• Aydoğuş, İ., Soybalı, H. H. ve Baytok, A. (2006). Yunanistan İle Türkiye’de Uygulanan Turizm Yatırım Teşviklerinin Karşılaştırılması, Afyon Kocatepe Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 8 (1): 1-22.
• Corbin, J. M. ve Strauss, A. C. (2007). Basics Of Qualitative Research: Techniques And Procedures For Developing Grounded Theory. Thous And Oaks, CA: Sage Publication.
• Çeşmeci, N. (2020). Turist Rehberlerinin Eğitimi ve Belgelendirilmesi. İçinde; E. Düzgün (Editör) Örnek Olaylarla Turist Rehberliği (ss. 43-64). Ankara: Detay Yayıncılık.
• Çoban, M., Esatoğlu, A. E. ve İzgi, M. C. (2014). Türkiye’de Evde Sağlık Ve Bakım Hizmetleri Uygulamalarının Mevzuat İçindeki Tarihsel Değişimi, Türkiye Biyoetik Dergisi, 1 (3): 154-176.
• Çokişler, N. (2017). Turizm Rehberliği Eğitiminde Çeyrek Asırdır Değişmeyen Parçalanmış Yapı Sorunu. İçinde; 3. Turizm Şurası Tebliğler Kitabı Cilt 2 (ss. 325-335). Ankara: Turizm Bakanlığı.
• Eker, N. ve Zengin, B. (2016). Turizm Rehberliği Eğitimi Müfredatlarının Uygulama Yeterliliğinin Profesyonel Turist Rehberleri Bakış Açısıyla İrdelenmesi, Turar Turizm ve Araştırma Dergisi, 5 (2): 4-19.
• Gözler, K. (2019) Türk Anayasa Hukuku. Bursa: Ekin Yayınları.
• Gümrükler Umum Müdürlüğünden, Turizm Malzemesinin İthaline Müsaade Eden ve Mütekabiliyet Şartından İstifade Edecek Olan Hükümetler Hakkında Tamim. (1934). T.C. Resmi Gazete (2630, 15 Şubat 1934).
• Güven, A. ve İçöz, O. (2018). Turist Rehberliği Mevzuatı. İçinde; S. Eser, S. Şahin ve A. C. Çakıcı (Editörler) Turist Rehberliği (ss. 263-286). Ankara: Detay Yayıncılık.
• Güven, Ö. Z. ve Ceylan, U. (2014). Lisans ve Ön Lisans Düzeyinde Turizm Rehberliği Eğitimi Veren Okullardaki Müfredatların Turizm Rehberliği Meslek Yönetmeliğine Uygunluğunun İncelenmesi. İçinde; A. Kılıçlar (Editör) 15. Ulusal Turizm Kongresi Bildirileri Kitabı (ss. 186-195). Ankara: Gazi Üniversitesi.
• Hacıoğlu, N. ve Demirbulat, Ö. G. (2014). Türkiye’de Turizm Rehberliği Eğitiminin İlgili Mevzuat Çerçevesinde Kavramsal Analizi. İçinde; A. Kılıçlar (Editör) 15. Ulusal Turizm Kongresi Bildirileri Kitabı (ss. 13-16). Ankara: Gazi Üniversitesi.
• Hall, C. M. (1994). Tourism And Politics: Policy, Power And Place. Chichester, UK: Wiley.
• İngiltere'den Gelecek Turizm Malzemesi Hakkında Tamim. (1934). T.C. Resmi Gazete (2848, 07 Kasım 1934).
• İşçeli, Z. ve Kılıç, G. (2018). Lisans Düzeyinde Turizm Rehberliği Eğitimi Veren Fakültelerin Müfredatlarının İncelenmesi. Turist Rehberliği Dergisi (TURED), 1 (1): 41-56.
• Karadağ, E. (2009). Eğitim Bilimleri Alanında Yapılmış Doktora Tezlerinin Tematik Açıdan İncelemesi. Journal of Kirsehir Education Faculty, 10 (3): 75-87.
• Karataş, A. ve Tetik, G. N. (2017). Türkiye’de Turizm İşletmelerine Sağlanan Devlet Teşviklerinin Dünü Bugünü. İçinde; I. Uluslararası Batı Asya Turizm Araştırmaları Kongresi (Iwact’17) Bildiriler Kitabı (ss. 156-164). Van: Yüzüncü Yıl Üniversitesi.
• Kuşluvan, S. ve Çeşmeci, N. (2002). Türkiye’de Turist Rehberliği Eğitiminin Sorunları ve Yeniden Yapılandırılması. İçinde; Turizm Eğitimi Konferans-Workshop (235-242). Ankara: T.C. Turizm Bakanlığı Turizm Eğitimi Genel Müdürlüğü.
• Oral, S., Demircioğlu, G. ve Çiçek, O. (1994). Turizm Eğitimi Veren Okullarda Rehberlik Bölümü Açılmasının Gerekliliği ve Ön Koşulları. İçinde; Hafta Sonu Semineri I: Dört Yıllık Turizm Yüksek Okullarında Eğitim Öğretim Sorunları ve Çözüm Yolları (ss. 121-135). Nevşehir: Nevşehir Turizm İşletmeciliği ve Otelcilik Yüksek Okulu.
• Özbay, E. M. (1986). Turizm ve Tercüman Rehber. İstanbul: Hürses Matbaacılık.
• Özbay, R. (2002). Turist Rehberliği Eğitiminde Nereye? İçinde; Turizm Eğitimi Konferans-Workshop (ss. 275-287). Ankara: T.C. Turizm Bakanlığı Turizm Eğitimi Genel Müdürlüğü.
• Sobacı, Z. (2008). Stratejik Yönetim Ve Türk Kamu Yönetiminde Uygulanabilirliği Üzerine Değerlendirmeler, Yönetim Bilimleri Dergisi, 6 (1): 103-120. Temizkan, S. P., Temizkan, R. ve Tokay, S. (2013). Turist Rehberliği Meslek Kanunu ve Turist Rehberi Eğitiminde Yeni Bir Paradoks. İçinde; K. Karamustafa (Editör) 14. Ulusal Turizm Kongresi Bildirileri Kitabı (ss. 5-8). Ankara: Detay Yayıncılık.
• Toker, B. (2007). Türkiye’de Turizm Sektörü Teşviklerinin Değerlendirilmesi. Yönetim ve Ekonomi, 14 (2): 81-92.
• Tür, Ş. (2012). Üniversitelerde Profesyonel Turist Rehberliği Eğitimi ve Karşılaşılan Sorunlara İlişkin Çözüm Önerileri, İçinde; Turizm Eğitimi Konferansı-Tebliğler (ss. 378-381). Ankara: T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı Araştırma ve Eğitim Genel Müdürlüğü.
• Yenipınar, U., Bak, E. ve Çapar, E. (2014). Turist Rehberliği Meslek Kanununun, Meslek Örgütleri ve Öğretim Elemanlarının Bakış Açısı ile Değerlendirilmesi. Çağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 11 (2): 86-114.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2003). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Yıldız, R., Kuşluvan, S. ve Şenyurt, S. Y. (1997). Turist Rehberliği Öğretiminde Yeni Bir Model: Nevşehir Turist Rehberliği Bölümü Programı ve Değerlendirilmesi. İçinde; Hafta Sonu Semineri IV: Türkiye’de Turizmin Gelişmesinde Turist Rehberlerinin Rolü (ss. 7-36). Nevşehir: Nevşehir Turizm İşletmeciliği ve Otelcilik Yüksek Okulu.
• Zengin, B., Eker, N. ve Bayram, G. E. (2017). Turist Rehberliği Meslek Kanununun Profesyonel Turist Rehberlerince Değerlendirilmesi. Seyahat ve Otel İşletmeciliği Dergisi, 14 (2): 142-156.