Identifying Clinical Teachers’ Orientation Towards Teaching: Qualitative Survey of Clinical Teachers
Öz
Background: Teachers’ adoption of teaching roles, and teaching behaviors are determined by their orientation of teaching. There is a relation between how teachers conceive their teaching, subject matter and learning; and how they constitute teaching/learning environments. Although teaching orientation of teachers are essential ingredients of students’ learning, clinical teachers are trained for the patient care, but not for teaching roles. Methods: Aim of the study is to understand the teaching orientations of clinical teachers. Study was conducted as a phenomenological study, which is a qualitative research method, by in-dept interviews with 16 clinical teachers. Interviewees were selected by maximal variation method. An interview form was used and interviews occurred at interviewees’ offices, tape-recorded and transcribed verbatim. Content analysis was done to reveal the codes. Commonality and diversity of each code were grouped under themes. Results: Clinical teachers mostly exhibited a studentoriented teaching and defined teacher-centered teaching strategies. The main obstacles for effective and student-centered teaching were defined as; high demands of patient care; insufficient case-mix of the clinics; high number of students; and lack of teaching skills. Conclusions: Clinical teachers need to be supported beginning from early stages of their career, to prevent the discrepancy between their teaching orientation and teaching strategies.
ÖĞRETİM ÜYELERİNİN ÖĞRETME YÖNELİMLERİNİN BELİRLENMESİ: KLİNİSYEN ÖĞRETİM ÜYELERİYLE NİTELİKSEL BİR ÇALIŞMA
Öz
Amaç: Eğiticilerin öğretme rollerini ne kadar benimsediğini ve öğretme davranışlarını öğretme yönelimleri belirler. Öğretme, öğrenme ve konu alanının nasıl kavramsallaştırdıkları ile öğrenme ortamlarını nasıl şekillendirdikleri arasında bağlantı vardır. Eğiticilerin öğretme yönelimleri, öğrencilerin öğrenmesinde belirleyici bir bilesen olmakla birlikte, klinik eğiticiler eğitim rolleri için değil hasta bakım rolleri için yetiştirilmektedir. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmanın amacı klinik eğiticilerin öğretme yönelimlerini anlamaktır. Klinik eğiticilerle yarı-yapılandırılmış derinlemesine görüşmelerin yapılarak, niteliksel bir araştırma yöntemi olan fenomenolojik bir çalışma gerçekleştirilmiştir. Görüşülen 16 klinik eğitici, amaçlı örnekleme yöntemlerinden maksimum çeşitlilik kullanılarak seçilmiştir. Görüşmelerde soru formu kullanılmış, tüm görüşmeler görüşülenlerin çalışma ortamlarında gerçekleştirilmiş, ses kaydı alınmış ve kayıtların bant çözümlemesi birebir yapılmıştır. Kodları ve temaları belirlemek için içerik analiz yapılmış ve her kod için ortak ve farklı özellikler belirlenerek temalar altında gruplanmıştır. Bulgular: Klinik eğiticilerin çoğunun öğretme yönelimlerinin öğrenci-merkezli olduğu, öğretme yaklaşımlarının ise ağırlıkla eğitici-merkezli olduğu saptanmıştır. Öğrenci-merkezli etkili bir eğitimin önündeki temel engeller, is yükü, kliniklerde hasta çeşitliliğinin yetersizliği, öğrenci sayısının fazlalığı ve öğretme becerilerinin yetersizliği olarak tanımlanmıştır. Sonuç: Öğretme yönelimleri ve öğretme stratejileri arasındaki uyumsuzluğun önlenmesi için, klinik eğiticilerin, kariyerlerinin ilk yıllarından itibaren desteklenmeye gereksinimleri vardır.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Orjinal Araştırma |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Mart 2011 |
| Gönderilme Tarihi | 5 Eylül 2015 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2011 Cilt: 29 Sayı: 29 |