NURULLAH GENÇ’İN gül ve ben ADLI ŞİİR KİTABINDA GELENEĞİN MİRASI

Yıl 2019, Cilt: 8 Sayı: 1, 334 - 347, 15.03.2019

Mehmet Şahin Yavuzer

Öz

Gelenek,
bir milletin kültür birikiminin devingen döngüsüdür. Bütün medeniyetlerde var
olan gelenek kavramı; sanatta, mimaride, teolojide, antropolojik unsurlarda ve
özellikle edebiyatta kendisini gösterir. Dünya üzerindeki milletlerin
edebiyatı, gelenekle yoğrulur ve günümüzdeki şeklini alır. Millî edebiyatlarda,
halk edebiyatı ürünleriyle diğer yazılı edebî anlayışların birikimi olan
gelenek, aynı şekilde Türk edebiyatına da yansır. Bu birikim, Türk edebiyatında
divan edebiyatı ve halk edebiyatının ortak mirası olarak tanımlanabilir. Türk
edebiyatında şairlerin birçoğu gelenekten etkilenirler. Bazı şairler geleneği
reddedip bazıları destekler. Gelenekten etkilenme, savunma ya da ona karşı
çıkma, izlerini yitirmeden günümüze kadar devam eder. Edebiyatımızda geleneğin
etkisini yoğun bir şekilde gördüğümüz günümüz şairlerinden biri de Nurullah
Genç’tir. Genç, hem halk edebiyatının masalsı unsurlarını hem de divan
geleneğinin özü olan İslam estetiğini şiirlerine aktarır. Şairin bu sentezi en
iyi tanımlayan kitabı da gül ve ben’dir.
Onun şiirlerindeki geleneğe ait unsurları ortaya çıkarmak, günümüz şiirinin
gelenekle olan bağını görmek açısından önem kazanır.

Anahtar Kelimeler

Nurullah Genç, gelenek, gül, şiir

Kaynakça

• Akkanat, C. (2012). Gelenek ve ikinci yeni şiiri. İstanbul: Okur Kitaplığı.
• Akün, Ö. F. (2014). Divan edebiyatı. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, 9, 389-427.
• Araz, R. (2003). Müpteladır gemiler benim denizlerime. Bizim Külliye- Üç Aylık Kültür ve Sanat Dergisi, 15, 64-73.
• Aydemir, M. (2014). Âsaf Halet Çelebi’nin şiirlerinde geleneğin izleri. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 3, 219-239.
• Ayvazoğlu, B. (1996). Geleneğin direnişi. İstanbul: Ötüken.
• Ayvazoğlu, B. (2000). Aşk estetiği. İstanbul: Ötüken.
• Bezirci, A. (2013). İkinci yeni olayı. İstanbul: Evrensel Basım.
• Çetin, N. 2004. Yeni Türk şiirinde geleneğin izleri. Ankara: Hece.
• Develioğlu, F. (2003). Osmanlıca- Türkçe ansiklopedik lügat. Ankara: Aydın.
• Eliot, T. S. (1990). Edebiyat üzerine düşünceler. (Çev. Prof. Dr. Sevim KANTARCIOĞLU). Ankara: Kültür Bakanlığı.
• Enginün, İ. (2005). Cumhuriyet Dönemi Türk edebiyatı. İstanbul: Dergâh.
• Genç N. (2004). Müpteladır gemiler benim denizlerime. İstanbul: Timaş.
• Genç N. (2005). Gül ve ben. İstanbul: Timaş.
• Karakoç, S. (2017). Gün doğmadan. İstanbul: Diriliş.
• Karataş, Ö. F. (2013, 6). Faruk Nafiz Çamlıbel’in şiirlerinde geleneğin tesiri. Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 6, 210-229.
• Korkmaz, R. (2014). Yeni Türk edebiyatı El Kitabı. Ankara: Grafiker.
• Macit, M. (1996).Gelenekten geleceğe. İstanbul. Akçağ.
• Macit, M. (2004). Edebiyat bilgi ve teorileri el kitabı. Ankara: Grafiker.
• Onay, A. T. (1992). Eski Türk edebiyatında mazmunlar. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı.
• Pala, İ. (2014). Ansiklopedik divan şiirleri sözlüğü. İstanbul: Kapı.
• Wellek, R. ve Warren, A. (2013). Edebiyat teorisi. İstanbul: Dergâh.