Adölesan Gebelerde Çocukluk Çağı Travmaları, Duygu Düzenleme Güçlüğü ve Evlilik Doyumu Arasındaki İlişki

Yıl 2019, Cilt: 13 Sayı: 4, 500 - 507, 20.12.2019

Hasan Hüseyin Tekin , Özlem Karakuş

https://doi.org/10.21763/tjfmpc.519969

Cited By: 2

Öz

Amaç:Bu çalışmanın amacı
adölesan gebelerde çocukluk çağı travmaları, duygu düzenleme güçlüğü ve evlilik doyumu
arasındaki ilişkinin incelenmesidir. Yöntem:Nicel
araştırma olarak planlanan bu çalışmanın modeli, ilişkisel tarama modelidir.
Araştırmanın evrenini adölesan gebeler, örneklemini Nisan 2016-2017 tarihleri
arasında Konya Dr. Faruk Sükan Kadın Doğum ve Çocuk Hastalıkları Hastanesine
başvuran adölesan gebeler (n:350) oluşturmuştur. Araştırmacı tarafından
geliştirilen “Kişisel Demografik Bilgi Formu”, adölesan gebelerin çocukluk çağı
travmapuanlarını belirlemek için “Çocukluk Çağı Travma Ölçeği (CTQ-28)”, duygu
düzenleme güçlüğü puanlarını belirlemek için “Duygu Düzenleme Güçlüğü Ölçeği”ve evlilik doyum puanlarını belirlemek için “Evlilik
Yaşam Ölçeği” kullanılmıştır.  Elde
edilen verilen SPSS23.0 paket programı ile analiz edilmiştir. Bulgular: Adölesan gebelerinortalama
yaşlarının 17,21±1, evlilik yaşlarının 16,72±1,07, ilk gebelik yaşlarının
16,88±1,31 olduğu görülmüştür. Adölesan gebelerde çocukluk çağı travmaları ile
duygu düzenleme güçlüğü arasında pozitif yönlü güçlü bir ilişkinin var olduğu
görülmüştür. Ayrıca adölesan gebelerde çocukluk çağı travmalarının duygu
düzenleme güçlüğünü %44 düzeyinde, evlilik doyumunu ise %53 düzeyinde
istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde açıkladığı sonucuna varılmıştır.  Sonuç: Çocuk
döneminde maruz kalınan ihmal ve istismar arttıkça ilerleyen dönemlerde duygu
düzenleme güçlüğünün artacağı ve evlilik doyumunun azalacağı söylenebilir.
Duygu düzenleme güçlü ile evlilik doyumu arasında güçlü bir ters ilişkinin var
olduğu söylenebilir.

Anahtar Kelimeler

Adölesan gebeliği, çocukluk çağı travması, duygu düzenleme güçlüğü, evlilik doyumu

The Relationship Between Childhood Trauma, Emotion Regulation Difficulties and Marriage Satisfaction in Pregnant Adolescents

Öz

Objective: The objective of
this study is to examine the relationship between childhood trauma, emotion regulation
difficulties and marital satisfaction in pregnant adolescents. Methods: The model of this study, which
is planned as quantitative research, is a relational screening model that aims
to determine the presence of change between two or more variables. The universe
of the study consisted of pregnant adolescents. The sample of the study
consisted of pregnant adolescents (n: 350) who are citizens of The Republic of
Turkey and applied to Konya Dr. Faruk Sükan Hospital for Obstetrics and
Pediatrics between April 2016-2017. The following forms and scales were used in
the study: "Personal Demographic Information Form" developed by the
researcher, "Childhood Trauma Scale (CTQ-28)" to determine childhood
trauma scores of pregnant adolescents, " Difficulties in Emotion
Regulation Scale (DERS)" to determine emotion regulation difficulties
scores and “Marriage Life Scale” to determine marital satisfaction scores. The
obtained data were analyzed by SPSS 23.0 program. Results: The average age of pregnant adolescents was 17.2 ± 1, the
marriage age was 16.7 ± 1 and the age at first pregnancy was 17.9 ± 2.0. It has
been found that there is a strong positive relationship between childhood
traumas and emotion regulation difficulties in pregnant adolescents. In
addition, it has also been concluded that childhood traumas in pregnant
adolescents statistically and significantly explains emotional regulation
difficulties at a level of 44% and marital satisfaction at a level of 53%. Conclusion: It can be concluded that as
the neglect and abuse experienced during childhood increases, the emotion
regulation difficulties increases and marital satisfaction decreases.

 

Amaç: Bu çalışmanın amacı, adölesan gebelerde
çocukluk çağı travmaları, duygu düzenleme güçlüğü ve evlilik doyumu arasındaki
ilişkinin incelenmesidir. Yöntem:
Nicel araştırma olarak planlanan bu çalışmanın modeli, iki ya da daha çok sayıdaki
değişken arasındaki değişim varlığını belirlemeyi amaçlayan ilişkisel tarama
modelidir. Araştırmanın evrenini adölesan gebeler, örneklemini Nisan 2016-2017
tarihleri arasında Konya Dr. Faruk Sükan Kadın Doğum ve Çocuk Hastalıkları
Hastanesine başvuran T.C. vatandaşı adölesan gebeler (n: 350) oluşturmuştur.
Araştırmacı tarafından geliştirilen “Kişisel Demografik Bilgi Formu”, adölesan
gebelerin çocukluk çağı travma puanlarını belirlemek için “Çocukluk Çağı Travma
Ölçeği (CTQ-28)”, duygu düzenleme güçlüğü puanlarını belirlemek için “Duygu
Düzenleme Güçlüğü Ölçeği”ve evlilik doyum puanlarını belirlemek için “Evlilik
Yaşam Ölçeği” kullanılmıştır. Elde edilen verilen SPSS 23.0 paket programı ile
analiz edilmiştir. Bulgular:
Adölesan gebelerin ortalama yaşlarının 17.2±1, evlilik yaşlarının 16.7±1, ilk
gebelik yaşlarının 17.9±2.0 olduğu görülmüştür. Adölesan gebelerde çocukluk
çağı travmaları ile duygu düzenleme güçlüğü arasında pozitif yönlü güçlü bir
ilişkinin var olduğu görülmüştür. Ayrıca adölesan gebelerde çocukluk çağı
travmalarının duygu düzenleme güçlüğünü %44 düzeyinde, evlilik doyumunu ise %53
düzeyinde istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde açıkladığı sonucuna
varılmıştır.  Sonuç: Çocuk döneminde maruz kalınan ihmal ve istismar arttıkça,
ilerleyen dönemlerde duygu düzenleme güçlüğünün artacağı ve evlilik doyumunun
azalacağı söylenebilir. 

Anahtar Kelimeler

Adolescent pregnancy, childhood trauma, emotion regulation difficulties, marital satisfaction

Kaynakça

• 1. Corby B. Child abuse towards a knowledge base. Open University Press, McGraw Hill Education. England. 2006. p.86-94.
• 2. Theodore AD, Chang JJ, Runyan DK., Hunder WM, Bangdiwala SJ, Agans R. Epidemiologic features of the physical and sexual maltreatment of children in the carolinas’. Pediatrics. 2005;115(3):331–37. DOI:10.1542/peds.2004-103.
• 3. Cloitre M, Miranda R, Stovall-McClough KC, Han H. Beyond PTSD: Emotion regulation and inter personal problems as predictors of functional impairment in survivors of childhood abuse. Behavior Therapy. 2005;36:119–24. https://doi.org/10.1016/S0005-7894(05)80060-7.