Müftüoğlu, M. (2017). Af, mağfiret ve tövbe kavramlarının yaygın din eğitimi açısından değerlendirilmesi. Türkiye Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi, 3, 51-68.

Yıl 2017, Sayı: 3, 51 - 68, 05.06.2017

Mehmet Müftüoğlu

Öz

İnsan, yaratılmışların en şereflisi ve en mükemmeli olmasına rağmen, zaman zaman yaratanıyla, bazen de insanlar ve diğer mahlûklarla olan münasebetlerinde bilerek veya bilmeyerek yanlışlıklar yapabilmektedir. İnsanın gerek yaratanına gerekse diğer insanlara karşı yanlış davranışları onun iki şeyle karşı karşıya kalmasına sebep olur: Ya yanlış davranışından dolayı bir cezaya çarptırılması ya da affedilmesi. İşlenen suç Allah’a karşı ise ceza ve af mercii sadece Allah’tır. Ancak işlenen suç insana karşı ise af ve cezalandırma hususunda Allah ile birlikte insanın da affetme veya ceza talep etme hakkı olsa da affın tercih edilmesi toplumsal barış açısından son derece önemlidir. Affın zıttı olan ceza ise, bireyler arasında kavgaya, kin ve nefrete sebebiyet verebilmektedir.  Müslümanın günlük dini hayatını yakından ilgilendiren, af, Allah’ın af ve mağfireti, tövbe ve istiğfar kavramları yaygın din eğitiminde sıkça kullanılmaktadır. Kur’an ve hadislerde de af ve tövbenin faziletinden bahsetmektedirler.

“Af, Mağfiret ve Tövbe Kavramlarının Yaygın Din Eğitimi Açısından Değerlendirilmesi” başlıklı bu çalışmamızda Kur’an ve sünnette af ve mağfiret kavramları, af-tövbe ilişkisi, Allah’ın affı ve mağfireti, tövbenin kabul şartları gibi hususlar ile affın ahlâkî ve insanî yönü yaygın din eğitimi açısından yorumlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Yaygın din eğitimi, af, mağfiret, tövbe

Kaynakça

• Ahmed b. Muhammed b. Hanbel. (1992). Müsned. İstanbul: Çağrı.
• Boladı, K. (2013). Peygamber gibi yaşamak. İstanbul: Kayıhan.
• Buhari, Muhammed b. İsmail (1948). el-Camiu’s-Sahih. Mısır.
• Çağrıcı, M. (1988), Af. İslam Ansiklopedisi içinde. (C.1, ss.394-395). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.
• Bebek, A. (2003). Mağfiret. İslam Ansiklopedisi içinde. (C.27, ss.313-314). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.
• Cebeci, S. (2005). Din eğitimi bilimi ve Türkiye’de din eğitimi. Ankara: Akçağ.
• Derdir, Ebu’l-Berekât Ahmet b. Mahmud b. Ahmed el-Adevi. (t.y.) eş- Şerhu’s-sağir. Kahire: Darü’l-Fazile
• Doğan, R. (2012). Yaygın din eğitiminin neliği. Recai Doğan &Remziye Ege (ed.) Din eğitimi el kitabı içinde. (ss.281-302). Ankara: Grafiker.
• Ebu Davud, Süleyman b. El-Eş’as es-Sicistani. (1992). Sünen-i ebi davud, İstanbul.
• Ebu Zehra, Muhammed. (1986). İslâm hukuku metodolijisi. Abdülkadir Şener (çev.) Ankara: Fecr.
• Gazzâlî, Ebu Hamid Muhammed b. Muhammed. (1975). İhyâ-u Ulumi’d-din. Ahmet Serdaroğlu (çev.). İstanbul: Bedir.
• Hirevi, Muhammed Emin. (1982). Peygamberler tarihi. Muhammed b. Muhammed Efendi (Altı Parmak) (çev.). İstanbul: Hakikat.
• Işık, E. (1987). Gençliğin ruhi ve manevi problemleri, Marmara Üniversitesi, ISAV Yayınları 13, Tartışmalı İlmi Toplantılar Dizisi: 7 (Gençliğin Din Eğitimi ve İnanç Problemleri) içinde. (ss.29-40) İstanbul: İslami İlimler Araştırma Vakfı.
• İbn-i Abidin. (1984). Haşiyetü reddü’l-muhtar. İstanbul: Kahraman.
• İbn-i Hümam, Kemalüddin Muhammed b. Abdülvahid. (t.y.). Şerh’u fethi’l-kadir. Beyrut.
• İbn-i Kudame, el Makdisi Abdullah b. Ahmed. (t.y.). el-Muğni. Beyrut.
• İbn-i Mace, Ebû Abdillâh Muhammed b. Yezîd el-Kazvînî. (1981). Sünen-i ibn-i mace. İstanbul.
• İbn-i Manzur, Cemalüddin, Muhammed b. Mukrim. (t.y.). Lisanü’l-Arab. Beyrut.
• İbn-i Rüşd, Ebu’l-Velid Muhammed b. Ahmed. (1985). Bidayetü’l-müctehid. İstanbul.
• İmam Nevevi. (1983). Riyadu’s-salihin ve şerhi. Ahmet Ratip Hamuş (şrh). Beyrut.
• Kâsani, Alauddin Ebu Bekr b. Mes’ud (t.y.). Bedaiu’s-sanai-fi tertibi’ş şeria. Beyrut.
• Kara, M. (1988). Tasavvuf ve tarikatler tarihi. İstanbul: Dergâh.
• Keyifli, Ş. (2012). Camilerde din eğitimi. Nurullah Altaş&Mustafa Köylü (ed.) Din Eğitimi içinde (ss.275-296). Ankara: Gündüz Eğitim. İbrahim Mustada vd. (1980). El-Mu’cemu’l-vasit. Kahire: Daru’l-Fikr.
• Müslim b. Haccac en Nişaburi. (1992). Sahih-i müslim. İstanbul.
• El-İsfahani, R. (t.y.). el Müfredat fi gurubi’l-kur’an. Beyrut.
• Russel, B. (1981). Eğitim ve toplum düzeni, Nail Bezel (çev.). İstanbul: Varlık.
• Serahsi, Şemsüddin Ebu Bekr Muhammed b. Ahmed. (1983). el-Mebsut. Beyrut.
• Şirbini, Muhammed b. Ahmed el-Hatib. (t.y.). Muğni’l-muhtac ila ma’rifeti elfazi’l minhac. Mekke.
• Topaloğlu, B. (2012). Tövbe. İslam Ansiklopedisi içinde. (C. 41, s. 279-283). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.
• Zebidi, Zeynuddin Ahmed b. Ahmed. (1980a). Sahih-buhari tecrid-i sarih tercemesi. (C.1). Ahmet Naim, Kamil Miras (trc). Ankara: Başbakanlık Basımevi.
• Zebidi, Zeynuddin Ahmed b. Ahmed. (1980b). Sahih-buhari tecrid-i sarih tercemesi. (C.10). Ahmet Naim, Kamil Miras (trc). Ankara: Başbakanlık Basımevi.
• Zebidi, Zeynuddin Ahmed b. Ahmed. (1980c). Sahih-buhari tecrid-i sarih tercemesi. (C.11). Ahmet Naim, Kamil Miras (trc). Ankara: Başbakanlık Basımevi.
• Zellâî, Fahruddin Osman b. Ali (1315). Tebyinü’l-hakaik şerhi kenzi’d-dekaik, Mısır. Zuhayli, V. (1989). El-fıkhu’l-islâmi ve edilletühü. Dimaşk.