In this research, we tried to deal with the self soul
distinction in the moral teaching
of Mevlana Celaleddin Rumi and the effects of this distinction on human character.
Firstly, we made a literature review. Then we tried to
detect the ethical meanings the thinker gave to these concept and show the
moral conseguences. At the end of the research, we concluded that Mevlana
developed a moral teaching whose religious mystic side is predominant, rather
than philosophical moral teaching and whereas he accepted the soul as positive
side of human, he accepted self as bad side of human. And we have come to a
conclusion that whereas he considered the soul as the fundamental source of
nice feeling, thought, nature and virtue, he considered the self as the
fundamental source of bad feeling, thought, nature and virtuelessness.
Biz bu araştırmada, Mevlânâ Celâleddîn
Rumî’nin ahlak öğretisinde nefs-ruh ayrımını ve bu ayrımın insan karakteri
üzerindeki etkilerini ele almaya çalıştık. Önce bir literatür taraması yaptık.
Sonra düşünürün bu kavramlara yüklediği etik anlamları tespit etmeye ve ahlakî
sonuçlarını göstermeye gayret ettik. Araştırma sonunda Mevlânâ’nın felsefî bir
ahlak öğretisinden ziyade dinî-tasavvufî yönü ağır basan bir ahlak öğretisi
geliştirdiği ve ruhu, insanın olumlu yanı kabul ederken nefsi, insanın olumsuz
yanı kabul ettiğini gördük. Yine onun, ruhu güzel duygu, düşünce, huy ve
erdemlerin temel kaynağı olarak görürken nefsi, kötü duygu, düşünce, huy ve
erdemsizliklerin temel kaynağı olarak gördüğü sonucuna ulaştık.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Din Araştırmaları |
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 27 Haziran 2019 |
Gönderilme Tarihi | 21 Mart 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Sayı: 7 |
Türkiye Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi Creative Commons Atıf 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY-NC 4.0) ile lisanslanmıştır.