Amaç: Endotel disfonksiyonun göstergesi olarak ADMA(Asimetrik Dimetilarginin) ve endokan ölçümünün kullanılabileceğine dair
çalışmalar mevcuttur. Bu çalışmada, diyabetik hastalarda serum endokan ile ADMA seviyeleri ölçülmüştür. Serum endokan ve ADMA
düzeyleri ile hiperglisemi bağlantılı mikrovasküler komplikasyonlar arasındaki ilişkinin değerlendirmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya DM (Diabetes Mellitus) tanısı ile takipli ve rutin kontrole gelen 85 diyabetli ve bilinen sistemik hastalığı
olmayan 85 gönüllü (kontrol grubu) dahil edildi. Çalışmaya; akut enfeksiyon, malignite tanısı, diyaliz alma ve herhangi bir kronik
inflamatuvar hastalık öyküsü olanlar alınmadı. Diyabetiklerde diyabetik nefropati, nöropati ve retinopati ile serum ADMA ve endokan
düzeyi arasındaki ilişki incelendi. Hesaplanan p<0.05 düzeyleri istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular: Serum ADMA düzeyleri diyabetik olgu grubunda [9,42 (0,84-52,0)ng/ml]kontrol gruba [5,95(1,68-48,3)ng/ml] göre
anlamlı olarak daha yüksek saptanırken (p<0,001); diyabetiklerle [0,42(0,25-1,99ng/ml)] ve kontrol grubu [0,45(0,23-1,25)ng/ml]
arasında endokan düzeyleri arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,730). Mikrovasküler komplikasyonlu diyabetiklerle mikrovasküler
komplikasyonu olmayanlar arasında serum ADMA [sırasıyla 9,3(0,84-52,0)ng/ml; 9,4(3,1-51,3)ng/ml] ve endokan [sırasıyla 0,43(0,27-
1,87)ng/ml;0,41(0,25-1,99)ng/ml] düzeyleri açısından anlamlı fark bulunmadı (sırasıyla p=0,884 ve p=0,355). Diyabetik retinopati ve
nöropati saptananlar ile saptanmayanlar arasında serum ADMA ve endokan düzeyleri açısından anlamlı fark bulunmazken; proteinüri
saptananlarda saptanmayanlara göre serum ADMA ve endokan düzeyleri anlamlı derecede yüksek tespit edildi (sırasıyla p=0,04 ve
p=0,030).
Sonuç: Çalışmamız kronik düşük düzey inflamasyonun eşlik ettiği Tip 2 DM hastalarında vasküler disfonksiyon belirteci olarak serum
ADMA düzeylerinin kullanılabileceği hipotezini desteklemektedir. Ancak hastalık patofizyolojisinde yer alan inflamasyon göstergesi
olarak plazma endokan düzeyleri arasında ilişki bulunamakla birlikte serum ADMA ile endokan düzeylerinin birlikte ölçümünün
hastalık progresyonu öngörüsünde ek katkısının kısıtlı olduğu şeklindedir.
Aim: Diabetes mellitus (DM) is a chronic metabolic disease with a dramatic increase in prevalence. The current inflammatory process in
diabetes mellitus leads to differentiation of the vascular endothelium and consequently microvascular and macrovascular complications.
There are studies showing that ADMA and endocan measurement can be used as an endothelial dysfunction indicator. In this study, it was aimed to measure serum endocan and ADMA levels in diabetic patients and to evaluate the relationship between serum endocan
and ADMA levels and microvascular complications related to hyperglycemia.
Material and Methods: Eighty-five patients who were diagnosed with type 2 DM and 85 volunteers who did not have known systemic
disease were admitted to study. Those with acute infection, diagnosis of malignancy, history of dialysis treatment, and any chronic
inflammatory disease are not taken into account. Diabetic nephropathy, neuropathy, and retinopathy were screened in the patients.
The relationship between diabetic complications and serum ADMA and endocan levels was examined. Calculated p <0.05 levels were
considered statistically significant.
Results: Serum ADMA levels were significantly higher in the patient group [9,42 (0,84-52,0)ng/ml]when compared to the control
group[5,95(1,68-48,3)ng/ml] (p <0.001); but there was no significant difference between the patient[0,42(0,25-1,99ng/ml)] and control
group[0,45(0,23-1,25)ng/ml] in terms of endocan levels (p = 0.73). Serum ADMA [respectively 9,3(0,84-52,0)ng/ml; 9,4(3,1-51,3)and
endocan [respectively 0,43(0,27-1,87)ng/ml;0,41(0,25-1,99)ng/ml] levels were not significantly different in patients with microvascular
complications and without microvascular complications (p = 0.884 and p = 0.355, respectively). Serum ADMA and endocan levels
were not significantly different between patients who have diabetic retinopathy and neuropathy and patients who have not diabetic
retinopathy or neuropathy. Serum ADMA and endocan levels were found to be significantly higher in patients diagnosed with
proteinuria than in patients without proteinuria (p = 0.04 and p = 0.03, respectively).
Conclusion: Our study supports the hypothesis that serum ADMA levels may be used as a marker of vascular dysfunction in DM
patients with chronic low-level inflammation. However, since plasma endocan levels, which are an indicator of inflammation in the
pathophysiology of disease, cannot be correlated with microvascular complications, it can be interpreted that the additional contribution
of serum ADMA and endocan levels together is predictive of disease progression, limitedly.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Sağlık Kurumları Yönetimi |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 31 Ağustos 2018 |
Kabul Tarihi | 17 Temmuz 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 2 Sayı: 2 |
Zonguldak Bülent Ecevit Üniversitesi Obezite ve Diyabet Uygulama ve Araştırma Merkezi’nin bilimsel yayım organıdır.
Web: https://obdm.beun.edu.tr/ Twitter: https://twitter.com/obezite_diyabet Instagram: https://www.instagram.com/zbeuobezitediyabet/