Seçmen Tercihlerinin Yönlendirilmesinde Değer Odaklı Argümantasyon Kullanımı

Yıl 2018, Sayı: 30 - MEDYA ve DEMOKRASİ, 13 - 29, 25.10.2018

Osman Çalışkan , Emel Poyraz

https://doi.org/10.17829/turcom.468640

Cited By: 1

Öz

Seçmen tercihlerinin belirli bir siyasi kurum ya da görüş lehine yönlendirilmesi farklı bir çok teknikle yapılmaktadır. Bununla birlikte, seçmenin ikna edilmesi sürecinde siyasi kurumun ürettiği mesajın belirli mantıksal ilkelere göre tasarlanması da genel bir zorunluluktur. Bu doğrultuda politik argümantasyon, bir taraftan mesajın taşıması gereken mantıksal şartları karşılarken bir taraftan da belirli teknik yapılar ve üslup özellikleri sunmaktadır. Bununla paralel olarak bu araştırmada, seçmen tercihlerinin yönlendirilmesinde değer odaklı argümantasyon kullanımı incelenmiştir. Bu kapsamda, 2017 yılında yapılmış olan “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi Referandumu” uygulama alanı olarak seçilmiştir. AK Parti ve CHP’nin referandum kampanyası dahilinde ürettiği yazılı materyalin değer odaklı argümantasyon bağlamında politik argümantasyon analizi yapılmıştır. Araştırma sonucunda, referandum konularına yönelik üretilen toplam yedi AK Parti argümanından üçünün, CHP’nin ise toplam dokuz argümanından ikisinin değer odaklı argümantasyon tarzına uygun olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Medya ve Demokrasi

Kaynakça

• Aarnio, A. (2012). The rational as reasonable: A treatise on legal justification. Boston: Springer Science & Business Media.
• Amador, J. D. (1999). Academic constraints in rhetorical criticism of the new testament: An introduction to a rhetoric of power. Sheffield: Bloomsbury Publishing.
• Converse, P. (1989). Kamuoyu ve oy verme davranışı. N. Nie, S. Verba ve P. Converse içinde, Siyasal katılma kamuoyu ve oy verme davranışı (İ. Turan ve T. Karamustafaoğlu, Çev., 96-208). Ankara: S Yayınları.
• Cüceloğlu, D. (2014). İnsan ve davranışı. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Freedman, J. L., Sears, D. O. ve Carlsmith, J. M. (1989). Sosyal psikoloji. (A. Dönmez, Çev.) İstanbul: Ara Yayıncılık.
• Gross, A. ve Dearin, R. (2003). Chaim Perelman. New York: State University of New York Press.
• Hester, J. D. ve Hester, J. D. (2010). Rhetorics in the new millennium: Promise and fulfillment. New York and London: A&C Black.
• Heywood, A. (2013). Siyaset. Ankara: Liberte Yayınları.
• Hogg, M. A. ve Vaughan, G. M. (2007). Sosyal psikoloji. (İ. Yıldız, ve A. Gelmez, Çev.) Ankara: Ütopya Yayınları.
• Kışlalı, A. T. (2000). Siyasal sistemler: Siyasal çatışma ve uzlaşma. Ankara: İmge Kitabevi.
• Lauer, J. M. (2004). Invention in rhetoric and composition. Indiana: Parlor Press.
• Perelman, C. (1979). The new rhetoric and the humanities. Dordrecht: D. Reidel Publishing Company.
• Perelman, C. ve Olbrechts-Tyteca, L. (1971). The new rhetoric: A treatise on argumentation. London: University of Notre Dame Press.
• Porter, J. E. (1998). Rhetorical ethics and internetworked writing. London: Greenwood Publishing Group.
• Seyler, D. (2008). Read, reason, write an argument text & reader. Boston: McGraw Hill.
• Smith, C. R. (2013). Rhetoric and human consciousness. Illinois: Waveland Press.
• Tindale, C. W. (2004). Rhetorical argumentation: Principles of theory and practice. London: SAGE Publications.
• Tricot, J. (1996). Giriş. Aristoteles, Organon V: Topikler içinde (H. R. Atademir, Çev., i-ii). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
• van Eemeren, F., Garssen, B., Krabbe, E., Henkemans, A., Verheij, B. ve Wagemans, J. (2014). Handbook of argumentation theory. New York: Springer Reference.