Investigation of Socio-Demographic and Crime Characteristics of Delinquent Children

Yıl 2022, , 51 - 65, 30.06.2022

Kübra Pelit , Muhammet Fatih Alkan

https://doi.org/10.55109/tushad.1028919

Cited By: 3

Öz

The purpose of this study was to determine the types of socio-demographic and crime characteristics of delinquent children in a province in the Central Black Sea Region. Descriptive design, one of the quantitative research methods, was used in the study. The population consisted of 6914 children under the age of 18 between 2008 and 2017. The data of this study was obtained from the Turkish Statistical Institution by document scanning technique. In the study, it was determined that boys were driven into crime more than girls and that the most cases of delinquency were between the ages of 15 and 17. It was observed that approximately one-third of the children dragged into crime used substances and the vast majority of them were familiar with various addictive substances, especially cigarettes. When evaluated according to the characteristics of the alleged crime, it was found that children were dragged into the crime of wounding the most. In order to reduce juvenile delinquency, students at all levels of education should be informed about the phenomenon of crime through various projects that the Ministry of National Education and the Ministry of Justice can jointly realize. A family education program for families aged 0-18 should be implemented. Rehabilitation of drug-addicted children and their families should be ensured through cooperation between Provincial Directorates of National Education and Green Crescent Counseling Centers.

Anahtar Kelimeler

delinquency, criminal profile, socio-demographic characteristics

Suça Sürüklenen Çocukların Sosyo-Demografik ve Suç Özelliklerinin İncelenmesi

Öz

Bu çalışmada Orta Karadeniz Bölgesi’nde bir ilde yaşayan suça sürüklenen çocukların sosyo-demografik ve suç özelliklerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Çalışmada nicel araştırma yöntemlerinden betimsel desen kullanılmıştır. Çalışma grubunu 2008-2017 yılları arasında ilgili ilde yaşayan 18 yaş altındaki suça sürüklenen 6914 çocuk oluşturmuştur. Araştırmada kullanılan verilere belge tarama tekniği ile Türkiye İstatistik Kurumu’ndan ulaşılmış, veriler frekans ve yüzdelik dağılımlar şeklinde sunulmuştur. Çalışmada, erkek çocukların daha fazla suça sürüklendiği, suça sürüklenme vakalarının en çok 15-17 yaş aralığında görüldüğü belirlenmiştir. Suça sürüklenen çocukların yaklaşık olarak üçte birinin madde kullandığı ve büyük çoğunluğunun sigara başta olmak üzere bağımlılık yapıcı çeşitli maddelerle tanıştığı görülmüştür. İsnat edilen suçun özelliklerine göre değerlendirildiğinde ise çocukların en fazla yaralama suçuna sürüklendikleri bulunmuştur. Çocuk suçluluğunun azaltılması için Milli Eğitim ve Adalet Bakanlığı’nın ortaklaşa gerçekleştirebilecekleri çeşitli projeler ile eğitimin her kademesindeki öğrenciler suç olgusu hakkında bilgilendirilmelidir. Ailelere yönelik 0-18 yaş aile eğitimi programının uygulanması sağlanmalıdır. İl Milli Eğitim Müdürlükleri ve Yeşilay Danışmanlık Merkezleri arasında yapılacak iş birliği ile madde bağımlısı çocukların ve ailelerinin rehabilitasyonu sağlanmalıdır

Anahtar Kelimeler

çocuk suçluluğu, suçlu profili, sosyo-demografik özellikler

Kaynakça

• Afşin, R. ve Özçelik, A. D. (2018). Suça sürüklenen çocuklar ile suça sürüklenmeyen çocukların algıladıkları anne baba tutumları ile ebeveyn bağlanma stillerinin karşılaştırılarak incelenmesi. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 17(66), 384-400.
• Akduman, G. G. (2007). Suça karışan 12-15 yaş grubundaki çocuklarda akran İstismarı ve kendilik algısının karşılaştırmalı olarak İncelenmesi. (Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Ev Ekonomisi (Çocuk Gelişimi ve Eğitimi) Anabilim Dalı, Ankara.
• Akduman, G., Akduman, B. ve Cantürk G. (2007). Ergen suçluluğunda bazı kişisel ve ailesel özelliklerin incelenmesi. Türk Pediatri Arşivi, 42, 156-61.
• Aldemir, F. (2010). Çocuk suçluluğu profili 2007-2008 yılları Üsküdar bölgesi. (Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi Adli Tıp Enstitüsü Sosyal Bilimler Anabilim Dalı, İstanbul.
• Altun, H., Şahin, N., Fındıklı, E. ve Sınır, H. (2016). Suça sürüklenen çocukların suç tipleri, sosyodemografik ve klinik özellikleri. Adli Tıp Dergisi, 30(3), 196-204.
• Altuner, D., Engin, N., Gürer, C., Akyay, İ. ve Akgül, A. (2009). Madde kullanımı ve suç ilişkisi: kesitsel bir araştırma. Tıp Araştırmaları Dergisi, 7(2), 87-94.
• Ateş, E. C. ve Saluk, A. (2018). Bilişim suçları kapsamında suça sürüklenen çocukların incelenmesi. Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, 6(12), 154-176.
• Avcı, M. (2008). Tutuklu çocuklar üzerine bir araştırma: çocukların suça yönelmesinde etkili olan toplumsal nedenler ve çözüm önerileri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11(1), 49-73.
• Ayaz, M., Ayaz, A. B. ve Soylu, N. (2012). Çocuk ve ergen adli olgularda ruhsal değerlendirme. Klinik Psikiyatri, 15(1), 33-40.
• Bağış, R. C. (2019). Çocukları suça sürükleyen çevresel nedenler: sosyal bağ ve sosyal öğrenme teorileri ışığında bir değerlendirme. Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, 7(14), 203-221.
• Baltacı, A. (2011). Çocuk suçluluğu. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Bilgin, R. (2012). Sokakta çalışan çocukları bekleyen risk ve tehlikeler: Diyarbakır örneği. ZKÜ Sosyal Bilimler Dergisi, 8(15), 79-96.
• Bulunmaz, B. (2014). Çocuk suçları ve medyanın etik sorumluluğu. Üsküdar Üniversitesi İletişim Fakültesi Medya ve İletişim Sistemleri Bölümü, 1-22.
• Burkay, S. (2008). Teorik çerçevede suç. Felsefe ve Toplumsal Bilimlerde Diyaloglar, 2(4), 1-15.
• Bülbül, S. ve Doğan, S. (2016). Suça sürüklenen çocukların durumu ve çözüm önerileri. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 59(1), 31-36.
• Coşar, Y. (2005). Kentleşen türkiye’de çocuk suçluluğu. TBB Dergisi, 56.
• Cömert, Ö. (2018). Mükerrer çocuk suçluluğu: “Bitlis ili örneği” (Yüksek Lisans Tezi). Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyoloji Ana Bilim Dalı, Elazığ.
• Çocuk Koruma Kanunu (2005, 15 Temmuz). Resmî Gazete (Sayı: 25876). Erişim Adresi: https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.5395.pdf
• Ediz, A. ve Türe, H. (2015). Ankara ilinde çocuk suçluluğuna yönelten sebeplerin chaid analizi ile incelenmesi. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 14(54), 247-250.
• Ercan, L. (2001). Ergenlik döneminde rehberlik ve psikolojik danışma hizmetleri. Kastamonu Eğitim Dergisi, 2(9), 47-58.
• Eyüboğlu, M. ve Eyüboğlu, D. (2018). Suça sürüklenen çocuklarda psikiyatrik bozukluklar, sosyodemografik özellikler ve risk faktörleri. Klinik Psikiyatri, 21(1), 7-14.
• Fitzgerald, C. S. (2011). Historical theories of crime and delinquency. Journal of Human Behavior in the Social Environment, 21(3), 297-311. doi:10.1080/10911359.2011.564954
• Göker, Z., Hesapçıoğlu, S., Sarp, K. ve Kandil, S. (2006). KTÜ tıp fakültesi çocuk–ergen ruh sağlığı ve hastalıkları polikliniğine son iki yılda başvuran adli olguların değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi, 20(3), 1-5.
• Gravetter, F. J. ve Forzano, L. B. (2012). Research methods for the behavioral sciences. USA: Wadsworth Cengage Learning.
• Gülüm, Z., Cohen, Z. ve Demircan, Y. (2017). Suça sürüklenen çocuklar ile ikamet yeri, suç yeri ve suç türü ilişkisi: İstanbul adliyesi 2. Çocuk mahkemesi örneklemi. Adli Tıp Bülteni, 22(3), 155-162.
• Güngör, M. (2008). Evrensel bir sorun olarak çocuk suçluluğu ve sokakta çalışan ve yaşayan çocuklar. Adıyaman Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(1), 25-43.
• Güngör, M. (2013). Risk altındaki çocukların aile yapıları ve suça yönelimleri (mersin ili örneği). Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(2), 421-434.
• Gürol, T. (2008). Madde bağımlılığı açısından riskli adelosanlar. İ.Ü. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Sürekli Tıp Eğitimi Etkinlikleri Sempozyum Dizisi, No:63, 65-68.
• Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuk İstatistikleri, 2015-2019. (2020, Temmuz). Türkiye İstatistik Kurumu Haber Bülteni,33632. Erişim adresi:https://data.tuik.gov.tr/Bulten/OpenPdf?p=gaPXfUysaDbz2HYtxyQGNOiLSZD4BTeefR0sOOiruczwv7nZmq74uwKtySTmGJcZu7yqs0Yk1D9hDIcpk8C1OqIXajJ2i0Kpf5E/OWB3NgY=
• Hagan, J. (1980). The legislation of crime and delinquency: A review of theory, method, and research. Law & Society Review, 14(3), 603-628. doi:10.2307/3053194
• Henry, S. (2001). Crime. E. McLaughlin, & J. Muncie içinde, The SAGE dictionary of criminology (s. 59-61). London: SAGE Publications.
• Hesapçıoğlu, S. (2017). Çocuk adli vakalarında karışıldığı iddia olunan suç tipleri ile benlik saygısı ve depresif belirtiler arasındaki ilişki. Düşünen Adam The Journal of Psychiatry and Neurological Sciences, 30:331-337.
• Işık, H. (2006). Çocuk suçluluğu ve okullar ile ilişkisi. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 7(2), 287-299.
• Işık, Ü., Aktepe, E., Akyıldız, A., Şimşek, F. ve Yıldız, A. (2019). Bir üniversite hastanesinde değerlendirilen suça sürüklenen çocukların sosyodemografik ve klinik özellikleri: 2014-2018 verileri. Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 26(2), 175-182.
• Işıktaç, Y. (1999). Sosyolojik açıdan çocuk suçluluğu ve bir hukuk devleti olan Türkiye'de devletin cezalandırma yetkisini kullanış biçimi. Mevzuat Dergisi, 2(13), 1-15.
• İslamoğlu, G. (2017). Çocuk suçluluğunun sosyolojik olarak incelemesi: İstanbul /Gaziosmanpaşa örneği. (Yüksek Lisans Tezi). Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyoloji Anabilim Dalı, Sivas.
• Jacob, A. (2011). Economic theories of crime and delinquency. Journal of Human Behavior in the Social Environment, 21(3), 270-283. doi:10.1080/10911359.2011.564951
• Jeroslow, P. (2011). Anthropological theories of crime and delinquency. Journal of Human Behavior in the Social Environment, 21(3), 255-269. doi:10.1080/10911359.2011.564554
• Kaplan, B., Çalışkan, Z., Evgin, D. ve Caner, N. (2016). Evrensel bir sorun: suça sürüklenen ve suç mağduru olan çocuklar. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 5(2), 10-15.
• Karakuş, Ö. ve Tekin, H. H. (2012). Çocuk koruma kanunu uyarınca haklarında danışmanlık tedbiri uygulanan çocukların özellikleri (Konya örneği). Sosyal Politika Çalışmaları, 7(29), 29-44.
• Karataş, K., Akbaş, G. E. ve Orhan, M. G. (2020). Ankara'da çocuk suçluluğu: Emniyet çocuk şubeye gelen olgular üzerinden bir değerlendirme. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 24(1), 137-156.
• Koç, N. (2018). Şiddet içerikli dizilerin popülerite sebepleri. Yeni Medya Elektronik Dergi, 2(1), 26-36.
• Kunt, V. (2003). Suç ve çocuk (Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Antropoloji Ana Bilim Dalı, Ankara.
• McGuire, J. (2004). Understanding psychology and crime: Perspectives on theory and action. Berkshire: Open University Press.
• Moore, M. (2011). Psychological theories of crime and delinquency. Journal of Human Behavior in the Social Environment, 21(3), 226-239. doi:10.1080/10911359.2011.564552
• Moore, M., & Morris, M. B. (2011). Political science theories of crime and delinquency. Journal of Human Behavior in the Social Environment, 21(3), 284-296. doi:10.1080/10911359.2011.564953
• Muncie, J. (2001). Delinquency. E. McLaughlin, & J. Muncie içinde, The SAGE dictionary of criminology (s. 84-85). London: SAGE Publications.
• Öter, A. (2018). Çocuk suçluluğunun toplumsal nedenlerine sosyolojik bir bakış (Antalya örneği). 21. Yüzyılda Eğitim ve Toplum, 7(21), 739-769.
• Sarı, S., Çiçek, A., Bütün, C. ve Yıldırım A. (2019). Sivas ilinde suça sürüklenen çocuk olguların sosyodemografik ve klinik özellikleri. Adli Tıp Bülteni, 24(3), 177-182.
• Şengül, H.A. (2012). Ankara 1. Çocuk ağır ceza mahkemesinde görülen dava dosyalarının incelenmesi ve çocuk suçluluğunun değerlendirilmesi (Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi Disiplinlerarası Adli Bilimler Anabilim Dalı Fizik İncelemeler ve Kriminalistik, Ankara.
• TÜİK (2020).TÜİK Merkezi Dağıtım Sitesi: https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=98&locale=tr adresinden alınmıştır.
• Türk Ceza Kanunu. (2004, 12 Ekim). Resmî Gazete (Sayı: 25611). Erişim adresi: https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2004/10/20041012.htm
• Türk Dil Kurumu (2021). “Suç”. Erişim adresi: https://sozluk.gov.tr/
• Yağbasan, Y. (2010). Çocuk suçluluğunun toplumsal nedenleri ve cezai sorumluluğu (Yüksek Lisans Tezi). Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyoloji Anabilim Dalı, Kırıkkale.
• Zembroski, D. (2011). Sociological theories of crime and delinquency. Journal of Human Behavior in the Social Environment, 21(3), 240-254. doi:10.1080/10911359.2011.564553
• Zorbaz, O. ve Bilge, F. (2019). Suça sürüklenen çocukların değerlendirilmesinde ekolojik sistem yaklaşımının kullanımı: olgu sunumu. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 44, 793-813.