Avrupa Birliği İklim Değişikliği Politikası: Politik Fırsatlar İçin İtici ve Destekleyici Faktörler

Yıl 2024, Cilt: 8 Sayı: 2, 305 - 327

Ömer Uğur , Nur Çelik Efşan

https://doi.org/10.29216/ueip.1474284

Öz

Kuruluşundan bugüne entegrasyon amaçlarını ekonomik alanla sınırlı bırakmayarak genişleten AB’nin çevreci adımları 1987 Avrupa Tek Senedi’yle ete kemiğe bürünmüş ve çevre konusu resmen AB’nin ortak politikası haline gelmiştir. AB’nin çevre politikası oluşturma arzusu normatif amaçlar taşımakla kalmayıp bir Birlik stratejisi olarak yerini almıştır. Bu bağlamda, bu çalışmanın amacı AB çevre politikasının gelişim sürecinin AB bütünleşme sürecindeki önemini ortaya koymaktır. Çalışmada çevre politikalarının yalnızca normatif bir amaca hizmet etmediği, AB’nin ekonomik ve siyasi bütünleşme sürecine de katkılar sunan stratejik bir alan olduğu açıklanmaktadır. Çalışmanın evreni AB olup, örneklemi iklim değişikliğinde politik fırsatlar için itici ve destekleyici faktörlerdir. Ele alınan itici faktör parametreleri; normatif ve sivil güç, önlem ilkesi, bilimsellik ilkesi, uluslararası işbirliği ve etkili çok taraflılık, sürdürülebilir kalkınma ve iklim göçünün güvenliği ilkeleridir. Çalışmada nitel araştırma tekniklerinden yararlanılmış ve literatür taraması yapılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Avrupa Birliği, Çevre Politikası, İtici Faktörler, Stratejik, Güvenlik

European Union Climate Change Policy: Driving and Supporting Factors for Political Opportunities

Öz

Since its establishment, the EU’s environmentalist steps, whose integration aims were to expand without limiting it to the economic field, were embodied in the 1987 Single European Act, and the environment naturally became the common policy of the EU. The EU’s desire to create an environmental policy not only carries normative purposes but has also taken its place as a Union strategy. In this context, the aim of this study is to reveal the importance of the development process of the EU environmental policy in the EU integration process. In this context, the aim of this study is to reveal the importance of the development process of the EU environmental policy in the EU integration process. The study explains that environmental policies do not only serve a normative purpose, but are also a strategic area that contributes to the economic and political integration process of the EU. The universe of the study is the EU and its sample is the driving and supporting factors for political opportunities in climate change. The driving factor parameters considered are; normative and civil power, the precautionary principle, the scientific principle, international cooperation and effective multilateralism, sustainable development and the security of climate migration. Qualitative research techniques were used in the study and a literature review was conducted.

Anahtar Kelimeler

European Union, Environmental Policy, Driving Factors, Strategic, Security.

Kaynakça

• Aksoy, M. ve Uğur, Ö. (2023). İklim Değişikliğinin Göç Üzerine Etkisi. 2.BİLSEL International Truva Scientific Researches and Innovation Congress. 16-17 December, 469-477, Çanakkale.
• Aksoy, M., ve Uğur, Ö. (2016). Avrupa Birliği’nin Dış Politikadaki Aktörlülüğüne Etki Eden Güç Unsurları: Sivil Güç, Askeri Güç ve Normatif Güç. Ekonomik ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 12(1), 213-227.
• Akyol, M. (2023). Çevresel Sürdürülebilirlik Çerçevesinde Ekonomik Büyüme, Ekolojik Ayak İzi ve Karbondioksit Emisyonu İlişkisi: E-7 Ülkelerine Yönelik Panel Nedensellik Analizi, Mustafa Zuhal (Ed.), İktisadi ve Sosyal Alanda Çevre ve Sürdürülebilirlik Çalışmaları Teorik ve Uygulamalı Araştırmalar (106-122), Bursa: Ekin Yayın.
• Arı, T. (2011). Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika. Bursa: MKM Yayıncılık.
• Arslan, H. (2011). Bir “Doğrudan Eylem Hareketi” Olarak Greenpeace (Yeşil Barış). Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 23, 247-258.
• Axelrod, R. S. et. al. (2005). The Global Environment: Institutions, Law and Policy. Washington:CQ Press. Baker, S. (2006). Sustainable Development. New York: Routledge.
• Baldwin, A. (2012). Orientalising Environmental Citizenship: Climate Change, Migration and the Potentiality of Race. Citizenship Studies, 16 (5-6), 625-640.
• Bates, D. (2002). Environmental Refugees? Classifying Human Migrations Caused by Environmental Change. Population and Environment, 23 (5), 465-47.
• Bayram, T.T., Altıkat, A. ve Torun, F.E. (2011). Avrupa Birliği ve Türkiye’de Çevre Politikaları. Environmental Journal of the Institute of Science and Technology, 1(1), 33-38.
• Börzel, T. (1999). Towards Convergence in Europe? Institutional Adaption to Europeanization in Germany and Spain. Journal of Common Market Studies, 37(4), 573- 596.
• Bretherton, C. ve Vogler, J. (2006). The European Union as Global Actor. London: Routledge.
• Bruyninckx, H. (2016). İklim Finans: Düşük Karbonlu, İklim Direncine Sahip Bir Avrupa İçin Kaynaklar. Erişim Adresi: https://www.eea.europa.eu/tr/articles/iklim-finans-dusuk-karbonlu-iklim
• Cachia, F. (2022). EU's Green Taxation: Tackling Climate Change Through Tax. Access Address: https://www.mondaq.com/climate-change/1250524/eus-green-taxation-tackling-climate change-through-tax#:~:text=The%20European%20Green%20Deal%20committed,taking %20into%20accoun %20social%20considerations).
• Cities Forum (2024). Cities Forum. Access Address: https://www.citiesforum.org/
• Cömertler, N. ve Kar, M. (2007). Türkiye’de Suç Oranının Sosyo-Ekonomik Belirleyicileri, Yatay Kesit Analizi. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 62(2), 38-57.
• Çelik Efşan, N. ve Yılmaz, V. (2023). Darfur Krizi’nin İklim Göçmenliği Bağlamında Değerlendirilmesi, Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 14(1), 370-399.
• Çelik Efşan, N., Uğur, Ö. and Aksoy, M. (2024). Assesment in the Context of Climate Migration: Hurricane Katrina. Karadeniz Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilimler Dergisi, 14(27), 119-113.
• Çelik Efşan, N., Yılmaz, V. (2021). Yerel Yönetim Birimi Olarak Belediyelerin Kentlerin Yerel Kalkınmasındaki Etkilerinin Değerlendirilmesi Üzerine Bir İnceleme. Akademik İzdüşüm Dergisi, 6(1), 96-113.
• Çokgezen, J. (2007). Avrupa Birliği Çevre Politikası ve Türkiye. Marmara Üniversitesi İİBF Dergisi, 23(2), 91-115. Ekins, P. (1994). The Impact of Carbon Taxation on the UK Economy. Energy Policy, 22, 571-579.
• Energy, Security and Climate: Security Council Open Debate: UK Concept Paper (2007). Access Address: https://unfccc.int/files/application/pdf/ukpaper_securitycouncil.pdf
• Erdoğan, S. (2018). İklim Değişikliğine Karşı Verilen Küresel Mücadele ve Avrupa Birliği. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7(4), 703-718.
• Ersoy Mirici, M. ve Berberoğlu, S. (2022). Türkiye Perspektifinde Yeşil Mutabakat ve Karbon Ayak İzi: Tehdit Mi? Fırsat Mı?. Doğal Afetler ve Çevre Dergisi, 8(1), 156-164.
• European Commission (2001). “Commission Proposes Bold EU Strategy for Sustainable Development”. Access Address: europa.eu/rapid/press-release_IP-01-710_en.pdf.
• European Commission (2020). European Semester. Access Address: https://commission.europa.eu/document/download/dd549cd0-d47d-4d85-a2d2-ed7e4c0cdc90_en?filename=factsheet_semester_asgs.pdf
• European Environment Agency (2021). The EU's Greenhouse Gas Emissions Fell Last Year; However, Efforts in this Direction Still Need to be Accelerated to Achieve the 2030 Targets. Access Address: https://www.eea.europa.eu/tr/highlights/ab-nin-sera-gazi-emisyonlarinda.
• European Environment Agency (2022). European Environment Agency. Access Address: https://www.eea.europa.eu/en/about/who-we-are/our-knowledge-network-eionet?activeTab=9bfebc50-b753-434a-a088-7ebb9bd44d74.
• GHG Emissions of all World Countries Report (2023). Access Address: https://edgar.jrc.ec.europa. eu/report_2023#:~:text=China%2C%20the%20United%20States%2C%20 India,61.6%25%20of%20global%20GHG%20emissions.
• Göçmen, İ. (2014). Türkiye ile Avrupa Birliği Arasındaki Geri Kabul Anlaşması’nın Hukuki Yönden Analizi. Ankara Avrupa Çalışmaları Dergisi, 13(2), 21-86.
• Groenleer, M.L.P., Van Schaik, L.G. (2007). ‘United We Stand? The European Union’s Inter-national Actorness in the Case of the International Criminal Court and the Kyoto Protocol’. JCMS, 45(5), 969–98.
• Güneş, A. (2011). Avrupa Birliği Çevre Hukuku. İstanbul: On İki Levha Yayıncılık.
• Hildingsson, R., Striplle, J., ve Jordan, A. (2010). “Renewable Energies: A Continuing Balancing Act?”. A. Jordan, D.Huitema, H.V.Asselt, T.Rayner, and F.Berkhout (Eds.), Climate Change Policy in the European Union (p. 103-124). Cambridge: Cambridge University Press.
• Hurrell, A. (2007). On Global Order: Power, Values, and the Constitution of International Society. Oxford: Oxford University Press.
• IPCC (2019). Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate. Chapter 6: 589-655. Access Address: https://www.ipcc.ch/srocc/
• Jupille, J., Caporaso, J. A. (1998). States, Agency and Rules: the European Union in Global Environmental Politics. C. Rhodes (Ed.), The European Union in the World.
• Kaboğlu, İ.Ö. ve Yancı Özalp, N. (2021). Çevre Hakkı. İstanbul: Tekin Yayınevi.
• Keukeleire, S. and Delreux, T. (2014). The Foreign Policy of the European Union. 2nd Edition, Basingstoke: Palgrave Macmillan.
• Khan, S.A.R., Zhang, Y. and Nathaniel S. (2020). Green Supply Chain Performance and Environmental Sustainablity: A Panel Study. LogForum, 16(1), 141-159.
• Kılıç, S. ve Tok, N. (2013). Çevrecilikte yeni bir kimlik: Ekolojizm. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(2), 223-250. Krohn, F. (2009). What Kind of Power? The EU as an International Actor. Access Address: http://www.atlanticcommunity.org/app/webroot/files/articlepdf/Fabian%20Krohn.pdf .
• Lightfoot, S., Burchell, J. (2005). The European Union and the World Summit on Sustainable Development: Normative Power Europe in Action?, JCMS, 43(1), 75–95.
• Manners, I. (2001), Normative Power Europe. The International Role of the EU. Paper presented at the biennial meeting of the European Community Studies Association. Madison (WI), USA. Access Address: http://aei. pitt.edu/7263/1/002188_1.PDF.
• Manners, I. and Whitman, R. (2000). The Foreign Policies of European Union Member State. Manchester: Manchester University Press.
• Mete, E. (2020). Sürdürülebilir Kalkınma Kapsamında Yeşil Lojistik: Avrupa Birliği ve Türkiye Örneği. Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi, 12(23), 383-396.
• Özer, M.A. (2001). Yeşil Hareket: Alman Yeşilleri Üzerine Bir Değerlendirme. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 3 (1), 173-198.
• Pallemaerts, M., Azmanova, A. (Eds). (2006), The European Union and Sustainable Development, Brussels: VUB Press.
• Permanent Structured Cooperation (2024). Access Address: https://www.pesco.europa.eu/.
• Perruchoud, R. ve Redpath Cross, J. (2011). Göç Terimleri Sözlüğü. 2.Baskı, İsviçre: IOM.
• Population Council (2010). Effects of Future Climate Change on Cross-Border Migration in North Africa and India. Population and Development Review, 36(2), 408-412.
• Schaik, L., V. and Schunz, S. (2012). Explaining EU Activism and Impact in Global Climate Politics: Is the Union a Norm‐ or Interest‐Driven Actor?. Journal of Common Market Studies, 50(1), 169-186.
• Scheipers, S. and Sicurelli, D. (2007). Normative Power Europe: A Credible Utopia?. JCMS, 45(2), 435–57.
• Schreurs, M. A. (2016). The Paris Climate Agreement and the Three Largest Emitters: China, the United States and the European Union. Politics and Governance, 4(3), 219-223.
• Sezik, M.,(2022). Güneş Batıdan mı Doğacak? Son Göç Dalgasının Dünya Üzerindeki Etkileri. Uluslararası Akademik Birikim Dergisi. 5(3), 145-155.
• Simeonova, K. and Diaz-Bone, H., (2005). Integrated Climate Change Strategies of Industrialized Countries. Energy, 30, 2537-2557.
• Stivachtis, Y.A. (2008). International Migration and the Politics of Identitiy and Security. Journal of Humanities and Social Sciences, 2(1), 1-24.
• Şahin, Ü. (2017). Başlangıçtan Bugüne Uluslararası İklim Değişikliği Rejimi. (Eds. G. Orhan, S. Cerit & Y. Kaya. Uluslararası Çevre Rejimleri. Bursa: Dora Yayınevi.
• T.C. Dışişleri Bakanlığı Avrupa Birliği Başkanlığı, (2024). Erişim Adresi: https://www.ab.gov.tr/fasil-27-cevre_92.html
• Türkeş, M. (2008). Küresel İklim Değişikliği Nedir? Temel Kavramlar; Nedenleri, Gözlenen ve Öngörülen Değişiklikler, İklim Değişikliği ve Çevre. Su Vakfı İklim Değişikliği ve Çevre Dergisi, 1, 26-37.
• Türkeş, M. ve Kılıç, G. (2004). Avrupa Birliği’nin İklim Değişikliği Politikaları ve Önlemleri (European Union Policies and Measures on Climate Change). Çevre, Bilim ve Teknoloji, Teknik Dergi, 2, 35-52.
• Uğur Ö. Ve Doğan K.C. (2015). Avrupa Birliği’nin Sürdürülebilir Kalkınma Stratejisi: İklim Değişikliği Çerçevesinde Teoriden Pratiğe, Doğu Karadeniz Bölgesi Sürdürülebilir Turizm Kongresi Bildiriler Kitabı, Gümüşhane: Gümüşhane Üniversitesi Yayınları.
• Uğur, Ö. (2011). European Union Leadership on Climate Change Policy: What Went Wrong at Copenhagen Climate Change Conference in 2009? Unpublished Master’s Thesis, Brunel University, London.
• Uğur, Ö. (2018). Uluslararası Sistemde Avrupa Birliği'nin Aktörlülüğü: Ortak Dış ve Güvenlik Politikasının Etkisi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. 58, 70-82.
• Uğur, Ö. ve Aksoy, M. (2023). İklim Değişikliği İle Mücadelede Küresel Bir Aktör Olarak Avrupa Birliği’nin Rolü. 2. BİLSEL International Truva Scientific Researches and Innovation Congress 16-17 December, 463-468, Çanakkale.
• Uğur, Ö. ve Cengiz, U.(2022). İklim Değişikliği Siyaseti ve Ekolojik Diplomasi: Küresel Sorunlara Karşı Küresel Mücadele. 1st International Conference On Scientifıc And Academic Research, 318-322. Konya.
• Uğur, Ö., Doğan, K.C. and Aksoy, M. (2016). European Union as a Leader in Climate Change Policy: Assessing Europe’s Roles in the World. European Scientific Journal, 12(5), 285-296.
• Union of the Baltic Cities (2022). Erişim adresi: (https://www.ubc-sustainable.net/events/urban-future-conference-helsingborg.
• United Nations Environment Programme (2022). Emissions Gap Report 2022: The Closing Window-Climate crisis calls for rapid transformation of societies. Nairobi. Access Address: https://www.unep.org/emissions-gap-report-2022.
• United Nations Security Council Open Debate (2018). UK Concept Paper. Access Address: https://unfccc.int/files/application/pdf/ukpaper_securitycouncil.pdf.
• Uyduranoğlu Öktem, A. (2008). Avrupa Birliği İklim Değişikliği Politikasında Yeni Bir Politika Aracı: Emisyon Ticareti. Akademik İncelemeler, 3(1), 19-29.
• WBGU (1993). Alman Küresel Değişim Danışma Konseyi. Welt in Wandel: Grundstruktur globaler Mensch-Umwelt-Beziehungen, Berlin.
• WCED (1987). Our Common Future, Brundtland Report, Oxford & New York: Oxford University Press.
• Yılmaz Uğur, C. (2022). The Polluter Pays Principle within the Framework of the European Union Emissions Trading System. Abant Sosyal Bilimler Dergisi, 22(2), 862-872.
• Yılmaz Uğur, C. (2023). Avrupa Birliği’nde Karbon Vergisinin Kabul Edilebilirliği: Güven, Endişe ve Demokratik Katılım. Sosyal Mucit Academic Review, 4(2), 343-363.
• Yılmaz, V. ve Çelik Efşan, N. (2019). Yerel Kalkınma Aktörlerinin Yerel Kalkınma Yaklaşımı Perspektifinde İncelenmesi. Research Studies Anatolia Journal, 2(7), 342-359.
• Yılmaz, V., Çelik Efşan, N. ve Mecek, M. (2020). Suriyeli Göçmenlerin Kentlere Etkilerinin Torbalı Özelinde Değerlendirilmesi. V.Yılmaz, Y.Atmaca (Eds.), Türkiye’de Göçün Kentler Üzerinde Etkileri ve Yönetimi. (s. 285-312). içinde Bursa: Ekin Yayınevi.