HOCA AHMED YESEVÎ VE YUNUS EMRE’NİN TÜRKLERİN TASAVVUFÎ KÜLTÜRÜNE KATKILARI

Yıl 2017, Cilt: 2 Sayı: 2, 133 - 142, 30.06.2017

Abdulcebbar Kavak

Öz

Türkler farklı coğrafyalarda yaşasalar da, sahip
oldukları ortak kültür ve geleneklerini büyük oranda korumayı başarmışlardır.
Bu ortak kültür içinde tasavvuf önemli bir yere sahiptir. Bununla beraber tasavvuf
alanında yazılı ve sözlü kültürün çoğunlukla Arapça ve Farsça’ya dayanması,
tasavvufî faaliyetlerin Türkçe konuşan topluluklar arasında yayılmasını
yavaşlatmıştır. Fakat Hoca Ahmed Yesevî ve Yunus Emre gibi sûfîlerin eserlerini
Türkçe olarak yazmaları, Türkler arasında tasavvuf kültürünün yaygınlaşmasını
hızlandırmıştır. Bu durum bir taraftan Türklerin tasavvufa ilgisini arttırırken,
diğer taraftan aralarında ortak bir tasavvuf kültürünün oluşmasına zemin
hazırlamıştır.

Anahtar Kelimeler

Türkler, Tasavvuf, Hoca Ahmed Yesevî

Kaynakça

• Bayram, M. (1996). “Anadolu’nun Türkleşmesi ve İslamlaşmasında Hoca Ahmed-i Yesevî’nin Rolü”, Ahmed-i Yesevî Hayatı-Eserleri-Fikirleri-Tesirleri. (M. Şeker, N. Yılmaz, Haz.) İstanbul: Seha Neşriyat. Bice, H. (2006). İşaret Taşları. İstanbul: İnsan Yayınları. Cebecioğlu, E. (1996). “Hoca Ahmed Yesevî ve Tasavvufî Anlayışı”, Ahmed-i Yesevî Hayatı Eserleri Tesirleri. (M. Şeker, N. Yılmaz, Haz.) İstanbul: Seha Neşriyat. Dâkûkî, İ. (1970). Irak Türkmenleri. Ankara: Güven Yayınevi. Eraslan, K. (1989). Ahmed Yesevî. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (ss. 162-163). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı yayınları. Gecit, M. S. (2016).Yesevî’nin Divân-ı Hikmeti’nde Ebû Hanife’nin Fıkhı Ekber Yansımaları. Geçmişten Geleceğe Hoca Ahmed Yesevî Uluslararası Sempozyum. ss. 806-828. Hasan, N. (2009). Divân-ı Hikmet’in İstanbul’daki Bir Nüshası. Adıyaman Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. ss. 79-92. İbn Battûtâ, M. (1997). Rihletu İbn Battûtâ. (Abdülhâdî et-Tâzî, Haz.) Ribat: Akadîmiyyetü’l-Memleketi’l-Mağribiyye. el-Kâşifî, H. (2008). Reşehâtu ayni’l-hayât fî menâkibi meşâyihi’t-tarîkati’n-Nakşbendiyye ve âdâbihimi’n-nebeviyye ve esrârihimi’r-rabbâniyye. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye. Korkmaz, S. (2001). Ahmed Yesevî ve Hacı Bektaş-ı Velî. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. ss. 325-355. Köprülü, M. F. (1993). Türk Edebiyatında İlk Mutasavvıflar. (O. F. Köprülü, Sad.) Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları. - (2005). Anadolu’da İslamiyet. ( M. Ergun, Haz.) Ankara: Akçağ Yayınları. Küçükkaya, M. A. (2011). Evliya Çelebi Seyahatnâmesi’nde Tasavvuf. İstanbul: Mostar Yayınları. Ocak, A. Y. (2011). Türk Sûfiliğine Bakışlar. İstanbul: İletişim Yayınları. - (2011). Osmanlı Sufiliğine Bakışlar. İstanbul: Timaş Yayınları. Özköse, K. (2008). Anadolu Tasavvuf Önderleri. Konya: Ensar Yayıncılık. Şimşek, İ. (2016). Âşık Paşa’nın Garib-Nâme’sinde Tanrı-Evren-İnsan İlişkisi. Journal of Strategic Research in Social Science. 2016, 85-108. Taşköprüzâde, (2005). eş-Şakâiku’n-nu’mâniyye fî ulemâi’d-Devleti’l-Osmâniyye. İstanbul: Dersaadet. Tatçı, M. (2005). Yunus Emre Divânı Tahlil. İstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları. - (2005). Yunus Emre Divânı Tenkitli Metin. İstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları. Tosun, N. (2013). Yeseviyye. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (ss. 487-490). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı yayınları. Türer, O. (1996). “Hoca Ahmed-i Yesevî’nin Türk-İslam Tarihindeki Yeri ve Tasavvufî Şahsiyeti”, Ahmed-i Yesevî Hayatı Eserleri Tesirleri. (M. Şeker, N. Yılmaz, Haz.) İstanbul: Seha Neşriyat. Yesevî, H. A. (2010). Divan-ı Hikmet. ( H. Bice, Haz.) Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.