Bu çalışma Türk siyasal kültürü açısından hayatî önemi haiz bir dönemi, Tanzimat Devri’ni odağa almaktadır. Ancak Türk modernleşmesinin eğilimlerine ilişkin kapsamlı bir analize ulaşabilmek amacıyla tarihsel çerçeve, 19. yüzyılın başlarından II. Abdülhamid’in Meclis-i Mebusan’ı süresiz tatil ettiği yıla kadar genişletilmiştir. Bu zaman kesiti boyunca siyasal seçkinler ile kurumların dönüşümünün niteliği irdelenmiştir. Tüm radikal dönüşümlere rağmen, İmparatorluk geçmişinden tevarüs edilen klasik meşru otoriteye ilişkin süreklilikler tespit edilmiştir. Bu bağlamda siyasal modernleşmenin klasik siyasal kültürün ana hatlarını korumaya yönelik bir yol tercih ettiği gösterilmiştir. Böylelikle çok-dilli ve çok-dinli toplumsal yapıya hükmeden imparatorluğun siyasal seçkinlerinin her türlü krize, bütünlüğü korumak için klasik-geleneksel reflekslerle yanıt verdiği ileri sürülmüştür. Neticede ise Tanzimat Devri’nde otoritenin bürokratik örgüt içinde yayılmasına karşın, ciddi bir kriz anında tekrar ve bu defa çelişkili yapısıyla yeni bir patrimonyal rejimin kurulabildiği gösterilmek istenmiştir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 4 Mayıs 2020 |
Gönderilme Tarihi | 16 Ağustos 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 Cilt: 5 Sayı: 1 |