THE ANALYSIS OF THE PUBLIC POLICIES’ LEGISLATIONS RELATING TO THE EARLY CHILDHOOD PERIOD EDUCATION FROM THE PERSPECTIVE OF PUBLIC FINANCE THEORY

Yıl 2020, Sayı: 4, 731 - 753, 22.12.2020

Berkan Karagöz

https://doi.org/10.47994/usbad.780381

Öz

The aim of the study is to reveal that the early childhood education goals in Turkey by examining theoretically the externalities of early childhood education and based on what is the early childhood education legal texts and institutions in Turkey. It is claimed by scientific circles and related institutions that paying attention to education in early childhood; It decreases the rates of repetition and dropout among children, contributes to a more productive workforce, decreases infant mortality rates, increases schooling rates in the future, increases more qualified citizens, decreases crime rates, decreases gender inequality, decreases women's labor force. Those who receive the education in question have more individual income than those who do not. Based on the legal texts concerned in Turkey and in the relevant policy documents, making compulsory early childhood education for over 5 years, removing the early childhood of 80% of the enrollment rate for the population aged 3-6 years as planned; It is observed that rural children have the target of increasing the schooling rate in early childhood with applications. When the statistics of the Ministry of Education’s 2019 Activity Report is examined, it is concluded that the early childhood period schooling rate is at the level of 25%. According to this result, more public policies are needed for the schooling of the 3-6-year-old population.

Anahtar Kelimeler

Positive Externality, Early Childhood, Education, Public Finance, Public Policy, Public Legislations

MALİYE TEORİSİ PERSPEKTİFİNDEN TÜRKİYE’DE ERKEN ÇOCUKLUK DÖNEMİ EĞİTİMİNE İLİŞKİN KAMU POLİTİKASI METİNLERİNİN İNCELENMESİ

Öz

Çalışmanın amacı, erken çocukluk dönemi eğitiminin dışsallıklarını teorik olarak inceleyerek ve Türkiye’deki erken çocukluk dönemi eğitimi kurumlarının ve metinlerinin neler olduğundan yola çıkılarak erken çocukluk dönemi eğitimi hedeflerini ortaya koymaktır. Erken çocukluk döneminde eğitime önem verilmesi; çocuklar arasında sınıf tekrarlama ve okulu terk etme oranlarını düşürmekte, daha üretken bir işgücüne sahip olunmasına katkıda bulunmakta, bebek ölüm oranlarını azaltmakta, ileriki dönemlerde okullaşma oranını arttırmakta, daha kalifiye yurttaşlara sahip olunmasını sağlamakta, suç oranlarını düşürmekte, cinsiyet rollerine bağlı eşitsizliği azalmakta, kadınların işgücüne katılımlarını arttırmakta, kente adapte olma koşullarını iyileştirmekte, ilköğretimin kalitesini arttırmakta ve nihayet eğitimin maliyetini düşürmekte olduğu bilimsel çevreler ve ilgili kuruluşlar tarafından ileri sürülmektedir. Türkiye’de ilgili yasal metinler ışığında ve ilgili politika metinlerde, 5 yaş üstü için erken çocukluk dönemi eğitiminin zorunlu hale getirilmesi, 3-6 yaş nüfusu için erken çocukluk dönemi okullaşma oranının %80 düzeyine çıkarılması planlandığı; kırsal kesimdeki çocuklar için değişik uygulamalarla kırsal kesim erken çocukluk dönemi okullaşma oranını arttırma hedefine sahip olunduğu görülmektedir. Milli Eğitim Bakanlığı 2019 Faaliyet Raporu istatistikleri incelendiğinde erken çocukluk dönemi okullaşma oranının %25 seviyesinde olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Buna göre, 3-6 yaş nüfusun okullaşması için daha fazla kamu politikası üretilmesine gerek vardır.

Anahtar Kelimeler

Pozitif Dışsallık, Erken Çocukluk Dönemi Eğitimi, Kamu Maliyesi, Kamu Politikası, Kamu Metinleri

Kaynakça

• Aral, N., Yaşar, M. C. & Kandır, A. (2002). Okul Öncesi Eğitim ve Okul Öncesi Eğitim Programı. İstanbul: Ya-Pa Yayınları.
• Arı, M., Bayhan, P., Üstün, E. & Akman, B. (2002). Farklı Sosyo-Ekonomik Düzeydeki 6-8 Yaş Çocuklarının Gelişimsel Değerlendirilmesi. Journal of Qafqaz University 9, 103-112.
• Çevik H. H. & Demirci S. (2008). Kamu Politikası. Ankara: Seçkin Yayınları.
• Dünya Bankası. (2006). Turkey Public Expenditure Review. Document of the World Bank.
• Dye, T. R. (1987). Understanding Public Policy. Londra: Prentice Hall Int.
• Ekinci, O. (2011). Okul Öncesi Eğitimin İlköğretim Birinci Sınıf Öğrencilerinin Başarısı Üzerine Etkisi (Gaziantep ili örneği). (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Gaziantep.
• Gerçel, H. (2008). Okul Öncesi Eğitim Kurumları ve Öğretmen Davranışları. Ankara: Hacettepe-Taş Yayınları.
• Güneysu, S. (2005). Erken Çocukluk Eğitimi Hizmetlerinde Kalite. Okulöncesi Eğitimde Kalite: Üniversitelerin Rolü. AÇEV Toplantı Raporu.
• Heckman, J. J. (2017). Early Learning Boosts Adult Health. 01.10.2020 tarihinde https://heckmanequation.org/ sitesinden alınmıştır.
• Kağıtçıbaşı, Ç., Sunar D. & Bekman S. (2001). Long-Term Effects of Early Intervention: Turkish Low-Income Mothers and Children. Journal of Applied Developmental Psychology 22(4), 333-361.
• Musgrave, R. (1958). The Theory of Public Finance. Mc. Graw Hill Book Company.
• Myers, R. (1996). Hayatta Kalan Oniki. Anne-Çocuk Eğitim Vakfı Yayınları.
• Orhan Ş. (2007). Teori ve Uygulamada Kamu Ekonomisi. 9. Baskı, İstanbul: Beta Yayınları.
• Ryder, V. (1995). Parents and Their Children. South Holland, IL: Goodheart-Wilcox Company, Inc.
• Senemoğlu, N. (1994). Okulöncesi Eğitim Programı Hangi Yeterlikleri Kazandırmalıdır? Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 10, 21-30.
• Türkiye Cumhuriyeti, MEB, 2019 Yılı Faaliyet Raporu. Milli Eğitim İstatistikleri Örgün Eğitim 2018-2019.
• Türkiye Cumhuriyeti, MEB, 2019 Yılı Kurumsal Mali Durum ve Beklentiler Raporu.
• Türkiye Cumhuriyeti, MEB, 2019-2023 Stratejik Planı.
• Türkiye Cumhuriyeti, On Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (2019-2023).
• Türkiye Cumhuriyeti, Onuncu Beş Yıllık Kalkınma Planı (2014-2018).
• Türkiye Cumhuriyeti, 2023 Perspektifi.
• Türkiye Cumhuriyeti, 2020 Yılı Cumhurbaşkanlığı Yıllık Programı.
• Türkiye Cumhuriyeti, 2020-2022 Orta Vadeli Mali Plan.
• Türkiye Cumhuriyeti, 2019–2021 Orta Vadeli Program.
• TÜSİAD. (1999). Türkiye’nin Fırsat Penceresi Demografik Dönüşüm ve İzdüşümleri.
• TÜSİAD. (2005). Doğru Başlangıç: Türkiye’de Okul Öncesi Eğitim.
• UNICEF, Türkiye 2016–2020 Ülke İş birliği Programı.
• Van der Gaag, J. (2000). From Child Development to Human Development. (Ed.) Young M. E. Washington DC: Dünya Bankası Yayınları.
• Yavuzer, H. (2018). Çocuğunuzun İlk 6 Yılı. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Yavuzer, H. (2001). Anne Baba Okulu. 8. Basım. İstanbul: Remzi Kitapevi.
• Zembat, R. & Unutkan, P. Ö. (2001). Okul Öncesi Dönemde Çocuğun Sosyalleşmesinde Ailenin Yeri. İstanbul: Ya-Pa Yayınları.
• VIII. Özel Okullar Birliği Antalya Sempozyumu. (2009). Türkiye’nin 2023 Eğitim Vizyonu, Ocak 2009.
• 222 Sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanunu (RG. 12.1.1996, 10705).
• 430 Sayılı Tevhid-i Tedrisat Kanunu (RG.06.03.1924, 63).
• 1739 Sayılı Milli Eğitim Temel Kanunu (RG. 24.6.1973, 14574).
• 2828 Sayılı Sosyal Hizmetler Kanunu (RG.27.05.1983, 18059).
• 25486 Sayılı Okul Öncesi Eğitim Kurumları Yönetmeliği (RG. 08.06.2004, 25486).
• 1 Sayılı Cumhurbaşkanlığı Teşkilatı Hakkında Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi (RG. 10.07.2018, 30474).
• Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı, Çocuk Hizmetleri Genel Müdürlüğü. Erişim Adresi: https://www.ailevecalisma.gov.tr/media/41553/kurumsal-istatistikler.pdf Erişim Tarihi: 05.05.2020.
• MEB, Erken Çocukluk Eğitimi Daire Başkanlığı. Erişim Adresi: http://tegm.meb.gov.tr/dosya/okuloncesi/ooproram.pdf Erişim Tarihi: 07.05.2020.
• TÜİK. Erişim Adresi: http://www.tuik.gov.tr Erişim Tarihi: 07.05.2020.
• UNICEF. Türkiye Ülke İş birliği Programı (2016-2020) Erişim Adresi: http://www.unicef.org/turkey/ut/_ut4_2010.html Erişim Tarihi: 05.05.2020.