Effectiveness of Civil Actors in Making Local Politics: Example of Hakkari

Yıl 2023, , 64 - 77, 25.02.2023

Fatma Ökde , Beytullah Tekbaş

https://doi.org/10.21076/vizyoner.1133065

Öz

The study aims to identify whether civil actors are involved in producing local policies in addition to local administrations and within this scope, to understand the participation level of civil actors in the policy-making of Hakkari Municipality. In this context, the study reveals the results of an analysis on the involvement of civil actors/non-governmental organizations in local policy-making processes of the municipality in Hakkari city center. Using the interview technique as a qualitative research method, an in-depth analysis is conducted with certain associations, foundations, trade unions, professional associations, city council administrators, and student representatives in the province of Hakkari. As a result of the data obtained from the interviews, it is concluded that Hakkari Municipality does not sufficiently involve civil actors in its local policy-making process. Hence, the study is designed to determine the effectiveness of civil actors and non-governmental organizations located in Hakkari city center on the local policy work of the municipality and to develop solutions on the issue. It is observed that the communication mechanisms of civil actors and the municipality in Hakkari are weak.

Anahtar Kelimeler

Politics, Public Politics, Local Politics, Civil Actors, Hakkari

Sivil Aktörlerin Yerel Politika Oluşturmada Etkinliği: Hakkari Örneği

Öz

Bu çalışmada, yerel politikaların üretim aşamasında yerel yönetim birimlerinin dışında kalan sivil aktörlerin politika oluşturma sürecine dâhil edilip edilmediğinin tespit edilmesi ve bu kapsamda Hakkari Belediyesinin politika inşasında alınan kararlarda sivil aktörlerin katılım düzeyinin ölçülmesi amaçlanmaktadır. Bu doğrultuda Hakkari kent merkezinde bulunan sivil aktörlerin/sivil toplum kuruluşlarının belediyenin yerel politika çalışmaları konusundaki etkinliğinin irdelenmesi üzerine bir analiz yapılarak sonuçları ortaya konmaya çalışılmıştır. Hakkari il merkezinde tespit edilen dernek, vakıf, sendika, meslek kuruluşları, kent konseyi yöneticileri ve Hakkari Üniversitesi öğrenci temsilcisi ile nitel araştırma yöntemlerinden biri olan derinlemesine görüşme tekniği kullanılarak analiz yapılmıştır. Yapılan görüşmelerden elde edilen veriler neticesinde, Hakkari Belediyesinin yerel politika oluşturma sürecine sivil aktörleri yeterince dahil etmediği sonucuna ulaşılmıştır. Hakkari’de sivil aktörler ile belediyenin iletişim mekanizmalarının zayıf olduğu görülmüştür. 

Anahtar Kelimeler

Politika, Kamu Politikası, Yerel Politika, Sivil Aktörler, Hakkari

Kaynakça

• Akdoğan, A. (2012). Aydınlanmadan neoliberalizme kamu politikasının sarsıl(a)mayan egemenliği. Amme İdaresi Dergisi, 45(4), 1-24.
• Akman, E. (2019). Yerel politika yapımında sivil aktörlerin rolü: Isparta İlinde bir analiz, 13. Uluslararası Kamu Yönetimi Sempozyumu (Kaysem13) Tam Metin Kitapçığı (s. 62-73), Gaziantep Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Bölümü, 62-73.
• Altunok, H. (2016). Kamu politikası öğrenim ve öğretim araçları olarak sözlük ve ansiklopediler üzerine içerik analizi. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 7(2), 1-16.
• Aristoteles, (1990). Politika, (M. Tunçay, Çev.), Remzi Kitabevi.
• Arslan, O. (2001). Sivil toplum ve Türkiye gerçeği. Bayrak Yayınları.
• Arslan, Ş. (2020). Kamu hizmeti anlayışındaki değişimin Türk yönetim geleneği çerçevesinde değerlendirilmesi. Ömer Halisdemir Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 13(3), 512-530.
• Aslan, S. (2010). Sivil toplum ve demokrasi. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 15(2), 357-374.
• Babaoğlu, C. (2017-18). Kamu politikası analizine yönelik kavramsal ve kuramsal bir çerçeve. Yönetim Bilimler Dergisi, 15(30), 511-532.
• Bayraktar, E. (2021). Kamu politikası süreç analizi: Ataşehir Belediyesi Emekevler kentsel dönüşümü örneği [Doktora Tezi]. Marmara Üniversitesi.
• Bozkurt, Ö., Seriye, S. ve Ergun, T. (1998). Kamu Yönetim Sözlüğü. TODAİE Yayınları.
• Bulut, Y., Akın, S. ve Kahraman, Ö. F. (2017). Kamu politikalarının oluşturulmasında sivil toplum kuruluşlarının etkisi. Strategic Public Management Journal Academic, 3(6), 1-12.
• Çaha, Ö. (2005). Sivil toplumun Türkiye’deki sorunları. S. Bakan, A. Küçük ve A. Karadağ (Ed.) 21. yüzyılın eşiğinde Türkiye’de siyasal hayat. Aktüel Yayınları.
• Çarkçı, A. (2007). Üç açıdan kentsel/yerel politika sürecinde sivil toplum kuruluşları. Sivil Toplum Dergisi, 17(18), 43-56.
• Çelik, F. E. (2008). Çalışma alanı olarak kamu politikası: Tarihsel ve düşünsel kökler üzerine. Amme İdaresi Dergisi, 41(3), 41-72.
• Çevikbaş, R. (2008). Yerel yönetimlerde siyasal katılım. Türk İdare Dergisi, (2), 71-95.
• Çiner, C. U. (2020). Türkiye'de kamu politikaları: Güncel konular ve eğilimler. http://Yonetimbilimi.Politics.Ankara.Edu.Tr/Wpcontent/Uploads/Sites/732/2020/07/Kamu-Politikalar%C4%B1-Birlesik.Pdf adresinden 15 Nisan 2021 tarihinde Alınmıştır.
• Demirel, D. (2016). Modernizmden postmodernizme kamu yönetimi. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 24(2), 169-178.
• Dursun, H. (2018). Kamu idarelerinde hakim olan yönetim yaklaşımları. Enderun Dergisi, 2(2), 20-28.
• Dye, T. R. 2002. Understanding public policy. Prentice Hall.
• Emini, F. T. (2013). Sivil toplum kuruluşlarının politika belirleme sürecindeki rolü: TÜSİAD örneği. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 36, 43-56.
• Fedai, R. (2018). Tarihsel süreç içinde kamu yönetimi disiplinini gelişimi. Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 3(5), 119-133.
• Gali, D. M., Borg, R. W. ve Gali, P. J. (1996). Educational research: an ıntroduction (6. Baskı). Longman.
• Göçoğlu, V. ve Yemen, A. (2014). Yerel yönetimlere bir kamu politikası önerisi: Yeni akıllı T.C. kimlik kartlarının kentçi toplu taşımada kullanılması. Yerel Politikalar, (5), 1-22.
• Grindle, M. S. (2004). Good enough governance: reduction and reform in developing countries, governance: An ınternational journal of policy. Administration and Institutions, 17(4), 525-543.
• Gül, H. (2015). Kamu politikası analizi, yöntemleri ve teknikleri. Yasama Dergisi, (29), 5-31.
• Gültekin, S. (2012). Kamu yöneticileri ve kamu politikası: Kamu yönetimi paradigmaları çerçevesinde teorik bir analiz. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 26, 3-4.
• Heywood, A. (1992). Political ideologies. (B. Şsahin, Çev.) Macmillan Yayınları, (Orijinal eserin basım tarihi 1992).
• İzci, F. ve Geylani, D. (2021). Türkiye’de katılımcı yönetim ve yönetişimin uygulanabilirliğinin 11. Kalkınma Planı çerçevesinde değerlendirilmesi. Bingöl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11(22), 715-737.
• Kabaş, T. (2014). Türk kamu politikası modelinin doğuşu ve gelişmesi. Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 15(1), 115-130.
• Kahraman, Y., Vurgun L. ve Öztop S. (2012). Yönetişim anlayışı ve değerlerin yönetim kültürüne etkisi. F. N. Genç (Ed). Yönetişim ve yönetim ekseninde kamu yönetimi. Ekin Basım Yayın Dağıtım.
• Kaypak, Ş. (2012). Devletten yerel yönetime değişim sürecinde sivil toplumun yeni yüzü. BEU SBE Dergisi, 1(1), 34-57.
• Keyman, F. (2004). Sivil toplum, sivil toplum kuruluşları ve Türkiye. https://stk.bilgi.edu.tr/media/uploads/2015/02/01/keyman_std_4.pdf adresinden 22 Mayıs 2021 tarihinde alınmıştır.
• Kooiman, J. (1999). Social political governance, public management: An international journal and theory, Public Management Review, 1, 67-92.
• Lowi, T. (1964). American business, public policy, case-studies, and political theory. World Politics, 16(4), 677-715.
• Mardin, Ş. (2011). Türkiye’de toplum ve siyaset. https://siviltoplum.com/wp-content/uploads/2020/01/TurkiyedeToplumVeSiyaset.pdf adresinden 18 Haziran 2021 tarihinde alınmıştır.
• Mclaverty, P. (2002). Civil society and democracy. Contemporary Politics, 8(4), 303-318.
• Neuman, W. L. (2012). Toplumsal araştırma yöntemleri: Nicel ve nitel yaklaşımlar III. Cilt (5. Basım). Yayın Odası.
• OECD. (2001). Citizens as partners: OECD handbook on information. consultation and public participation in policy-making, OECD Publications Service.
• Okçu, M. (2007). Yönetişim tartışmalarına katkı: Avrupa birliği için yönetişim ne anlama geliyor?. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 12(3), 299-312.
• Okutan, E. (2008). Yerel yönetimler ve sivil toplum örgütlerinin gelişmiş iş birliği: İngiltere örneği. Sayıştay Dergisi, (71), 1-18.
• Oruç, T. ve Bayrakçı, E. (2018). Yerel siyasette temsil ve katılım: Kadın aktörler. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7(2), 1-18.
• Özel, M. ve Polat, C. (2013). Yerel yönetimlerde değişim ve yerel yönetim hizmetlerinde “müşteri odaklı pazarlama” yaklaşımı. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi. 2(1), 41-79.
• Özkan, Z. (2015). Yerel kamu politikalarının belirlenmesinde sivil toplum kuruluşlarının rolü: Konya örneği, [Yüksek Lisans Tezi]. Selçuk Üniversitesi.
• Taştekin, A. (2020). Türkiye’de sivil toplum örgütlerinin yerel karar alma sürecine katılımı. Dicle Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 10(19), 195-211.
• Tekeli, İ. (2003). Siyasal toplum ile sivil toplum arasında yerini belirlemekte olan yerel yönetimler. Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 12(2), 5-15.
• Tekeli, İ. (2012). Türkiye için STK'lar ve katılımcı demokrasi yazıları. Tarih Vakfı Yurt Yayınları
• Tekin, H. H. (2006). Nitel araştırma yönteminin bir veri toplama tekniği olarak derinlemesine görüşme. İstanbul Üniversitesi Sosyoloji Dergisi, 3(13), 101-116.
• Türköne, M. (2007). Siyaset (7. Baskı). Lotus Yayınevi.
• Uçar, A. (2011). İl özel idarelerinde demokratik katılım ve yönetişim uygulamaları. Manisa Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9(2), 613-629.
• Usta, S. ve Bilgiç, E. (2017). Yerel yönetimlerde hizmet sunumu: Kamu özel ortaklığı modeli. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (23), 249-268.
• Usta, Y. (2013). Kamu politikaları analizine kuramsal bir bakış. Yasama Dergisi, (24), 78-102.
• Uzun, H. (2021). Kamu politikası analizi: Türkiye'nin kamu özel iş birliği politikası. [Doktora Tezi]. Hacı Bayram Veli Üniversitesi.
• Yaman, M. ve Küçükşen, M. (2018). Yerel yönetimlerin demokratikleşmesi açısından yerel katılımın incelenmesi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, (55), 247-259.
• Yerlikaya, H. (2015). Kamu politikalarının oluşturulmasında katılımcılık ve bilgi ve iletişim teknolojileri. 6-25, https://www.sbb.gov.tr/wpcontent/uploads/2018/11/hakan_yerlikaya.pdf adresinden 28 Ağustos 2021 tarihinde alınmıştır.
• Yeşildal, A. (2021). Sivil toplum ve yerel yönetimlerde katılımcı yönetişim: sivil toplumcu bir yaklaşım. Sosyal Bilimler Metinleri, (2), 31-44.
• Yıldırım, İ. (2004). Demokrasi sivil toplum kuruluşları ve yönetişim. Seçkin Yayıncılık.
• Yılmaz, D. V. (2019). Quality assurance in Turkish higher education in the framework of policy process model. Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, (46), 37-60.
• Yilmaz, V. ve Telsaç, C. (2021). Yerel yönetimler ve katılım. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (40), 235-254.