The 93 War was a period during which the Ottoman Empire faced significant military and political challenges. The roles played by local leaders and sheikhs in this war reveal the effectiveness of the Ottoman religious and social mobilization strategies. The declaration of jihad increased the spiritual motivation of the people, supported by symbols such as holy relics, and reached large masses through the influence of local leaders. However, logistical inadequacies and geographical difficulties emerged as significant obstacles during this process. In this context, the Ottoman policies of local cooperation were an important tool for achieving both the short-term objectives of the war and consolidating its long-term regional authority. This war serves as an important example of how the Ottoman Empire sought to survive its 19th-century struggle for existence by combining traditional and modern elements. In this respect, this study discusses how the Ottoman Empire integrated social and religious dynamics into its war strategies during the Ottoman-Russian War of 1877–1878 and argues that sheikhs effectively ensured the participation of the people in the jihad. It also attempts to demonstrate how they played a critical role in meeting the needs of the regular army and consolidating regional authority.
93 Harbi, Osmanlı Devleti’nin askerî ve siyasî anlamda büyük bir sınavdan geçtiği dönemdir. Bu savaşta yerel liderlerin ve meşayihın oynadığı roller, Osmanlı’nın dinî ve sosyal mobilizasyon stratejilerinin etkinliğini ortaya koymaktadır. Cihad ilanı, halkın manevi motivasyonunu artırmış, kutsal emanetler gibi sembollerle desteklenmiş ve yerel güçlerin etkisiyle geniş kitlelere ulaşmıştır. Ancak, lojistik yetersizlikler ve coğrafi zorluklar, bu süreçte önemli engeller olarak ortaya çıkmıştır. Bu bağlamda Osmanlı’nın yerel iş birliği politikaları hem savaşın kısa vadeli hedeflerine ulaşılmasında hem de uzun vadeli bölgesel otoritesini pekiştirmesinde önemli bir araç olmuştur. Bu savaş, Osmanlı’nın 19. yüzyıldaki varlık mücadelesinde geleneksel ve modern unsurları bir arada kullanarak nasıl ayakta kalmaya çalıştığını göstermesi açısından önemli bir örnek teşkil etmektedir. Bu minvalde çalışma bir taraftan 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşında Osmanlı Devleti’nin toplumsal ve dinî dinamiklerini savaş stratejilerine nasıl entegre ettiğini tartışırken öte taraftan Şeyhlerin halkın cihada katılımını etkili bir şekilde sağladığını iddia etmektedir.
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Spesifik Alanların Tarihi (Diğer) |
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Gönderilme Tarihi | 27 Ocak 2025 |
| Kabul Tarihi | 6 Ekim 2025 |
| Yayımlanma Tarihi | 21 Aralık 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Sayı: 70 |
Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.