Kırgız halkının tarihi geleneği olan pastoralist hayvancılık, sosyoekonomik
yaşamsal önemini günümüzde de devam ettirmektedir. Sanayi, inşaat, hizmetler
sektörü ve diğer sektörlerdeki istihdam olanaklarının gelişkin olmamasına
bağlı olarak iş imkânlarının kıtlığı nedeniyle, özellikle ülkenin yüksek dağlık
bölgelerinde ve ücra yerlerde yapılan hayvancılık, kırsal kesim ailelerinin başat
gelir kaynağıdır. Hayvancılık, Kırgız nüfusunun üretim ve tüketim alışkanlıklarını
belirleyen, yoksulluğun azaltılmasını sağlayan, sosyoekonomik kalkınmayı
destekleyen, iç ve dış göç hareketleri üzerinde azaltıcı etkisi olan doğal kaynak
yönetimine dayalı bir ekonomik faaliyet koludur. Bağımsızlıktan sonra, geleneksel
hayvancılık sistemleri (pastoral, agro-pastoral ve yarı entanstif) pazar ekonomisine
uygun biçimde yeniden düzenlenmeye başlanmıştır. Kırgızistan’da toplam
nüfusun %14’ü tarım sektöründe istihdam edilmektedir. Hayvan sayısı, bağımsızlığın
ilan yılı olan 1991’den başlayarak 2001’e kadar hızla gerilemiştir. Koyun ve
sığır sayılarındaki en dramatik düşüş 1989 ile 1995 yılları arasında görülmüştür.
Üretim artışı, hayvan sayısının artışından ileri gelmektedir. 2014 yılına gelindiğinde,
kişi başına hayvansal ürün tüketim değerleri bağımsızlık öncesi döneme ait
değerlerin gerisindedir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Tam Sayı |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Eylül 2019 |
Gönderilme Tarihi | 3 Temmuz 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Sayı: 45 |
Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.