Özel Eğitim Öğretmenlerinin Oyun Öğretimine İlişkin Öz-Yeterlik Düzeylerinin İncelenmesi

Year 2017, Volume: 18 Issue: 01, 1 - 26, 04.04.2017

Pelin Piştav Akmeşe , Nilay Kayhan

https://doi.org/10.21565/ozelegitimdergisi.274303

Cited By: 3

Abstract

Oyun, erken çocukluk dönemindeki
çocuklar için öğrenme süreçlerinde kullanılabilecek etkili bir öğretim
aracıdır. Bu çalışmada özel eğitim öğretmenlerinin oyun öğretimi öz-yeterlik
düzeylerinin, oyun etkinliklerini planlama, uygulama ve değerlendirme
öz-yeterlikleri ile mesleki öz-yeterlikleri açısından incelenmesi
amaçlanmıştır. Betimsel tarama yöntemine göre planlanan araştırmada, veri
toplama aracı olarak ''Kişisel Bilgi Formu” ve Kadim (2012) tarafından
geliştirilen “Okul Öncesi Dönemde Oyun Öğretimi Öz-Yeterlik Anketi” kullanılmıştır.
127 özel eğitim öğretmeninin katılımıyla gerçekleştirilen çalışmanın sonucunda,
öğretmenlerin mezun oldukları alan, oyun dersi alma durumları ve mesleki
kıdemlerine göre oyun etkinliklerini planlama, uygulama ve değerlendirme ile
oyun öğretimi mesleki öz-yeterlik düzeylerine ait puanları arasında anlamlı bir
farklılık olduğu tespit edilmiştir. Öğretmenlerin eğitim durumları, oyun
öğretimi etkinliklerini değerlendirme, mesleki öz-yeterlik ve oyun öğretimi
toplam puanları üzerinde, cinsiyetleri ise oyun etkinliklerini uygulama alt
boyutu üzerinde anlamlı bir farklılık oluşturmaktadır. Özel eğitim
öğretmenlerinin oyun öz-yeterliklerinin incelendiği bu çalışma, oyunları
öğretim aracı olarak ne düzeyde kullandıklarının belirlenmesi açısından önemlidir. 

Keywords

Özel eğitim öğretmeni, öz-yeterlik, oyun öğretimi

References

• Adıgüzel, Ö. (2012). Eğitimde yaratıcı drama (2. baskı). Ankara: Naturel Yayınevi.
• Akkoyunlu, B., Orhan, F., & Umay, A. (2005). Bilgisayar öğretmenleri için “Bilgisayar Öğretmenliği Öz-Yeterlik Ölçeği” geliştirme çalışması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 29, 1-8.
• Arı, M. (2003). Türkiye’de erken çocukluk eğitimi ve kalitenin önemi. M. Sevinç (Ed.), Erken çocuklukta gelişim ve eğitimde yeni yaklaşımlar içinde (ss. 31-35). İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• Artar, M. (1999). Okul öncesi öğretmenlerinin çocukların oyun hakkına ilişkin tutumları. B. Onur & N. Güney (Ed.), Türkiye’de çocuk oyunları: Araştırmalar içinde (ss. 84-94). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları No: 12.
• Balcı, A. (2005). Sosyal bilimlerde araştırma. Ankara: Pegem Yayıncılık.
• Baltra, A. (1990). Language learning through computer adventure games. Simulation & Gaming, 21(4), 445-452.
• Bandura, A. (1977). Self-efficacy: Toward a unifying theory of behavioral change. Psychological Review, 84(2), 191-215.
• Bandura, A. (1991). Self-efficacy mechanism in physiological activation and health-promoting behavior. In J. Madden (Eds.), Neurobiology of learning, emotion and affect (pp. 229-270). New York: Raven.
• Bandura, A. (1994). Self-efficacy. In V. S. Ramachaudran (Eds.), Encyclopedia of human behavior (pp. 71-81). New York: Academic Press.
• Bergen, D., & Mauer, D. (2000). Symbolic play, phonoogical awareness, and literacy skills at three age levels. In K. A. Roskos & J. F. Christie (Eds.), Play and literacy in early childhood: Research from multiple perspectives (pp. 45-62). New York: Erlbaum.