A Direct Democratic Alternative to The Crisis of Liberal Democratic Representation? On The Practicability of John Rawls' Deliberative Model of Democracy

Yıl 2024, , 615 - 646, 12.08.2024

Semih Altıntaş

https://doi.org/10.26745/ahbvuibfd.1491883

Öz

The concept of deliberative democracy, detailed and clearly explained by John Rawls, primarily addresses the problem of how to uphold unity and stability of the society defined by the diversity of individual and collective identities such as ideas, ideologies, lifestyles, and beliefs. This division in society, which basically reflects the state of liberal democracy, is also the thing that creates the need to democratize and deepen liberal democracy. The response to this need from the perspective of the deliberative democratic model is that a divided society can only be held together “through institutions established on the basis of equality and justice”. Thus, the deliberative democracy emerges as both the ethos and the method for structuring society and institutions on the basis of equality and justice. In its shortest version of the explanation, what is proposed is that members of society should negotiate on their own behalf about a fair order and reach various decisions about its components. In this sense, the model of deliberative democracy seems to rely upon the direct democracy exercise, both in theory and practice, in order to establish and sustain the foundational structures of fair society and politics through ensuring the inclusion of all individuals directly affected by political decisions, which are the citizens in this case, to the deliberation process. Nonetheless, this model faces inherent theoretical challenges related to its conceptual framework, as well as practical obstacles to its implementation possibility, which are intertwined with the problems of direct democracy practice.

Anahtar Kelimeler

Keywords: Deliberative democracy, direct democracy, John Rawls, liberal democracy, crisis of representation

Liberal Demokratik Temsil Krizine Doğrudan Demokratik Bir Alternatif? John Rawls’un Müzakereci Demokrasi Modelinin Uygulanabilirliği Üzerine

Öz

Sınırları net ve detaylı biçimde John Rawls tarafından çizilen müzakereci demokrasi modeli en kısa haliyle fikir, ideoloji, yaşam tarzı ve inanç gibi kimliğin bireysel ve kimi zaman da grupsal olan birtakım öğeleri temelinde ayrışmış bir toplumda bütünlüğün ve istikrarın nasıl korunabileceği sorusuna odaklanır. Temelde liberal demokrasinin ahvalini yansıtan bu bölünmüşlük aynı zamanda liberal demokrasinin demokratikleştirilmesi ve derinleştirilmesi ihtiyacını yaratan şeydir. Bu ihtiyaca müzakereci demokratik model dahilinde verilen cevap bölünmüş bir toplumun “ancak eşitlik ve adalet temelinde oluşturulmuş kurumlar aracılığıyla” bir arada tutulabileceği şeklindedir. İşte müzakereci demokratik model de toplumun ve kurumların eşitlik ve adalet temelinde yapılandırılmasının hem ethosu hem de yöntemi olarak ortaya çıkar. En kısa haliyle önerilen şey ise şudur; toplumun üyeleri adil bir düzen hakkında kendi adlarına müzakere etmeli ve düzenin bileşenlerine ilişkin irili ufaklı birçok karara varmalıdır. Bu bakımdan müzakereci demokrasi gerek teorik gerekse pratik düzlemde doğrudan bir siyasi karardan etkilenebilecek tüm bireylerin, -ki burada kastedilen vatandaşlar olsa gerektir, hiç değilse toplumun ve elbette siyasetin kurumsal ayağının oluşturulması ve sürdürülmesinde bir doğrudan demokrasi uygulamasına bel bağlamış görünmektedir. Ancak böylesi bir modelin hem kendi yapılandırılmasından kaynaklanan iç-teorik problemleri hem de uygulanma safhasına ilişkin doğrudan demokrasi ile de bağlantılı birtakım pratik sorunları bulunmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Müzakereci demokrasi, doğrudan demokrasi, John Rawls, liberal demokrasi, temsil krizi

Kaynakça

• Ağaoğulları, M. A. (2009). Kent Devletinden İmparatorluğa (6. Baskı). İmge Kitabevi.
• Aristoteles. (2020). Atinalıların Devleti (A. Çokona, Çev.; 8. Basım). Türkiye İş Bankası Yayınları.
• Benhabib, S. (1999a). Müzakereci Bir Demokratik Meşruiyet Modeline Doğru (C. Gürsel ve Z. Gürata, Çev). Seyla
• Benhabib (Ed.), Demokrasi ve Farklılık. Demokrasi Kitaplığı.
• Benhabib, S. (1999b). Modernizm, Evrensellik ve Birey (M. Küçük, Çev.). Ayrıntı Yayınları.
• Benhabib, S. (2005). Eleştiri, Norm ve Ütopya (İ. Tekerek, Çev.). İletişim Yayınları.
• Benhabib, S. (2014). Ötekilerin Hakları: Yabancılar, Yerliler, Vatandaşlar (B. Akkıyal, Çev.; 2. Basım). İletişim Yayınları.
• Bezci, B. (2006). Carl Schmitt’in Politik Felsefesi: Modern Devletin Müdafaası. Paradigma Yayıncılık.
• Boudon, R. (1971). Sources of Student Protest in France. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 395, 139-149.
• Carnaghan, E. (2001). Thinking about Democracy: Interviews with Russian Citizens. Slavic Review, 60(2), 336-366. https://doi.org/10.2307/2697274
• Cohen, J. (2009). Philosophy Politics Democracy. Harvard University Press: Massachusetts.
• Dahl, R. A. (1998). On Democracy. Yale University Press.
• Dahl, R. A. (2006). A Preface to Democratic Theory. Chicago University Press.
• Della Porta, D. (2015). Social Movement in Times of Austerity: Bringing Capitalism Back into Protest Analysis. Polity Press.
• Evans, S. M. (2009). Sons, Daughters, and Patriarchy: Gender and the 1968 Generation. The American Historical Review, 114(2), 331-347.
• Ferguson, W. S. (1963). Greek Imperialism. Biblo and Tannen.
• Gamble, A. (1996). Hayek: The Iron Cage of Liberty. Westview Press.
• Girling, J. (2004). Social Movements and Symbolic Power: Radicalism, Reform and the Trial of Democracy in France. Palgrave MacMillan.
• Glasberg, D. S., & Shannon, D. (2011). Political Sociology: Oppression, Resistance and the State. Sage Publications Ltd.
• Gould, C. C. (1999). Çeşitlilik ve Demokrasi: Farklılıkların Temsili (C. Gürsel ve Z. Gürata, Çev.). Seyla Benhabib (Ed.), Demokrasi ve Farklılık. Demokrasi Kitaplığı.
• Habermas, J. (1996), Between Facts and Norms: Contributions to a Discourse Theory of Law and Democracy (W. Rehg, Trans.; 2. Basım). MIT Press.
• Habermas, J. (1999). Demokrasinin Üç Normatif Modeli. (C. Gürsel ve Z. Gürata, Çev.). Seyla Benhabib (Ed.), Demokrasi ve Farklılık. Demokrasi Kitaplığı.
• Habermas, J. (2014). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü (M. Sancar ve T. Bora, Çev.; 12. Basım). İletişim Yayınevi.
• Habermas, J. (2015a). “Öteki” Olmak “Öteki”yle Yaşamak (İ. Aka, Çev.; 8. Basım). Yapı Kredi Yayınları.
• Habermas, J. (2015b). Kamusal Alan (M. Özbek, Çev.; 3. Basım). M. Özbek (Ed.), Kamusal Alan. Hil Yayınevi.
• Hardt, M., & Negri, A. (2012). Declaration. Argo Navis Author Services.
• Hauser, G. A., & McClellan, E. D. (2009). Vernacular Rhetoric and Social Movements: Performances of Resistance in the Rhetoric of the Everyday. In S. McKenzie Stevens & P. Malesh (Eds.), Active Voices: Composing a Rhetoric for Social Movements. State University of New York Press.
• Heberle, R. (1995). Social Movements and Social Order. In S. M. Lyman (Ed.), Social Movements: Critiques, Concepts, Case-Studies. Palgrave Macmillan.
• Hegel, G. W. F. (2011). Tarihte Akıl (O. Sözer, Çev.; 3. Basım). Kabalcı Yayınevi.
• Howell, C. (1992). Regulating Labor: The State and Industrial Relations Reform in Postwar France. Princeton University Press.
• Kocaoğlu, M. (2014). John Rawls: Adalet Teorisi ve Temel Kavramları. İmaj Yayınevi.
• Lipovetsky, G. (1994). May ‘68, or the Rise of Transpolitical Individualism. In M. Lilla (Ed.), New French Thought: Political Philosophy. Princeton University Press.
• Luhmann, N. (1993). Risk: A Sociological Theory (R. Barrett, Trans.). Walter de Gruyter
• Macpherson, C. B. (1984). Demokrasinin Gerçek Dünyası (L. Köker, Çev.). Birey ve Toplum Yayınları.
• Manin, B. (1987). On Legitimacy and Political Deliberation (E. Stein ve J. Mansbridge, Trans.). Political Theory. Sage Publications Ltd.
• McAfee, N. (2000). Habermas, Kristeva and Citizenship. Cornell University Press
• Melucci, A. (1985). The Symbolic Challenge of Contemporary Movements. Social Research, 52(4), 789-816.
• Melucci, A. (1996). Challenging Codes. Cambridge University Press.
• Michels, R. (1915). Political Parties: A Sociological Study of Oligarchical Tendencies of Modern Democracy (E. Paul & C. Paul, Trans.). Hearst’s International Library Co.
• Mouffe, C. (1999). The Challenge of Carl Schmitt. Verso.
• Mouffe, C. (2013). Siyasal Üzerine (M. Ratip, Çev.; 2. Basım). İletişim Yayınları.
• Nelson, B. (2006). Tke Making of the Modern State: A Theoretical Evolution. Palgrave Macmillan.
• Özbank, M. (2009). Rawls-Habermas Tartışması: Nasıl Demokrasi? Nasıl İstikrar? İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Parekh, B. (2002). Çokkültürlülüğü Yeniden Düşünmek (B. Tanrıseven, Çev.). Phoenix Yayınevi.
• Pickles, D. (1968). France in 1968: Retrospect and Prospect. The World Today, 24(9), 393-402.
• Piven, F. F., & Cloward, R. A. (1977). Poor People’s Movements: Why They Succeed, How They Fail. Vintage Books.
• Rawls, J. (1980). Justice as Fairness: Political Not Metaphysical. In Milton Fisk (Ed.). Key Concepts of Critical Theory. Humanities Press.
• Rawls, J. (1996). Justice as Rational Choice Behind a Veil of Ignorance. James P. Sterba (Ed), Alternative Political Perspectives (2nd Ed.) Wadsworth Publishing Company.
• Rawls, J. (1999). A Theory of Justice. The Belknap Press of Harvard University Press.
• Rawls, J. (2007). Siyasal Liberalizm (M. F. Bilgin, Çev.). İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Rawls, J. (2009). Halkların Yasası ve Kamusal Akıl Düşüncesini Yeniden Ele Alınması (G. Evrin, Çev.; 2. Basım). İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Rejai, M., & Mason, W. L. (1971). Revolutionary Ideology: France 1968. Il Politico, 36(3), 503-22.
• Schmitt, C. (2000). The Crisis of Parliamentary Democracy. (E. Kennedy, Trans.; 6th ed.). MIT Press.
• Schumpeter, J. (2003). Capitalism, Socialism and Democracy. Taylor & Francis e-Library. https://doi.org/10.4324/9780203202050
• Sen, A. (2010). Kimlik ve Şiddet Kader Yanılsaması (A. Kardam, Çev.). Optimist Kitap.
• Sherif, M., Harvey, O. J., White, B. J., Hood, W. R. and Sherif, C. W. (1988). The Robbers Cave Experiment: Intergroup Conflict and Cooperation. Wesleyan University Press.
• Skhlar, J. (1989). The Liberalism of Fear. In N. Rosenblaum (Ed.), Liberalism and the Moral Life. Harvard University Press.
• Stadelmann-Steffen, I., & Vatter, A. (2012). Does Satisfaction with Democracy Really Increase the Happiness? Direct Democracy and Individual Satisfaction in Switzerland. Political Behavior, 34, 535-559. https://doi.org/10.1007/s11109-011-9164-y
• Şenel, A. (1970). Eski Yunanda Eşitlik ve Eşitsizlik Üzerine. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yayınları.
• Taylor, C. (1994). The Politics of Recognition. In A. Gutmann (Ed.). Multiculturalism. Princeton University Press.
• Tocqueville, A. (1962). Amerika’da Demokrasi (T. Timur, Çev.). Yenilik Basımevi. Üstüner, F. (2007). Radikal Demokrasi: “Liberalizm mi, demokrasi mi? Evet, lütfen!”, ODTÜ Gelişme Dergisi, (34), 313-336.
• Waters, S. (2003). Social Movement in France: Toward a New Citizenship. Palgrave Macmillan.
• Zald, M. N. (1985). Political Change, Citizenship Rights, and the Welfare State. The ANNALS of the American Academy of Political and Social Science, 479(1), 48–66. https://doi.org/10.1177/0002716285479001004