What did The Modernist Playwright Expect from The Mask in The Context of The Self-Crisis?

Yıl 2020, Cilt: 26 Sayı: 45, 630 - 638, 22.10.2020

Banu Ayten Akın

https://doi.org/10.32547/ataunigsed.767487

Cited By: 1

Öz

In modern theater, the mask was used to sample crises related to occurrence. The self-crisis in theater has been used through a mask that transforms and freezes the face in general expression, for different purposes by different authors. In an age of trying to reintegrate the subject, what did the contemporary writer expect from a physical or abstract mask? As is known, as a concept in dramatic writing, character is deeply dependent on modern forms of subjects. The character also constitutes a manifestation of the self's perception and the change in the relations between the self and the world. The basic crisis of the self is based on face/mask polarization. The mask always means opposition in the western world thought. The mask is always the unique self, the last resort of the idea of the human face. The mask refers to melancholy, although it is a sign of the impossibility of creating a true self. Another concept is metamorphosis which has to do with the mask. Identity is unstable, but metamorphosis is both its loss and guarantee. Metamorphosis involves the moment before and after it. Paradoxically, identity allows its survival even when it becomes unstable. This study examines the role of masks and metamorphosis in modern dramatic literature in Pirandello, Brecht, Genet and Müller.

Anahtar Kelimeler

Mask, Metamorphosis, Self, Modern, Modern, Modern, Modern, Postmodern, Postmodern, Postmodern, Postmodern, Theatre

Benlik Krizi Bağlamında Modernist Oyun Yazarı Masktan Ne Umdu?

Öz

Modern tiyatroda mask, oluş ile ilgili krizlerin örneklenmesinde kullanılmıştır. Tiyatroda benlik krizi, yüzü başkalaştıran, genel ifadede donduran mask aracılığıyla farklı amaçlarla, farklı yazarlar tarafından sıklıkla kullanılmıştır. Özneyi yeniden bütüncülleştirmeye çalışan bir çağda, çağdaş yazar somut veya soyut masktan ne ummuştur? Bilindiği gibi dramatik yazarlıkta bir kavram olarak karakter, modern özne biçimlerine derinden bağımlıdır. Aynı zamanda benliğin algısı ve benlik ile dünya arasındaki ilişkilerdeki değişikliğin bir tezahürünü kendinde oluşturmaktadır. Benliğin asal krizi yüz/maske kutuplaşmasına dayanır. Batı düşüncesinde maske, her zaman muhalefet anlamına gelir. Maske öznelliğin göstergesi olmasının tersine, eşsiz benlik, insan yüzü fikrinin son çaresidir. Maske, gerçek benlik yaratmanın imkânsızlığının bir işareti olsa da altta yatan bir melankoliye işaret eder. Maske ile belirgin yakınlıkları olan başka bir kavram ise metamorfoz kavramıdır. Kimlik kararsızdır, ancak metamorfoz onun hem kaybı hem de garantiye alınmış halidir. Metamorfoz anı, hem kendinden önce hem de sonraki anları içine alır. Paradoksal olarak, kimlik istikrarsızlaşırken bile kendisinin hayatta kalmasını sağlar. Bu çalışma Pirandello, Brecht, Genet ve Müller örnekleminde maske ve metamorfozun modern oyun yazınındaki yerini inceler

Anahtar Kelimeler

Maske, Metamorfoz, Benlik, Tiyatro, Modern, Modern, Modern, Modern, Postmodern, Postmodern, Postmodern, Postmodern

Kaynakça

• Akın, B. A. (2017). Genet’nin ezilenleri ve hainleri. İstanbul: Mitos Boyut Yayınları.
• Aydoğdu, H. (2004). Modern kimlikte öznenin ölümü. Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, 0(10), 115-147. Erişim adresi: https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/31406
• Butler, J. (2007). Taklit ve toplumsal cinsiyete karşı durma (O. Akınhay, Çev.). İstanbul: Agora Kitaplığı.
• Çehov, A. (1995). Bütün oyunları II (A. Behramoğlu, Çev.). İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Fanon, F. (2016). Siyah deri beyaz maskeler (C. Koytak, Çev.). İstanbul: Encore Yayınları.
• Fuchs, E. (2003). Karakterin ölümü (B. Güçbilmez, Çev.). Ankara: Dost Yayınları.
• Genet, J. (1991). Paravanlar (S. Dolanoğlu, Çev.). İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Genet, J. (2000). Hizmetçiler (S. Birsel, Çev.). İstanbul: Nisan Yayınları.
• Genet, J. (2014). Zenciler (2. Baskı) (N. Başer, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Horkheimer, M., & Adorno, T. W. (2010). Aydınlanmanın diyalektiği (N. Ülner & E. Karadoğan, Çev.). İstanbul: Kabalcı Yayınları.
• Jacobi, J. (2002). C. G. Jung Psikolojisi (M. Arap, Çev.). İstanbul: Barış İlhan Yayınevi.
• Kahraman, Y. (2018). Kurucu öğe olarak modern özne anlayışının teşekkülü. Kaygı, 31, 128- 144. doi: 10.20981/kaygi.474645
• Kurun, İ. (2018). Karl Popper'ın idealizm eleştirisi. Beytulhikme: An international journal of philosophy, 8(1), 273-301. Erişim adresi: https://philarchive.org/archive/KURKPC
• Müller, H. (2008). Hamlet makinesi (Z. A. Yılmazer, Çev.). İstanbul: De ki Yayınları.
• Nesari, A.J., Shahraz, S., Filinezhad, N., & Nesarid, S. J. (2011). A study of the lack of identity in Luigi Pirandello`s six characters in search of an author and Henry IV. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 28, 896-899.
• Pirandello, L. (2009). Toplu oyunları 1 (G. Çapan, N. Adabağ & H. Aygen, Çev.). İstanbul: Mitos Boyut Yayınları.
• Pirandello, L. (2015). Biri, hiçbiri, binlercesi (B. Göker & N. Birgen, Çev.). İstanbul: Aylak Adam Yayınları.
• Sennett, R. (2008). Karakter aşınması (B. Yıldırım, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Urbanek, E. (1967). Roles, masks and a characters: a contribution to Marx’s idea of social role. In social Research (34(3), p. 529-562). Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. Erişim adresi: https://www.jstor.org/stable/40969892?seq=1
• Zohar, D. (2019), Kuantum benlik (S. Kervanoğlu, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.