Türkiye’de Yetişkin Eğitimi Harcamalarının Eşitlik Söylemi Bağlamında Değerlendirilmesi

Yıl 2014, , 145 - 170, 01.05.2014

Erhan Bağcı Ş.

https://doi.org/10.1501/Egifak_0000001321

Cited By: 1

Öz

Bu çalışmada Türkiye’de yetişkin eğitimi alanında gerçekleşen kamu harcamaları ile yetişkin eğitimine yüklenen eşitlikçi anlamlar arasındaki ilişki değerlendirilmektedir. Tarama modeli ile yürütülen araştırmada 1995-2011 yılları arasındaki Milli Eğitim
Bakanlığı ve Hayat Boyu Öğrenme Genel Müdürlüğü harcamaları, bu genel müdürlüğe bağlı kursiyer, öğretmen, kurs ve kurum sayıları ve bu yıllardaki 15 yaş üstü nüfus ele alınmıştır. Bulgular, 1995-2011 yılları arasında yetişkin eğitimi alanındaki kamu harcamalarının
yeterince artmadığını, yatırım harcamalarının azaldığını, buna karşılık yetişkin eğitimi hizmetlerinin hedeflediği düşünülen 15 yaş üstü nüfusun büyüdüğünü, öğretmen başına düşen kursiyer oranlarının hızla arttığını göstermektedir. Sonuç olarak, Türkiye’de yetişkin
eğitimi alanındaki kamu harcamalarının eşitlikçi bir yetişkin eğitimi sistemi için yeterli olmadığı ve hatta bu durumun yıllar içinde olumsuz yönde değiştiği söylenebilir. Yetişkin eğitimine ilişkin eşitlikçi söylemler, Türkiye’de kamunun harcama politikalarıyla
desteklenmemektedir.

Anahtar Kelimeler

Yetişkin eğitimi, kamu harcamaları, bütçe, ikinci şans eğitimi, eşitlik

Evaluation of Adult Education Expenditures In Turkey In the Context of Equality

Öz

In this study the relationship between egalitarian meanings attributed to adult education and public expenditures in Turkey in this field is evaluated. Expenditures of National Ministry of Education and General Directorate of Lifelong Learning between 1995 and 2011, number of enrollment, teachers, courses and institutions and population through 15 years old are discussed by a survey methodology. Findings show that public expenditures didn’t increase enough and else investment expenditures decreased whereas population over 15 years old increased and participants per teacher rised significantly between 1995 and 2011. As a result, one can argue that public expenditures in adult education in Turkey was not enough for an egalitarian adult education system and else it had gone worse through years. Egalitarian discourse on adult education is not supported by public expenditure policies in Turkey

Anahtar Kelimeler

Adult education, public expenditures, budgets, second chance education, equality