Investigation of the Relationship Between Secondary School Students’ Attachment Styles and Self-Regulation Levels

Yıl 2019, , 142 - 152, 29.06.2019

Ayşenur Baysal , Mustafa Özgenel

https://doi.org/10.17244/eku.507650

Cited By: 4

Öz

In this study the aim
was to investigate the relationship between secondary school students'
attachment styles and self-regulation levels. The study also examined whether
the attachment styles and self-regulation levels differed according to gender,
class level and school type variables. In the study, a relational survey model
was preferred from among quantitative research methods. The sample of the
research consist of 205 female and 169 male students, a total of 374 volunteers
from 5th, 6th, 7th and 8th grades, who were educated in private and state
secondary schools located in the Üsküdar district of Istanbul. The data were
collected using the Personal Information Form, the Kerns Secure Attachment
Scale and the Perceived Self-Regression Scale. In the analysis of the data, an independent
t-test, one way variance analysis (Anova) and Pearson Moments Multiplication
Correlation were used. As a result of the analysis, there was a significant
positive correlation between attachment styles and self-regulation levels. At
the same time, attachment styles and self-regulation levels differed according
to school types.

Anahtar Kelimeler

Attachment, Attachment styles, Self-regulation

Ortaokul Öğrencilerinin Bağlanma Stilleri ve Öz-Düzenleme Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi

Öz

Araştırmada,
ortaokul öğrencilerinin bağlanma stilleri ile öz düzenleme düzeyleri arasındaki
ilişkiyi incelemek amaçlanmıştır. Ayrıca bağlanma stilleri ve öz düzenleme
düzeyleri cinsiyet, sınıf seviyesi ve okul türü değişkenlerine göre farklılık
gösterip göstermediği ele alınmıştır. Araştırmada, nicel araştırma
yöntemlerinden ilişkisel tarama modeli tercih edilmiştir. Araştırmanın çalışma
grubunu İstanbul’un Üsküdar ilçesinde bulunan özel ve devlet ortaokullarında
eğitim gören 205 kız, 169 erkek olmak üzere toplam 374 gönüllü öğrenci
katılmıştır. Veriler Kişisel Bilgi Formu, Kerns Güvenli Bağlanma Ölçeği ve
Algılanan Öz-düzenleme Ölçeği kullanılarak elde edilmiştir. Verilerin
analizinde, bağımsız gruplar t- testi, tek yönlü varyans analizi (Anova) ve
Pearson Momentler Çarpımı Korelasyonu kullanılmıştır. Yapılan analizler
sonucunda, bağlanma stilleri ile öz düzenleme düzeyleri arasında pozitif yönde
anlamlı ilişki bulunmuştur. Aynı zamanda bağlanma stilleri ve öz düzenleme
düzeyleri cinsiyete, okul türüne ve sınıf seviyesine göre farklılaşmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Bağlanma, Bağlanma Stilleri, Öz-Düzenleme

Kaynakça

• Altundağ, G. (2011). Üniversite öğrencilerinde bağlanma stilleri, stresle başa çıkma tutumları ve stresi algılama düzeyinin incelenmesi (Yüksek lisans tezi). Haliç Üniversitesi, İstanbul.
• Arslan, S., & Gelişli, Y. (2015). Algılanan Öz-Düzenleme Ölçeği: Bir ölçek geliştirme çalışması. Sakarya University Journal of Education, 5(3), 67-74.Baldan, B. (2017). Lisans öğrencilerinin öz düzenlemeli öğrenme becerisi düzeyleri ve yükseköğretim programlarının öz düzenlemeli öğrenme becerisini geliştirmedeki rolü (Yüksek lisans tezi). Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.
• Bandura, A. (1991). Social cognitive theory of self-regulation. Organizational behavior and human decision processes, 50(2), 248-287.
• Bartholomew, K., & Horowitz, L. M. (1991). Attachment styles among young adults: a test of a four-category model. Journal of Personality and Social Psychology, 61(2), 226.
• Baş, N. (2013). Ergenlerin bağlanma stilleri ve kimlik statüleri arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yüksek lisans tezi). Çukurova Üniversitesi, Ankara.
• Bowlby, J. (1958). The nature of the child's tie to his mother. International Journal of Psycho- Analysis, 39, 350-373.
• Bowlby, J. (1969). Attachment and loss: Vol. 1. Attachment. New York: Basic Books.
• Bowlby, J. (1973). Attachment and loss: Separation, anxiety and anger. New York: Basic Books.
• Bowlby, J. (1979). The making and breaking of affectional bonds. London: Tavistock.
• Bowlby, J. (1980). Attachment and loss: Sadness and depression. New York: Basic Books.
• Bowlby, J. (2018). Bağlanma. İstanbul: Pinhan Yayıncılık.
• Bretherton, I. (1992). The origins of attachment theory: John Bowlby and Mary Ainsworth. Developmental Psychology, 28(5), 759.
• Budak, H. (2016). İlkokul dördüncü sınıf öğrencilerinin öz düzenleme, motivasyon, biliş üstü becerileri ve matematik dersi başarılarının belirlenmesi (Yüksek lisans tezi). Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi, Çanakkale.
• Büyüköztürk, Ş (2017). Bilimsel araştırma yöntemi. Pegem Akademi.
• Dadlı, G.(2015). Ortaokul 8. Sınıf öğrencilerinin fen ve teknoloji dersine yönelik öz düzenleme becerileri ve öz yeterlilikleri ile akademik başarıları arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yüksek lisans tezi). Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi, Kahramanmaraş.
• Demircan, Y. S., & Tanrıseven, I. (2014). 5. sınıf öğrencilerinin sınıf içi etkinlik ve akademik başarı düzeylerine göre öz-düzenleme stratejileri ve motivasyonel inançlarının incelenmesi. Journal of International Social Research, 7(35).
• Erwin, P. (2000). Çocuklukta ve ergenlikte arkadaşlık. İstanbul: Alfa Basım Dağıtım.
• Erzen E. (2013). Üniversite sınavlarına hazırlanan ergenlerin bağlanma stilleri ve öz yeterlikleri ile sınav kaygıları arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yüksek lisans tezi). Karadeniz Teknik Üniversitesi, Trabzon.
• Güneş, A. (2014). Güvenli bağlanma. İstanbul: Timaş Yayınları.
• Güngör, D.(2000). Bağlanma stillerinin ve zihinsel modellerin kuşaklararası aktarımında ana babalık stillerinin rolü (Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Kılıç, T. ve Kümbetlioğlu, M. (2016). Bağlanma stillerinin iletişim becerilerine etkisini araştırma. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 25(3), 381-396.
• Pintrich, P. R. (2000). The role of goal orientation in self-regulated learning. In Handbook of self-regulation (pp. 451-502).
• Raja, N. (1991). Perceived attachments to parents and peers well-being in adolescence, New York: Youth Adolesc.
• Risemberg, R., & Zimmerman, B. J. (1992). Self‐regulated learning in gifted students. Roeper Review, 15(2), 98-101.
• Süer, N. (2014). Öz düzenleme becerilerinin TEOG sınavı üzerindeki etkisi (Yüksek lisans tezi). Yıldız Teknik Üniversitesi, İstanbul.
• Sümer, N. & Güngör, D. (1999). Psychometric evaluation of adult attachment measures on Turkish samples and a cross-cultural comparison. Türk Psikoloji Dergisi, 14(43), 71-109.
• Sümer, N., & Şendağ, M. A. (2009). Orta Çocukluk Döneminde Ebeveynlere Bağlanma, Benlik Algısı ve Kaygı. Türk Psikoloji Dergisi, 24(63).
• Tüzün, O., & Sayar, K. (2006). Bağlanma kuramı ve psikopatoloji. Düşünen Adam, 19(1), 24-39.
• Üredi, I., & Erden, M. (2009). Öz-düzenleme stratejileri ve motivasyonel inançlarının yordayıcısı olarak algılanan anne baba tutumları. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 7(4), 781-811.
• Üredi, I., & Üredi, L. (2005). İlköğretim 8. sınıf öğrencilerinin öz-düzenleme stratejileri ve motivasyonel inançlarının matematik başarısını yordama gücü. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1(2).
• Yıldız, T. G., Kara, H. G. E., Tanrıbuyurdu, E. F., & Gönen, M. (2014). Öz düzenleme becerilerinin öğretmen çocuk etkileşiminin niteliğine göre incelenmesi. Eğitim ve Bilim, 39(176).
• Yılmaz, E. (2015). Ortaokul öğrencilerinin bağlanma stilleri ile karar verme stilleri arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yüksek lisans tezi). Nişantaşı Üniversitesi, İstanbul.
• Yolalan, H. (2013). Ergenlerde depresyon ve bağlanma stilleri arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yüksek lisans tezi). Arel Üniversitesi, İstanbul.
• Yüksel, G. (2003). İlköğretim öğrencilerinin gelişim alanları, gelişim alanlarının işaretçisi olan ihtiyaçlar ve geliştirilmesi gereken beceriler; bu süreçte rehber öğretmenin işlevleri: kurumsal bir inceleme. Milli Eğitim Dergisi, 159(3).