In this paper, the aim is to
provide a basis for research in the area of digital storytelling in educational
context in Turkey through an overview of the current situation. Accessed
through a descriptive survey method, 12 theses and 15 articles were examined
with content analysis in this paper. As a result of this analysis, it is likely
to say that digital storytelling in educational context in Turkey mostly
focuses on the digital aspect rather than the storytelling component and sharing
life experiences is not in the core of the work. The collaborative workshop-based
nature of the practice is mostly not considered necessary as long as a digital
story is produced. In this respect, there is a tool-based approach besides the
confusion between digital storytelling and multi-media practices. Although it
is mentioned that digital storytelling might have a role as a tool for
reflection and self-expression, none of the studies examined mentions about
sharing experiences. Another major finding is that there is limited
understanding about the workshop-based nature of digital storytelling as well
as the facilitation process by facilitators who had participated in a digital
storytelling workshop themselves, experienced the process and developed a
first-hand understanding about the process. These findings point to an approach
problem regarding the use of digital storytelling in educational context in
Turkey. This problem concerning the approach seems to be spreading not
necessarily being limited to a single case where an interdisciplinary
perspective and literature is missing. In this respect, this study aims to
widen the understanding about the collaborative and co-creative nature of
workshop-based digital storytelling practices.
Bu
çalışmada, eğitsel bağlamda Dijital Hikâye Anlatımı (DHA) konusunda Türkiye’de
var olan durumun betimlenmesi böylece bu
konuda çalışma yapmayı planlayanlar için bir temel oluşturulabilmesi
amaçlanmıştır. Araştırmada betimsel tarama yöntemi ile ulaşılan 12 tez
ve 15 makale, içerik analizi ile belirlenen ölçütler doğrultusunda
derinlemesine çözümlenmiştir. Analiz sonucunda DHA’nın eğitsel bağlamda
hikâye anlatımından ziyade dijital kısmına odaklanıldığı, araçsal rolüne vurgu yapıldığı, yaşantıları
ve deneyimleri anlamaya yönelik bir atölye çalışması olarak örgütlenmediği,
atölye sürecinden daha ziyade, bireysel beceri geliştirme hedefinin ağırlıklı
olduğu; çoklu ortam ile DHA arasında kavram çatışmalarının olduğu;
DHA’nın olası rolleri arasında yansıtma ve ifade aracı olması gibi roller ifade
edilmesine rağmen hiç bir çalışmada, deneyim paylaşımına dair bileşen
tanımlanmadığı öncelikle dikkati çeken bulgular arasında yer almıştır. Buna ek
olarak, incelenen çalışmalarda dijital hikaye anlatımı konusunda teorik ve
uygulama donanımına sahip kendileri de en az bir dijital hikaye anlatımı
atölyesinde katılımcı olarak yer almış kişilerce yürütülmesi esasının ne kadar
gözetildiğine ilişkin sınırlı bilginin yer aldığı belirlenmiştir. Bu bulgular,
Türkiye’de DHA’nın eğitsel bağlamda kullanımında bir yaklaşım sorunu olduğuna
işaret etmektedir. Bu yaklaşım sorunu, sadece bir araştırmanın kendi sınırları
içerisinde kalmayarak, yayılma riskini de beraberinde getirebilir. Sonuç olarak
bu çalışma ile hatanın yayılımının önlenmesi konusunda bir adım atılmış olması
umulmaktadır.
Dijital hikâye anlatımı dijital hikâye dijital hikaye dijital öykü Türkiye
Bölüm | Makaleler |
---|---|
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 22 Ocak 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 8 Sayı: 1 |