Examining Self-Managed Learning Skills and Thinking Styles of University Students

Yıl 2022, Cilt: 42 Sayı: 1, 669 - 710, 28.04.2022

Sera Karagülle , Hasan Güner Berkant

https://doi.org/10.17152/gefad.1005908

Cited By: 4

Öz

The general purpose of the research is to examine self-directed learning skills and thinking styles of university students. The research is based on the correlational survey model. The population consists of 1st,2nd, 3rd, and 4th grade students studying at Kahramanmaraş Sutçu Imam University in the 2019-2020 academic year. The sample of the study, on the other hand, consists of 600 students, 436 females and 164 males, selected through convenience sampling model. “Personal Information Form”, “Self-Directed Learning Skills Scale” and “Thinking Styles Scale” were used as data collection tools. In accordance with the sub-objectives of the study, descriptive statistics, independent groups t-test, one-way analysis of variance (ANOVA), LSD significance test, Kruskal Wallis H-test, Mann Whitney U-test, and to determine the relationship between self-directed learning skills and thinking styles Pearson correlation analysis was used. The results show that the self-directed learning skills of university students are lower than average and there are statistically significant differences in self-directed learning skills according to gender, department, and desire to get graduate education variables. When examined students’ thinking styles, it is found that students’ thinking styles are higher than average and there is no significant difference according to gender except for hierarchical thinking style, and department where they attend. On the other hand, there are significant differences according to their desire to get graduate education. Also, there are generally a negative relationship between university student’s self-directed learning skills and their thinking styles.

Anahtar Kelimeler

Self-directed learning skills, Thinking styles, University students.

Üniversite Öğrencilerinin Öz Yönetimli Öğrenme Becerilerinin ve Düşünme Stillerinin İncelenmesi* **

Öz

Araştırmanın genel amacı, üniversite öğrencilerinin öz yönetimli öğrenme becerileri ile düşünme stillerinin incelenmesidir. Araştırma ilişkisel tarama modeline dayalıdır. Çalışmanın evrenini 2019-2020 eğitim-öğretim yılında Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesinde öğrenim gören 1, 2, 3 ve 4. sınıf öğrencileri oluşturmaktadır. Araştırmanın örneklemini ise bu evrenden kolay ulaşılabilir örneklem ile seçilen 436 kadın ve 164 erkek olmak üzere toplam 600 öğrenci oluşturmaktadır. Veri toplama aracı olarak “Kişisel Bilgi Formu”, “Öz Yönetimli Öğrenme Becerileri Ölçeği” ve “Düşünme Stilleri Ölçeği” kullanılmıştır. Araştırmanın alt amaçlarına uygun olarak betimsel istatistikler, bağımsız gruplar t-testi, tek yönlü varyans analizi (ANOVA), LSD anlamlılık testi, Kruskal Wallis H-testi, Mann Whitney U-testi ve Pearson korelasyon analizi yapılmıştır. Çalışmadan elde edilen sonuçlar, üniversite öğrencilerinin öz yönetimli öğrenme becerilerinin ortalamadan düşük olduğunu göstermektedir. Öğrencilerin öz yönetimli öğrenme becerileri arasında cinsiyet, öğrenim gördükleri bölüm, lisansüstü eğitim yapma isteği değişkenlerine göre anlamlı farklar olduğu belirlenmiştir. Üniversite öğrencilerinin düşünme stillerinin ortalamanın üzerinde olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca, öğrencilerin düşünme stilleri arasında ise hiyerarşik düşünme stili dışında cinsiyete ve öğrenim gördükleri bölüme göre anlamlı bir farkın olmadığı belirlenmiştir. Buna karşın, lisansüstü eğitim yapma isteğine göre anlamlı farklılıkların olduğu tespit edilmiştir. Üniversite öğrencilerinin öz yönetimli öğrenme becerileri ile düşünme stilleri arasında genel olarak negatif bir ilişkinin olduğu belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler

Öz yönetimli öğrenme becerileri, Düşünme stilleri, Üniversite öğrencileri.

Kaynakça

• Abalı Öztürk, Y., Bilgen, Z., & Bilgen, S. (2017). Sorgulama becerileri ile kendi kendine öğrenme becerileri arasındaki ilişki: Temel eğitim öğretmen adaylarına yönelik bir araştırma. Sinop Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 1(2), 179-214.
• Acar, C. (2014). Fen bilgisi öğretmen adaylarının kendi kendine öğrenme becerilerinin çeşitli değişkenler açısından incelenmesi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Pamukkale Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Denizli.
• Akçay, Ş. Ö. (2019). Mesleki müzik eğitimi alan öğrencilerin düşünme stilleri ile çeşitli değişkenler arasındaki ilişkinin incelenmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 27(2), 683-700.
• Alabaş, R., Kamer, S. T., & Polat, Ü. (2012). Öğretmenlerin kariyer gelişimlerinde lisansüstü eğitim: Tercih sebepleri ve süreçte karşılaştıkları sorunlar. E-International Journal of Educational Research, 3(4), 89-107.
• Albaili, M.A. (2007). Differences in thinking styles among low, average, and high achieving college students. The 13th International Conference on Thinking, 1, 5-10.
• Altundal, H. (2013). Öğretmen adaylarının düşünme stilleri ile matematik öğretim kaygısı arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Necmettin Erbakan Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
• Arslan, V. (2019). Sınıf öğretmenlerinde düşünme stilleri ile problem çözme becerileri arasındaki ilişkinin incelenmesi. (Yüksek lisans tezi). Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Rize.
• Aşkın Tekkol, İ., & Demirel, M. (2018). Öz yönetimli öğrenme becerileri ölçeği: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Eğitimde ve Psikolojide Ölçme Değerlendirme Dergisi, 9(2), 85-100.
• Aşkın, İ. (2015). Üniversite öğrencilerinin öz yönetimli öğrenme becerilerinin incelenmesi. (Doktora tezi). Hacettepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Bakaç, E., & Özen, R. (2018). Öğretmen adaylarının öz yönetimli öğrenme hazırbulunuşluk düzeyleri teknolojik pedagojik alan bilgisi (TPAB) yeterlikleri arasındaki ilişki. Education Sciences, 13(2), 90-105.
• Baltacı, A. (2018). Nitel araştırmalarda örnekleme yöntemleri ve örnek hacmi sorunsalı üzerine kavramsal bir inceleme. Bitlis Eren Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 7(1), 231-274.
• Berkant, H. G. (2018). Düşünme eğitimi-kuramdan uygulamaya. Çanakkale: Paradigma Akademi.
• Berkant, H. G., & Tüzer, L. (2018). Sınıf öğretmenlerinin düşünme stillerinin çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 11(56), 476-488.
• Bouchard, P. (2011). Self-directed learning and learner autonomy. S. Norbert (Ed.), The Encyclopedia of the Sciences of Learning (1-5). New York: Springer Science and Busiennes Media.
• Brockett, R., & Hiemstra, R. (1991). Self direction in adult learning: Perspectives on theory, research and practice. London: Routledge.
• Buluş, M. (2005). İlköğretim bölümü öğrencilerinin düşünme stilleri profili açısından incelenmesi. Ege Eğitim Dergisi, 6(1), 1-24.
• Buluş, M. (2006). Düşünme stilleri ölçeğinin güvenirliği ve geçerliği, akademik başarı ve öğretmen adayları özellikleri. Eğitim ve Bilim, 31(139), 35-48.
• Büyüköztürk, Ş. (2009). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: Pegem Akademi.
• Candy, P. C. (1991). Self-direction for lifelong learning: a comprehensive guide to theory and practice. San Francisco: Jossey-Bass Publishers.
• Cano-Garcia, F., & Hewitt Hughes, E. (2000). Learning and thinking styles: an analysis of their interrelationship and influence on academic achievement. Educational Psychology, 20(4), 413-430.
• Cazan, A. M., & Schiopca, B. A. (2014). Self-directed learning, personality traits and academic achievement. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 127, 640-644.
• Çitil, N. (2011). Fen bilgisi öğretmen adaylarının düşünme stillerinin bazı değişkenler açısından karşılaştırılması. (Yüksek lisans tezi). Fırat Üniversitesi Eğitim Bölümleri Enstitüsü, Elazığ.
• Çubukçu, Z. (2004). Öğretmen adaylarının düşünme stillerinin belirlenmesi. Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 5(2), 87-106.
• Ekinci, N. (2005). İş birliğine dayalı öğrenme. Ö. Demirel (Ed.) Eğitimde Yeni Yönelimler (93-109). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
• Emir, S. (2011). Düşünme stillerinin farklı değişkenler açısından incelenmesi. Hasan Ali Yücel Eğitim Fakültesi Dergisi, 15, 77-93.
• Eroğlu, M., & Özbek, R. (2017). Kendi kendine öğrenmeye ilişkin yapılan araştırmaların değerlendirilmesi. International Academic Research Congress, 522-531.
• Fisher, M., King, J., & Tague, G. (2001). Development of self-directed learning readiness scale for nursing education, Nurse Education Today, 21, 516-525.
• Garrison, D. R. (1997). Self-directed learning: toward a comprehensive model. Adult Education Quarterly, 48(1), 18-33.
• Gibbons, M. (2002). The self-directed learning handbook. San Francisco: Jossey-Bass a Wiley Imprint.
• Haşlaman, T., & Aşkar, P. (2007). Programlama dersi ile ilgili öz düzenleyici öğrenme stratejileri ve başarı arasındaki ilişkinin incelenmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 32, 110-122.
• Hewitt-Taylor, J. (2001). Self-directed learning: views of teachers and students. Journal of Advanced Nursing, 36(4). 496-504.
• Holmes, R. M., Liden, S., & Shin, L. (2013). Children’s thinking styles, play and academic performance. American Journal of Play, 5(2), 219-238.
• Jarvis, P. (2006). Towards a comprehensive theory of human learning. Routledge: Taylor&Francis Group.
• Kadim, M. (2017). Düşünme stilleri açısından meslek yüksekokulu öğrencileri. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 10(50), 530-540.
• Kalaycı, Ş. (2015). SPSS uygulamalı çok değişkenli istatistik teknikleri. Ankara: Asil Yayınevi.
• Karafil, B., & Oğuz, A. (2019). Üniversite öğrencilerinin öz yönetimli öğrenmeye hazırbulunuşluk düzeylerinin incelenmesi. Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler Dergisi E-Dergisi, 72, 18-32.
• Karasar, N. (2006). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Karataş, K. (2017). Öğretmen adaylarının öz yönetimli öğrenmeye hazırbulunuşluk düzeylerinin üst bilişsel farkındalık düzeyleri açısından yordanması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 32(2), 451-465.
• Kaufman, D. (2003). Applying educational theory in practice (213-326). DOI: https://doi.org/10.1136/bmj.326.7382.213 adresinden 25.01.2003 tarihinde erişilmiştir.
• Knowles, M. (1975). Self-directed learning: A guide for learners and teachers. New York, NY: Association Press.
• Koçdar, S. (2015). Çevrimiçi ortamlarda öğrenenlerin öz-yönetim becerilerinin geliştirilmesinde kullanılan stratejiler ve araçlar. Açık Öğretim Uygulamaları ve Araçları Dergisi, 1(1), 39-55.
• Koşar, D., Er, E., & Kılınç, A. Ç. (2020). Öğretmenlerin lisansüstü öğrenim görme nedenleri: nitel bir araştırma. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 53, 370-392.
• Küçüker, G. F. (2014). İlkokul öğrencilerinin kendi kendine öğrenme becerilerinin geliştirilmesine yönelik öğretici destekli bir model önerisi. (Yayımlanmamış doktora tezi). Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
• Özbaş, N., & Uluçınar Sağır, Ş. (2014). Sınıf öğretmenlerinin düşünme stilleri ve kullandıkları ölçme-değerlendirme yöntemleri arasındaki ilişkinin incelenmesi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 33(1), 305-321.
• Özbek, R., Eroğlu M., & Donmuş, V. (2017). Öğretmen adaylarının kendi kendine öğrenmeye ilişkin hazırbulunuşluklarının incelenmesi. Uluslararası Eğitim Programları ve Öğretim Çalışmaları Dergisi, 7(13), 18-35.
• Pallant, J. (2017). SPSS kullanma kılavuzu: Spss ile adım adım veri analizi (çev. S. Balcı ve B. Ahi). Ankara: Anı Yayıncılık.
• Palut, B. (2008). Düşünme stilleri ve anne-baba tutumları arasındaki ilişki. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, 24, 1-11.
• Park, S. K., Park, K. H., & Choe, H. S. (2005). The relationship between thinking styles and scientific giftedness in Korea. The Journal of Secondary Gifted Education Management, 45(3), 31-370.
• Saracaloğlu, A. S., Yenice, N., & Karasakaloğlu, N. (2008). Eğitim fakültesi öğrencilerinin düşünme stillerinin çeşitli değişkenler açısından karşılaştırılması. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 1(5), 732-751.
• Sarmasoğlu, Ş., & Görgülü, S. (2014). Hemşirelik öğrencilerinin kendi kendine öğrenmeye hazıroluş düzeyleri. Hacettepe Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi Dergisi, 13-25.
• Sternberg, R. (2009). Düşünme stilleri (çev. E. Güngör). İstanbul: Sev Yayıncılık.
• Sünbül, A. M. (2004). Düşünme stilleri ölçeğinin geçerlik ve güvenirliği. Eğitim ve Bilim, 29(132), 25-42.
• Tartop, H., Çalışkan, G., & Dinçer, M. (2012). Öğretmen adaylarının kişilikleri ile düşünme stilleri arasındaki ilişkinin belirlenmesi. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9(19), 307-319.
• Triastuti, J. N. (2016). The relationship of self-directed learning readiness and learning motivation towards learning achievement of first year medical students. The 2nd International Conference on Science, Technology and Humanity, 1-16.
• Turgut, F. (1997) Eğitimde ölçme ve değerlendirme metotları. Ankara: Gül Yayınevi.
• Williams, C. (2007). Research methods. Journal of Business & Economic Research, 5(3), 65-72.
• Yaşar, S., Sert, G., Demir, Ö., & Yurdagül, H. (2010). Ortaokul ve lise öğrencilerinin bilgisayara karşı tutum ve teknoloji ile birlikte kendi kendine öğrenmeleri arasındaki ilişkinin incelenmesi. Hacettepe Üniversitesi Bilgisayar Öğretim Teknolojileri Eğitimi, 1-11.
• Yıldırım, N. (2016). İlköğretim matematik ve sınıf öğretmenlerinin matematik okuryazarlığı öz-yeterliği ile düşünme stilleri arasındaki ilişkinin incelenmesi. (Yüksek lisans tezi). Osmangazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
• Yıldızlar, M. (2011). Öğretmen adaylarının düşünme stillerinin bazı demografik değişkenler açısından karşılaştırılması. International Online Journal of Educational Sciences, 3(1), 294-320.
• Zhang, L. F (2001). Do thinking styles contribute to academic achievement beyond self-rated abilities? Journal of Psychology Interdisciplinary and Applied, 135(6), 621-637.
• Zhang, L. F. (2004). Do university students’ thinking styles matter in their preferred teaching approaches? Personality and Individual Differences, 37, 1551–1564.